Τα κοκοράκια της χυδαιότητας
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ενας φίλος βρέθηκε πρόσφατα σε συνέδριο επιχειρηματιών. Ηταν εκεί άνθρωποι της πιάτσας, οι οποίοι αγωνιούν κάθε μέρα για το πώς θα πληρώσουν τους φόρους τους και το προσωπικό τους. Για να συμμετέχουν σε τέτοιο συνέδριο, ανήκουν προφανώς στην κατηγορία των ηρωικών Ελλήνων επιχειρηματιών που επιβίωσαν τα χρόνια της κρίσης. Νομίζω πως τους ταιριάζει εκείνο το τραγούδι του Σινάτρα, που λέει, «αν τα κατάφερες εδώ, μπορείς να τα καταφέρεις οπουδήποτε».
Στο συνέδριο υπήρχε και πάνελ με πολιτικούς. Οι οποίοι κατάφεραν να εξοργίσουν τους πάντες. Ο αντιπολιτευόμενος αποκάλεσε «ραγιάδες» τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, ο κυβερνητικός βουλευτής είπε πως «έχετε κάνει εγκλήματα όλα αυτά τα χρόνια, είστε κοινοί εγκληματίες». Ηταν βασικά μία από αυτές τις συζητήσεις που μπορεί να απολαύσει κάθε πρωί όποιος είναι εξαρτημένος θεατής τηλεκαφενείων. Μόνο που αυτό δεν βγάζει πουθενά. Οι άνθρωποι του μόχθου απελπίζονται, γιατί θέλουν να ακούσουν πρακτικές λύσεις στα πολλά πραγματικά προβλήματα που έχουν. Τους προκαλεί απέχθεια να τσακώνονται σαν κοκοράκια οι πολιτικοί μας και να αλλάζουν ρόλους, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για μνημονιακό.
Η σημερινή κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη για τη χυδαιότητα που χαρακτηρίζει τον δημόσιο διάλογο. Μπέρδεψε τον εκχυδαϊσμό με τη ριζοσπαστικοποίηση. Νομιμοποίησε χρυσαυγίτικες ορολογίες περί βοθροκάναλων, εξέθρεψε την ακραία παλαβομάρα που τώρα στοχοποιεί τον ίδιο τον κ. Τσίπρα. Η κυβέρνηση κάνει, δε, ένα μεγάλο λάθος. Θεωρεί ότι εξιλεώνεται για τους μεγάλους συμβιβασμούς που έχει κάνει όταν αμολά τα «ντόπερμαν». Δεν είναι έτσι. Οι ψηφοφόροι που έμαθαν στη χυδαία ακρότητα ξέρουν να διακρίνουν τον ιμιτασιόν αντισυστημικό λόγο από τον αυθεντικό. Ο κίνδυνος για τον κ. Τσίπρα είναι να τον αναζητήσουν αλλού στις επόμενες εκλογές. Το έχουμε ξαναπεί, όποιος ταΐζει το αχόρταγο κτήνος του λαϊκισμού βρίσκεται στο τέλος αμήχανος να κοιτάει τα δόντια του.
Οσο για τη Νέα Δημοκρατία, πρέπει να ξεφορτωθεί τους εκφραστές του ξύλινου λόγου, τα φθαρμένα υλικά που μοιάζουν με παλιομοδίτες ηθοποιούς που ξαναπαίζουν για εικοστή χρονιά την ίδια επιθεώρηση. Δεν αρκούν ο αρχηγός και 5 - 6 ακόμη σοβαροί για να δοθεί νέο στίγμα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν νέοι ή άφθαρτοι άνθρωποι για να μπουν στην πολιτική στις μέρες μας. Πληρώνουμε, ως κοινωνία και ως δημοκρατία, μεγάλο τίμημα, γιατί έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε για να αφήσουμε την πολιτική στους επαγγελματίες των κομμάτων, τους θρασείς ανεπάγγελτους και τους τηλεμαϊντανούς.
Οταν σοβαροί και υγιείς άνθρωποι αρχίζουν να νιώθουν ότι στο παιχνίδι εξουσίας παίζουν πια και συμμορίες, απαιτείται πολύ θάρρος για να μπλέξουν. Αλλος τρόπος, όμως, πλην της ριζικής ανανέωσης λόγου και προσώπων, δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε έξοχα το χαρτί του καινούργιου απέναντι στο παλιό. Τώρα που παλιώνει ραγδαία, χρειάζεται κάτι πειστικά νέο απέναντί του.
