Την εβδομάδα που μας πέρασε είχα την τιμή να φιλοξενηθώ στην Θεσσαλονίκη και να παρακολουθήσω τις εργασίες του πρώτου διεθνούς συνεδρίου διαστημικής τεχνολογίας στην Ελλάδα. Το συνέδριο ήταν πραγματικά πολύ καλό και η προσπάθεια των διοργανωτών πραγματικά αξιέπαινη.
Σημαντικές προσωπικότητες της διαστημικής τεχνολογίας από διαφορετικά ινστιτούτα και πανεπιστήμια παρευρέθησαν για να παρουσιάσουν τα τελευταία επιτεύγματα και τις ανακαλύψεις τους στον χώρο αυτό.
Παρευρέθησαν επιστήμονες από την NASA, όπου παρουσίασαν για μια ολόκληρη ώρα την αποστολή που πραγματοποίησαν στον Άρη και την ανακάλυψη νερού στον πλανήτη αυτό καθώς και τις πρώτες εικόνες από χιονόπτωση στον πλανήτη αυτό. Αντίστοιχα παρουσίασαν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι.
Όλα τα παραπάνω είναι πολύ εντυπωσιακά και λίγο πολύ αναμενόμενα. Δύο όμως ήταν τα γεγονότα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον.
Το πρώτο ήταν η εκπληκτική παρουσία του Τουρκικού Στρατιωτικού ερευνητικού κέντρου TUBITAK. Οι γείτονές μας είχαν μια πραγματικά εντυπωσιακή παρουσία και αποδείχθηκε ότι στην γειτονική μας χώρα έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην περιοχή της διαστημικής τεχνολογίας και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι σε θέση να ανταγωνιστούν επάξια άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εντύπωση μου έκανε επίσης η άνεση με την οποία οι Τούρκοι ομιλητές χρησιμοποιούσαν την Αγγλική γλώσσα. Βέβαια, η απάντηση στο σχετικό μου ερώτημα ήταν άμεση και ξεκάθαρη. Όλοι τους είχαν φοιτήσει με κρατική υποτροφία σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, αλλά τους είχε γίνει παράλληλα από την αρχή γνωστό ότι θα πρέπει να επιστρέψουν στην χώρα τους προκειμένου να εργαστούν σε συγκεκριμένα προγράμματα.
Το δεύτερο γεγονός το οποίο ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο ήταν ότι πολλοί από τους διακεκριμένους επιστήμονες των μεγάλων ινστιτούτων του εξωτερικού ήταν Έλληνες (!!!), οι οποίοι όμως όταν τους ρώτησα σχετικά με την πιθανότητα να επιστρέψουν στην Ελλάδα, η απάντηση που λάμβανα ήταν ένα πικρό χαμόγελο και μια απογοήτευση για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας... Κάποιοι βέβαια προχωρούσαν και σε πιο πικρόχολα σχόλια για την κατάσταση που επικρατεί στα Ελληνικά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.
Προφανώς η παρουσία σχετικής ερευνητικής δουλειάς από Ελληνικά Πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη με ελάχιστες πραγματικά ελάχιστες πιθανές εξαιρέσεις...
Η παραπάνω κατάσταση με έκανε να αναθεωρήσω την άποψη ότι «σαν χώρα ήμαστε δέκα χρόνια πίσω» και να την μετατρέψω στο ότι «εκεί που βρίσκονται οι άλλοι δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ!»
Υ.Γ. Ομολογώ ότι με πείραξε περισσότερο η τρομακτική πρόοδος που έχουν κάνει οι Τούρκοι στον τομέα του διαστήματος (και των εφαρμογών τους στην άμυνα).
Ο Πληροφοριοδότης
