Σε μια κανονική χώρα...
Του Νίκου Φιλιππίδη
(Πηγή : http://www.liberal.gr/)
Σε μια κανονική χώρα, αμέσως μετά το Eurogroup της 15ης Ιουνίου και το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, θα δούλευαν σε δύο κατευθύνσεις:
Αφενός να ξεκινήσουν το κλείσιμο των προαπαιτούμενων της δεύτερης, κυρίως στα βασικά θέματα που έχουν να κάνουν με νευραλγικούς τομείς της οικονομίας, όπως και ο τραπεζικός και η ανάγκη επίλυσης των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων. Αφετέρου να κλείσουν τις εκκρεμότητες της τρίτης αξιολόγησης ώστε όταν ξεκινήσει ο έλεγχος από τους θεσμούς, να αποτελεί ένα τυπικό γεγονός που θα σφραγισθεί από το επιτυχές κλείσιμο με το πόρισμα της τρόικας.
Προφανώς η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική χώρα. Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι έχει πραγματοποιηθεί μια άνευ προηγούμενου αναδιάρθρωση της οικονομίας, με μειώσεις μισθών, αλλαγή του μοντέλου της κατανάλωσης με δανεικά και αναβάθμισης των εξωστρεφών επιχειρήσεων και όμως δύσκολα μπορεί να εξαργυρωθεί όλη αυτή η δουλειά για τον απλό κόσμο. Πόσο μάλλον, επί ΣΥΡΙΖΑ, που έχει προβλεφθεί με τα μέτρα που ψήφισε τον Μάιο, η περαιτέρω φορολογική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση της χώρας όχι σε χρόνο παρόντα, αλλά μελλοντικά, από τώρα για το 2019 και το 2020.
Αυτόματα θα περίμενε κανείς ότι από ελληνικό «φιλότιμο» και μόνο θα ξεπάγωναν με μιας, με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου, σε έναν νόμο με ένα άρθρο με ότι άλλο θα επέλεγε η κυβέρνηση αποκρατικοποιήσεις που κόλλαγαν επί χρόνια. Με τολμηρές αποφάσεις, αντίστοιχες της σκληρότητας των μέτρων που έλαβε, η Κυβέρνηση, οι υπουργοί, οι γενικοί γραμματείς, οι ..μετακλητοί κάποιος τέλος πάντων θα παρουσίαζε το αναπτυξιακό σχέδιο της επόμενης μέρας. Ώστε να μην πάνε χαμένοι οι νέοι κόποι των πολιτών.
Σε μια κανονική χώρα ο πρωθυπουργός «φορτισμένος» από το βάρος που έριξε στις πλάτες των πολιτών, θα καλούσε τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων να συναινέσουν σε τολμηρές, χωρίς προηγούμενο, αναπτυξιακές κινήσεις. Θα τους «έβγαζε στην σέντρα», ζητώντας τους να συμβάλουν με προτάσεις, να μην χαθεί μια ακόμα ευκαιρία της χώρας και να αναπληρωθεί ο χαμένος χρόνος από την καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης.
Σε μια κανονική χώρα, την ζημιά που προκάλεσε στο ρυθμό ανάπτυξης (από 2,7% σε 1,5% για το 2017 στην καλύτερη περίπτωση) άνω των 2 δις. ευρώ, η κυβέρνηση της θα έτρεχε να την καλύψει, ώστε οι επενδύσεις που αναβλήθηκαν να γίνουν τώρα, έστω με καθυστέρηση, να προλάβει να μην ακυρωθούν.
Σε μια κανονική χώρα δεν υπήρχε καμία περίπτωση ο αρμόδιος υπουργός για την Ενέργεια να καταναλώνει δυνάμεις για μα δει πως θα κρατήσει «ζωντανή» μια δημόσια υπηρεσία όπως το ΙΓΜΕ για την οποία έχουν κινηθεί μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης της κινητής και ακίνητης περιουσίας του και το μόνο που λειτουργεί είναι η μισθοδοσία των υπαλλήλων του..
