Κυρίες και Κύριοι, φαντάζομαι ότι όλοι μας λίγο – πολύ διαβάσαμε την παρακάτω είδηση. «Τουρκικά μαχητικά πέταξαν κοντά στον επιβατικό αεροσκάφος ενώ αυτό βρισκόταν σε καθοδική πορεία δέκα μίλια βόρεια της Λήμνου. Ο πιλότος ενημέρωσε τους ελεγκτές. Στη συνέχεια τα τουρκικά μαχητικά ανέβηκαν στα 28.000 πόδια και δεν υπήρξε συνέχεια. Το αεροσκάφος της εταιρείας Aegean εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Αλεξανδρούπολη (πτήση Α-161)».
Η τελευταία αυτή πρόκληση των «κουμπάρων» αποτελεί συνέχεια άλλων προκλητικών περιστατικών σε χρονικό διάστημα άνω του ενός μηνός.
Είχαν προηγηθεί οι υπερπτήσεις τούρκικων αεροσκαφών πάνω από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι. Εν συνεχεία, η προσπάθεια τούρκικων μαχητικών να προκαλέσουν απώλεια στήριξης ενός ελληνικού Super Puma με σκοπό να το καταρρίψουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Το ελικόπτερο μόλις και μετά βίας κατάφερε να ισορροπήσει λίγα μέτρα πάνω από τη θάλασσα και εις τη συνέχεια να προσγειωθεί εις το Φαρμακονήσι.
Και φυσικά η «κρουαζιέρα" της τούρκικης φρεγάτας εις όλο σχεδόν το Αιγαίο φθάνοντας μάλιστα εις τα ανοιχτά της Κέας.
Και ενώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Άγκυρα επιδιώκει την πρόκληση ενός νέου «ατυχήματος» όπως παλιότερα με τον τραγικό θάνατο του σμηναγού Κώστα Ηλιάκη και τη δημιουργία τετελεσμένων σε Αιγαίο και Κύπρο.
Και ενώ λαμβάνουν χώρα τα ανωτέρω.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Αντώναρος δηλώνει ανερυθριάστως ότι αξιολογούνται όλα τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου συμβάντος από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, καταλήγοντας «Η Τουρκία πρέπει να βάλει τελεία σε συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, ούτε με τις συμμαχικές σχέσεις που θέλει να διατηρεί με εμάς».
«Από την Πόλη έρχομαι και εις την κορφή κανέλα», δηλαδή.
Ή αλλιώς «Πιάσ’ το αυγό και κούρευ’ το».
Ή Άσχετο...
Η ελληνική πολιτική ηγεσία – διαχρονικά – δεν είχε, ούτε έχει τη διάθεση να απαντήσει δυναμικά εις τις επίσης διαχρονικές προκλήσεις και διεκδικήσεις των Τούρκων.
Δυστυχώς η ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας κατατρέχεται από ένα σύνδρομο φοβικότητας και υποχωρητικότητας. Από την τραγωδία – προδοσία της Κύπρου εις το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου, από τα Ίμια και το χαμό των τριών ελλήνων αξιωματικών εις τη συμφωνία της Μαδρίτης με την αναγνώριση εκ μέρους μας «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας εις το Αιγαίο, από την προδοσία του Οτσαλάν εις την άνευ όρων προώθηση εκ μέρους μας της υποψηφιότητας της Τουρκίας εις την Ευρωπαϊκή Ένωση και την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής πολιτικής ελίτ εις το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν.
Και ενώ οι προκλήσεις κλιμακώνονται το ΥΠ.ΕΞ. συστήνει ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Συγχρόνως δε, γίνονται προσπάθειες να μην δοθεί η πρέπουσα δημοσιότητα από τα Μ.Μ.Ε. για ευνόητους λόγους.
Τα τελευταία χρόνια, εντελώς λανθασμένα ή ακόμη και ηλιθίως δύναται να ισχυριστεί κανείς, η αμερικανοθρεμμένη πολιτική ηγεσία του τόπου είχε πιστέψει ότι τυχόν ένταξη της Τουρκίας την Ε.Ε. θα λύσει ως δια μαγείας όλα τα προβλήματά μας με τους φίλτατους «κουμπάρους» μας. Πίστεψε, ή ακόμη καλύτερα την βόλευε να πιστέψει, ότι η Τουρκία θα σταματούσε να προωθεί τις επεκτατικές βλέψεις της προς τα Δυτικά της επειδή θα γινόταν «ευρωπαϊκή χώρα».
Για αυτό και με την υπόδειξη των Η.Π.Α. ανέλαβε εργολαβικά την προώθηση της υποψηφιότητας της Άγκυρας, ενώ συγχρόνως σταμάτησε να εξοπλίζεται αφού πίστευε ότι πια δεν απειλείται. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής δεν χρήζουν φυσικά κριτικής…
Κάθε φορά που η Τουρκία προκαλούσε, οι εδώ «πεφωτισμένοι» ηγέτες μας απέδιδαν την στάση αυτή των Τούρκων εις την λεγόμενη εσωτερική πολιτική αστάθεια των γειτόνων, την κόντρα ισλαμιστών – στρατιωτικών και τα πολλαπλά κέντρα εξουσίας. Παρέβλεπαν όμως εκουσίως να αντιληφθούν ότι η πολιτική των Τούρκων έναντι ημών έχει συνέχεια και μέθοδο που επουδενί δεν διαταράζεται από τις όντως υπαρκτές πολιτικές αντιπαραθέσεις εις την γείτονα χώρα.
Η Τουρκία αντιλαμβανόμενη ότι εις τα ανατολικά της δεν δύναται να προωθήσει τις αυτοκρατορικές επιδιώξεις της, καθώς εκεί υπάρχει το απαγορευτικό των Αμερικάνων, κινείται επεκτατικά προς τα Δυτικά, προς το Αιγαίο δηλαδή και την Κύπρο, όπου έχει αποδειχθεί ότι την «παίρνει» ελέω των δικών μας «γιγάντων».
Η Ελλάδα με τη στάση της και την ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική της δεν απέχει πολύ από το να χαρακτηρισθεί ως νέα Φιλανδία*, όσο και αν ο εν λόγω χαρακτηρισμός ακούγεται – προς το παρόν – υπερβολικός. Και μόνο η παντελής έλλειψη βουλήσεως να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα εις τα 12 μίλια, ως ισχύει διεθνώς, ένεκα του casus belli της Άγκυρας, το αποδεικνύει...
* Η Φιλανδία κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου εθεωρείτο χώρα περιορισμένης κυριαρχίας. Άνηκε μεν εις το "δυτικό κόσμο" λόγω όμως της γειτνίασης με την τότε ΕΣΣΔ, η τελευταία είχε πρωτεύοντα λόγο εις την εξωτερική πολιτική της Φιλανδίας, ο δε Υπουργός Εξωτερικών της έπρεπε να τύγχανε και της αποδοχής των Σοβιετικών.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
