Μπάτε σκύλοι αλέστε...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Πότε ήταν που λέγαμε για την παρακμιακή κατάσταση μουσείων και αρχαιολογικών χώρων; Διαβάζω, λοιπόν, για την υπόθεση της τουρίστριας με τα αφρικανικά χαρακτηριστικά και την εθνίκ αμφίεση, η οποία πέρασε ένα σπρέι μέσα στο Μουσείο της Βεργίνας και ψέκασε με αυτό δέκα επιτύμβιες στήλες, αφήνοντάς τους μαύρους ελαιώδεις λεκέδες. Τώρα την αναζητούν, βάσει των εικόνων του κλειστού κυκλώματος.
Μου κάνει εντύπωση ότι η επισκέπτρια (παλαβή οπαδός της Μαύρης Αθηνάς;) πρόλαβε να ψεκάσει δέκα στήλες, αλλά και πολλές φωτογραφίες, καθώς και επεξηγηματικές επιγραφές του μουσείου. Αυτό σημαίνει ότι είχε όλον τον χρόνο στη διάθεσή της· δεν χρειάστηκε να δράσει «αστραπιαία», που λένε. Προφανώς, ούτε υπήρχε υπάλληλος να επιβλέπει (κι αν υπήρχε ούτε καν έβλεπε, πόσο μάλλον να επέβλεπε) ούτε όμως παρακολουθούσε κάποιος τις εικόνες των καμερών από τις αίθουσες του μουσείου. Τόσο καλά! Χρειάστηκε να έλθει η επομένη μέρα, για να προσέξουν τις ζημίες και να πέσει ο πανικός κατόπιν εορτής.
Αν και, τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η επόμενη. Μπορεί να χρειάστηκαν κάμποσες μέρες, τέτοια τσακάλια που είναι. Φαντάζομαι τη σκηνή: Το βλέπει ο πρώτος, ξύνεται και ξανακοιμάται, σκεπτόμενος «όταν ξυπνήσω δεν θα είναι εκεί». Ξυπνά και ο λεκές είναι εκεί. «Ρε μεγάλε, αυτός ο λεκές ήταν πάντα εκεί;», ρωτά τον παρακοιμώμενο. «Κοιμήσου και όταν ξυπνήσεις θα έχει φύγει», του λέει ο μεγάλος και κάπως έτσι κλιμακώνεται απότομα σε κλασικό ελληνικό πανικό, όπου όλοι τρέχουν άσκοπα πάνω - κάτω, όλοι κάνουν τα πάντα και κανένας τίποτα…
Αγνωμοσύνη
Οπως και πολλοί άλλοι, για τον υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή είχα την εντύπωση ότι ήταν σοβαρότερος πολλών άλλων υπουργών. Απέδειξε ότι δεν είναι, παίρνοντας και αυτός πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίθεση της κυβέρνησης κατά της Δικαιοσύνης. Είναι, φαίνεται, πολύ αριστερός· και για τον αριστερό άνθρωπο, ιδίως όταν πολιτεύεται, η πολιτική είναι ανώτερη της σοβαρότητας. (Πολύ φυσικό, εφόσον τη θεωρεί ανώτερη και αυτής της κοινής λογικής…)
Δεν περίμενα, παρ’ όλα αυτά, ότι θα επεδείκνυε απρέπεια, στρεφόμενη μάλιστα κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας. Διαβάστε τι είπε ο κ. Κοντονής: «Είναι προφανές ότι η Ν.Δ. περίμενε χθες να συμβεί ό,τι συνέβη το 2008 στην Αθήνα. Θα έτριβαν τα χέρια τους αν είχαν συμβεί εκτεταμένα επεισόδια του βεληνεκούς του 2008. Επειδή δεν τους βγήκε αυτό, προβαίνουν σε ανοίκειες επιθέσεις». Τέτοια αχαριστία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ήταν ο αρμόδιος υπουργός στα Δεκεμβριανά του 2008), αντί να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους.
