Κι όμως, υπάρχει ζωή και μετά το Survivor. Κάπως μίζερη, αλλά υπάρχει
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΙΜAΚΗΣ
(Πηγή : https://www.reader.gr)
To Survivor τελείωσε. Κι όσο κι αν πανηγυρίσαμε έξαλλα για τη νίκη του Ντάνου, κατά βάθος πονάμε.
Διότι μετά από πέντε μήνες όπου στο σαλόνι μας έμπαινε σχεδόν καθημερινά η παραλία του Αγίου Δομήνικου, αγωνίσματα, ξεκατινιάσματα, αντρικά και γυναικεία ιδρωμένα κορμιά, καρύδες, κόντρα καρύδες και δώστου καρύδες, πείνα, στέρηση, κακουχίες, «έλα μωρέ, μια χαρά είμαστε εμείς εδώ, τουλάχιστον δεν τρώμε φακόρυζο κάθε μέρα», ο Ατσούν και το «κούντεντ», τα έπαθλα, οι αποχωρήσεις, τα συμβούλια και ο Σάκης Τανιμανίδης, Survivor γιοκ. Κι όσο κι αν το ιμιτασιόν Survivor του Μένιου Φουρθιώτη ετοιμάζεται, το «Abibas» των τηλεοπτικών σόου, όσο κι αν ξέρουμε ότι θα γελάσουμε ενδεχομένως όσο δεν γελάσαμε ποτέ, ξέρουμε στα βάθη της ψυχής μας ότι το Survival Secrets του Μένιου, θα είναι κάτι σαν μεθαδόνη για τον εξαρτημένο μας οργανισμό. Και το Survivor 2 αργεί ακόμα...
Δεν το βάζουμε κάτω όμως. Δεν ξενερώνουμε. Δεν αφήνουμε την στέρηση να μας πάρει από κάτω. Υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, να γεμίσουμε τη μέρα και τη νύχτα μας, να ξεχαστούμε κάπως μέχρι να έρθει το επόμενο τηλεοπτικό προϊόν που θα γιατρέψει τις πληγωμένες μας καρδιές.
Να πάμε διακοπές
Όχι στον Άγιο Δομήνικο πιθανότατα, ενδεχομένως όχι στην Κουρούτα, ούτε σε κάποιον εξωτικό προορισμό του εξωτερικού. Διακοπές σε ελληνικό νησί. Ούτως ή άλλως η λογική Survivor υπάρχει: για να φτάσεις, για να παρκάρεις, για να βρεις ξαπλώστρα, για να παραγγείλεις, για να αποφύγεις τους ρακετίερς μπαίνοντας στο νερό, για να αποφύγεις τους καρφωματίες του βόλεϊ βγαίνοντας κλπ.
Να μιλήσουμε με αυτούς τους αγνώστους που καθόμαστε τόσο καιρό στο σαλόνι και διατείνονται πως είναι η οικογένειά μας
Ευκαιρία να ξανασυστηθούμε. Να γνωριστούμε. Ναι, «Ντάνος ο μπαμπάς σας», αλλά ο συμπαθητικός κυριούλης στην πολυθρόνα δεξιά είναι ο πατέρας σου. Ναι, η γλυκιά αυτή Ντανίτσα που ούρλιαζε πέντε μήνες στα αριστερά είναι η μητέρα σου. Γεια σας. Είμαι ο γιος σας! Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω μετά από τόσους μήνες. Μου λείψατε.
Να καλέσουμε σπίτι για καφέ και φαγητό τον ντελιβερά
Που μας τάιζε σχεδόν καθημερινά τόσους μήνες. Που έχουμε μοιραστεί πίκρες και καημούς από το ξεκίνημα του Survivor: «ρε φίλε, την Καλλέργη διώξαμε οι μαλάκες; Πουθενά δεν ξέρουμε να ψηφίσουμε, μνημόνια μέχρι να κάνω ντελίβερι με Χάρλεϊ...» Που ρωτάγαμε ο ένας τον άλλον με αγωνία «έμαθες τίποτα; έχουν χτυπήσει άσχημα ο Μάριος και η Ειρήνη;» Που μιλήσαμε για τα κιλά που έχασε ο Μπο την ώρα που μας έδινε μια σακούλα με σουβλάκια, περίπου 3.000 θερμίδων. Που κάναμε ντουέτο στο κατώφλι της πόρτας τον «Σφάχτη της καρύδας». Δεν είναι απλά ντελιβεράς. Είναι αδελφός.
Να δηλώσουμε συμμετοχή για το Survivor 2
Όχι απαραίτητα για να πάμε, σιγά μην πάρουν εμάς, αλλά για να μην λέμε «κι αν με έπαιρναν;» Και για να το δείχνουμε στους φίλους μας. Που ούτως ή άλλως έχουν στείλει κι αυτοί. Οπότε η πραγματική κόντρα θα είναι ποιος έστειλε νωρίτερα από τον άλλον.
Να πάμε σε εκδηλώσεις/ training camps/ στίβους μάχης/ προσομοιώσεις του Survivor
Όποια πέτρα και να σηκώσεις, ένα τέτοιο θα βρεις. Κι αν η πέτρα είναι μεγάλη, από κοτρόνα και πάνω, μπορεί να βρεις μέχρι και Μάνατζερ Ράγκμπι από κάτω να σε μανατζάρει όπως μόνο αυτός μπορεί. Εδώ μέχρι και παιδικά πάρτυ - Survivor υπάρχουν, όπου οι γονείς μάλιστα με το ζόρι κρατιούνται μην μπουν μέσα, πάρουν παραμάζωμα τα πιτσιρίκια και κάνουν εκείνοι τα αγωνίσματα. Το ξέρω, το είδα με τα μάτια μου πριν λίγο καιρό, είδα τη Λάμψη στο βλέμμα τους, τους είδα σχεδόν να βγάζουν τα μοκασίνια και να ετοιμάζονται να μπουκάρουν στο χαμό
