Αρχίζουν να εμφανίζονται πολιτικές κινήσεις που λένε τις σκληρές αλήθειες.
Edito 472
ΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr/)
Όσο κρατιόμαστε έστω και με τα δόντια στην Ευρώπη, όσο δεν ακολουθούμε το δρόμο της Βενεζουέλας, της Αργεντινής, όσο η πλατεία Συντάγματος δεν γίνεται πλατεία Ταχρίρ, τόσο ανακαλύπτουμε, έστω και αργά, έστω και οδυνηρά, τα προβλήματα που βασανίζουν την ελληνική κοινωνία, τις αιτίες της χρεοκοπίας μας.
Τα Μέσα Ενημέρωσης, από κεκτημένη ταχύτητα, συνεχίζουν να μιλάνε για σκάνδαλα. Σκάνδαλο όμως είναι κάτι που ξεφεύγει από την κανονική τάξη των πραγμάτων. Στην Ελλάδα τα «σκάνδαλα» είναι η επίσημη μορφή οικονομικής οργάνωσης. Αυτή τη βδομάδα ανακαλύψαμε ότι οι «ΜΚΟ» είναι η διαδεδομένη μορφή υπεξαίρεσης εκατοντάδων εκατομμυρίων από τη δημόσια περιουσία, μια μηχανή που είχαν στήσει επιτήδειοι, κομματικοί υπάλληλοι, γ.γ. υπουργείων, σύζυγοι και μανάδες πολιτικών, ακόμα και οι ίδιοι, εν ενεργεία βουλευτές και υπουργοί, για να διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα. Με εκατομμύρια ευρώ χαμένα σε εξωτικές «δράσεις» και τοποθεσίες, με μισθούς 9.500 ευρώ, γιατί η φιλανθρωπία αμείβεται καλά σ’ αυτή τη χώρα.
Ξέρουμε ότι τα μαύρα κονδύλια του Yπουργείου Εξωτερικών έφευγαν με προφορικές διατάξεις και σημειώματα για σκοπούς που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, πάντα όμως «εθνικούς». Ξέρουμε από την εποχή που εκείνος ο δυστυχής γ.γ. του Υπουργείου Πολιτισμού φούνταρε από το μπαλκόνι, ότι οι χιλιάδες σύλλογοι με τα αστεία ονόματα, οι Αγίες Μαρκέλες και οι Αϊ-Γιώργηδες που πάτησαν το καταραμένο φίδι, αφαιρούσαν κάθε χρόνο εκατοντάδες εκατομμύρια πάντα για την προώθηση του πολιτισμού και των ελληνικών παραδόσεων. Μάθαμε από το Ελεγκτικό Συνέδριο ότι ακόμα και τώρα στα χρόνια της κρίσης και της φτώχειας, 100άδες εκατομμύρια σπαταλώνται από δήμους και δημοτικές επιχειρήσεις παρατύπως πλουτίζοντας τους μηχανισμούς λαφυραγώγησης που έχουν στηθεί γύρω από την τοπική αυτοδιοίκηση. Μάθαμε ότι κομματικοί ταμίες τζόγαραν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων σε τοξικά ομόλογα με το αζημίωτο, ότι κομματικοί πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι σε κρατικές τράπεζες τις χρεοκοπούσαν μοιράζοντας «δάνεια» σε φιλικούς επιχειρηματίες, σε κόμματα, σε συνδικαλιστές. Ξέρουμε ότι κυκλώματα με αντιμνημονιακούς πάντα συνδικαλιστές στα υπουργεία διευθύνουν το λαθρεμπόριο καυσίμων, την ώρα που οι αθλητικοί παράγοντες χρεοκοπούν τις ομάδες, φορτώνουν 10άδες εκατομμύρια χρεών σε εφορίες και ταμεία και τις επανεμφανίζουν με άλλο όνομα σαν να μην τρέχει τίποτα. Στα νοσοκομεία οι διορισμένοι διοικητές διανέμουν τα προγράμματα με μίζες, στοιβάζουν υπέρογκες παραγγελίες υλικών στα υπόγεια ανεβάζοντας τα δημόσια χρέη την ίδια ώρα που οι αντιμνημονιακοί πάντα πρόεδροι των εργαζομένων απαιτούν μερίδιο από τις συμβάσεις.