Μαδουροποίηση
Ο καθένας το λέει όπως θέλει· κάποιοι το λένε «οξύτητα», άλλοι το λένε «τσαμπουκά». Εγώ θα προτιμήσω να ονομάσω «μαδουροποίηση» την αριστερή αντεπίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, αφότου ο Ν. Παππάς επέστρεψε στο προσκήνιο. Ο όρος είναι πρόχειρος, εκνευριστικά κακόηχος και δεν αποδίδει ακριβώς την πραγματικότητα. Δεν πειράζει· για τους λόγους αυτούς είναι ο καταλληλότερος.
Η μαδουροποίηση της πολιτικής ζωής, που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει μέθοδο· δεν είναι προϊόν αμηχανίας, δεν είναι η ευκολία αυτού που ξέρει να κάνει με κλειστά μάτια· δεν είναι ούτε η επανάληψη ενός λάθους. Είναι προέκταση της πολιτικής ελέγχου της Δικαιοσύνης, που την προσπάθησαν και απέτυχαν –χάρη στην αντίσταση που όρθωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας. Είναι στρατηγική επιλογή, με την οποία θα προχωρήσουν μέχρι τις εκλογές και στην αιχμή της έχει την επίθεση στη Δικαιοσύνη. Δεν τους πειράζει αν οι επιθέσεις αυτές είναι άγονες και δεν φέρνουν τα αποτελέσματα που θα ήθελαν – δηλαδή, δικαστικές αποφάσεις του γούστου της κυβέρνησης.
Η μαδουροποίηση προσφέρει ένα σοβαρό αντιστάθμισμα σε ψηφοφόρους, στελέχη και βουλευτές, που ασφυκτιούν ως αριστεροί μέσα σε ένα άνωθεν επιβεβλημένο πλαίσιο δεξιών πολιτικών. Η κυβέρνηση μάλιστα το προσφέρει σε όλους αυτούς με το πειστικότερο επιχείρημα για την ειλικρίνεια των προθέσεών της: την ευθεία και απροσχημάτιστη σύγκρουση, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Οσο πιο φασαριόζικα και επιθετικά γίνεται η μαδουροποίηση, τόσο το καλύτερο για τους σκοπούς της. Το στέλεχος ή ο βουλευτής πείθονται ότι αγωνίζονται (και εξευτελίζονται) για τον καλό σκοπό της Αριστεράς, εν προκειμένω, για το όραμα της «Λαϊκής Δικαιοσύνης». Κάνει την ξεφτίλα του συμβιβασμού να αξίζει τον κόπο, με απλά λόγια. Αναλόγως λειτουργεί το επιχείρημα και στον αριστερό ψηφοφόρο, ιδίως όταν η διαβίωσή του εξαρτάται αποκλειστικά από το κράτος.
Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περιμένει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές· προετοιμάζεται για να τις χάσει αξιοπρεπώς, ώστε να έχει δυνατότητα επανόδου στην εξουσία. Οσο για τη μακροπρόθεσμη ζημία που μπορεί να επιφέρει στους θεσμούς της Δημοκρατίας η μαδουροποίηση, από την οπτική γωνία του κομμουνιστογενούς ΣΥΡΙΖΑ η ζημία αυτή είναι επένδυση στο μέλλον του...
(Στην φωτογραφία: Είναι μεν σακίδιο, αλλά για τον μπεμπέκο Τσαλακώτο το κόκκινο σακίδιο είναι κάτι πολύ περισσότερο: είναι το αρκούδι του. Το ταΐζει, του διαβάζει ιστορίες και, το βράδυ, δεν πλαγιάζει στο κρεβάτι, αν δεν το βάλει να κοιμηθεί πρώτο. Και μάλιστα, για να μη νιώθει μόνο του, του έχει και έναν φίλο – προσέξτε το μπρελόκ με τον ουρακοτάγκο που κρέμεται στο πλάι. Στο δεξί χέρι του (δεν διακρίνεται στη φωτογραφία) ο μπεμπέκος κρατάει το μπιμπερό του, δηλαδή ένα φρέντο)