Στις ΔΕΚΟ, οι πρόεδροι των μεγαλύτερων σωματείων αντιμετωπίζουν τον εισαγγελέα γιατί μέρος του τζίρου των δημοσίων επιχειρήσεων το μετέτρεπαν σε «συνδικαλιστικό» τουρισμό και σε «μελέτες» που ανέθεταν σε συγγενείς τους. Ο συνδικαλισμός των κυπριακών offshore και των εφάπαξ του ενός εκατομμυρίου είχε πράγματι σοβαρούς λόγους για τους αντιμνημονιακούς αγώνες του. Στα ασφαλιστικά ταμεία η λεηλασία είχε ξεπεράσει κάθε όριο, δεκάδες χιλιάδες πλαστές συντάξεις, δεκάδες χιλιάδες προνοιακά επιδόματα, αναπηρικά επιδόματα, 36.294 διπλοεγγραφές, συντάξεις σε νεκρούς, δημιουργούσαν και δημιουργούν ακόμα κάθε χρόνο μια τρύπα εκατοντάδων εκατομμυρίων. Ακόμα και στα ληξιαρχεία κυκλώματα έβγαζαν προς πώληση ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως και πιστοποιητικά πολυτέκνων, στο Υπουργείο Ανάπτυξης άλλα κυκλώματα μοίραζαν προγράμματα με την προϋπόθεση μίζας, στην αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής πωλούσαν άδειες μεταναστών. Στο πανεπιστήμιο αναζητούνται 70 εκατ. χαμένα από τη χρηστή οικονομική διαχείριση, ενώ στο αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης, μετά τις υποθέσεις της κατασκευής της πιο ακριβής τουαλέτας του κόσμου, των ταξιδιών στην Πόλη, των μικρών δώρων, τώρα ασχολούνται με την υπόθεση του ενός εκατομμυρίου των κυλικείων. Οι επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ για τουριστική ανάπτυξη μεταφράζονται σε ανέγερση εξοχικών κατοικιών. Εκατοντάδες προσλήψεις με πλαστά πτυχία, χιλιάδες παράτυπες νομιμοποιήσεις συμβασιούχων. Χαμένα εκατομμύρια χωρίς παραστατικά στις υπηρεσίες περίθαλψης εξαρτημένων.
Κι αυτά όλα και χιλιάδες άλλα είναι η πιο ακραία, η ληστρική μορφή του ελληνικού παρασιτισμού. Αυτή που με μεγάλη καθυστέρηση έχει φτάσει στην αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης. Γιατί πέρα από τα σκάνδαλα εκατομμυρίων, πέρα από τα 8,5 εκατ. που αναζητά η δικαιοσύνη στον ΟΚΑΝΑ, σημασία έχουν και οι πληροφορίες για αυξήσεις 182%, για το 60% του προϋπολογισμού που πηγαίνει στη μισθοδοσία. Σημασία δηλαδή έχει η γενναιοδωρία με την οποία, όσοι μπορούν, διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα. Με εφάπαξ 200.000 σε επιλεγμένες υπηρεσίες του δημοσίου, με πλασματικές υπερωρίες και προσχηματικές προαγωγές για να αυξάνεται αντί να μειώνεται ο μισθός, με ολόκληρους τομείς της κρατικής μηχανής να μην υπάγονται στο ενιαίο μισθολόγιο. Η νόμιμη λεηλασία. Έτσι χρεοκοπήσαμε.
Όλα αυτά που μαθαίνουμε κάθε μέρα είναι το ξήλωμα του ελληνικού παρασιτισμού που έχει αρχίσει. Είναι η αποκάλυψη του διαβρωμένου, αντιπαραγωγικού, άδικου και διεφθαρμένου συστήματος που μας οδήγησε μέχρι εδώ. Είναι αυτά που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε από την πρώτη στιγμή της χρεοκοπίας, αλλά τα αντιμετωπίζουμε μόλις τώρα, μετά από τις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, μετά τη φοροεπιδρομή που διέλυσε την οικονομία. Και τα αντιμετωπίζουμε τώρα γιατί δεν γίνεται αλλιώς, γιατί η φοροδοτική ικανότητα της κοινωνίας τελείωσε και λεφτά άλλα δεν υπάρχουν.
Και όλα αυτά τα φαινόμενα είναι ακριβώς επακόλουθα της καθυστέρησης των μεταρρυθμίσεων. Γιατί και νόμοι έχουν ψηφιστεί και διατάξεις για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται. Και το πρόβλημα των ΜΚΟ χρόνια το ξέρουμε αλλά τίποτα δεν εφαρμόζεται, και η ηλεκτρονική διασύνδεση των υπηρεσιών έπρεπε να γίνει και ενιαία αρχή προμηθειών και μηχανοργάνωση και όλες αυτές οι αφηρημένες έννοιες που ζητάει η τρόικα αλλά οι εφημερίδες γράφουν «νέες απαιτήσεις των δανειστών». Κι επειδή δεν τις κάνουμε, διαβάζουμε χθες ότι ανακαλύφθηκαν άλλες 1.000 συντάξεις σε νεκρούς και ότι από τις 761 δημοτικές επιχειρήσεις έχουν απογραφεί μόνο 350. Πώς να απογραφούν επιχειρήσεις με 5 υπαλλήλους και 9 μέλη Δ.Σ.; Από πότε υποτίθεται έχει γίνει η απογραφή των συνταξιούχων; Πώς υπάρχουν τομείς του κράτους που αρνούνται να απογραφούν; Και γιατί δεν απολύονται όλοι αυτοί αντί για τους σχολικούς φύλακες;
Αν η καθυστέρηση και η προσπάθεια να διατηρηθεί όσο γίνεται ακόμα το πελατειακό κράτος βαρύνει τα κόμματα που κυβέρνησαν, οι καθημερινές αποκαλύψεις «σκανδάλων», το ξήλωμα του ελληνικού παρασιτισμού, αποκαλύπτει πια εντελώς καθαρά την απάτη του αντιμνημονιακού μετώπου. Δηλαδή, σοβαρά τώρα, ακούς κάθε μέρα και μια τέτοια ιστορία λεηλασίας, σε κλέβουν μπροστά στα μάτια σου από χίλιες μεριές και έρχεται κάποιος και σου λέει ότι για ό,τι συμβαίνει, φταίει η Μέρκελ, δεν θα πεις καλώς τον τον απατεώνα;
Όλα αυτά τα κρίσιμα χρόνια το αντιμνημονιακό μέτωπο προστάτευσε τον ελληνικό ληστρικό μικροκαπιταλισμό. Δεν υπήρχαν στη χώρα μας κοινωνικές αντιθέσεις, δεν υπήρχαν προνομιούχοι που έπρεπε να χάσουν τα προνόμιά τους, ευνοημένοι της μεταπολίτευσης που έπρεπε να συνεισφέρουν περισσότερο στο λογαριασμό. Όλα καλά ήταν και φταίει η τρόικα και το μνημόνιο που μας τα χάλασαν και αν απαλλαγούμε από τους «ξένους», μ’ ένα νόμο, ένα άρθρο, θα γίνουν όλα όπως πριν.
Όσο μένουμε στο ευρωπαϊκό δρόμο, κάθε μέρα καινούργιες αποκαλύψεις θα έρχονται στο φως, σαν μια κλωστή ο ελληνικός παρασιτισμός θα ξετυλίγεται και θα καταρρέει. Με κάθε τέτοιο επεισόδιο, οι κρυφές επιδιώξεις θα βγαίνουν στο φως, τα συμφέροντα του χρεοκοπημένου συστήματος θα αποκαλύπτονται. Όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας καταλαβαίνει τι μας συνέβη, καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει σωτηρία αν κατηγορούμε άλλους αντί να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας. Ίσως γιατί αυτή η συνειδητοποίηση πια έχει αρχίσει να γίνεται φανερή, αλλάζει και το πολιτικό σκηνικό. Μέχρι τώρα είχαμε παραγωγή εν αφθονία σχημάτων αντιευρωπαϊκών που προσπαθούσαν να διατηρήσουν το παλιό καθεστώς, να διασώσουν το σύστημα της χρεοκοπίας. Φέτος, πρώτα με την «κίνηση των 58» και μετά πιο ορμητικά με το «Ποτάμι», αρχίζουν να εμφανίζονται πολιτικές κινήσεις που θέλουν να αλλάξουν την Ελλάδα, που λένε τις σκληρές αλήθειες και όχι τα συνθήματα που χαϊδεύουν τα αυτιά αλλά υπόσχονται ένα παρελθόν που δεν χρειαζόμαστε.
