Η γαλλική οικονομία δεν είναι τόσο αδύναμη όσο περιγράφεται
PAUL KRUGMAN / THE NEW YORK TIMES
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ο Φρανσουά Ολάντ, πρόεδρος της Γαλλίας από το 2012, θα μπορούσε να είναι ένας από τους ηγέτες που θα άλλαζαν την Ευρώπη.
Εξελέγη υποσχόμενος ότι θα στρέψει την πλάτη του στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες θανάτωσαν τη βραχείας διάρκειας και ανεπαρκή ανάκαμψη της Ευρώπης. Αφ’ ης στιγμής τα θεωρητικά επιχειρήματα υπέρ των πολιτικών αυτών αποδείχθηκαν αδύναμα και συντόμως θα κατέρρεαν, θα μπορούσε να καθοδηγήσει μια ομάδα ευρωπαϊκών χωρών για να αιτηθούν αλλαγή πορείας. Αλλά δεν έμελλε να γίνει κάτι τέτοιο. Μόλις ανέλαβε τα ηνία, ο κ.Ολάντ αναδιπλώθηκε αμέσως, υποχωρώντας πλήρως στο αίτημα για περαιτέρω λιτότητα. Ωστόσο, θα πρέπει να ειπωθεί πως δεν είναι απολύτως άτολμος. Στις αρχές της εβδομάδας έλαβε με αποφασιστικότητα δράση, αν και όχι στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής, παρά το γεγονός ότι οι καταστρεπτικές συνέπειες της λιτότητας γίνονται όλο και πιο ορατές μήνα με τον μήνα και παρά το ότι ακόμα και ο Μάριο Ντράγκι, ο πρόεδρος της ΕΚΤ, ζητεί αλλαγή πορείας. Οχι, όμως και ο κ. Ολάντ, ο οποίος διοχέτευσε όλη του την ενέργεια στο να εκδιώξει τα μέλη της κυβέρνησής του, τα οποία τόλμησαν να αμφισβητήσουν την υποταγή του στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες.
Αποτελεί αξιοθαύμαστο θέαμα. Ωστόσο, για να μπορέσει κανείς πλήρως να το εκτιμήσει, θα πρέπει να αντιληφθεί δύο πράγματα. Πρώτον, η Ευρώπη συνολικά αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα. Δεύτερον, αν και εντάσσεται στο γενικότερο μοντέλο καταστροφής, η Γαλλία έχει καλύτερη επίδοση από όση μπορεί κανείς να μαντέψει από τον Τύπο. Η Ευρωζώνη, όπως και οι ΗΠΑ, άρχισε να ανακάμπτει από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 μεσούντος του 2009, αλλά το 2010 ξέσπασε μια κρίση χρέους. Ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες αναγκάστηκαν, ως προϋπόθεση των δανείων που έλαβαν, να επιβάλουν σκληρές περικοπές και να αυξήσουν φόρους για τους εργαζομένους. Η Γερμανία και άλλες πιστώτριες χώρες δεν έκαναν τίποτε για να αντισταθμίσουν τις καθοδικές πιέσεις και η ΕΚΤ, αντιθέτως με τη Fed και την Τράπεζα της Αγγλίας, δεν έλαβε έκτακτα μέτρα τόνωσης της κατανάλωσης. Η ανάκαμψη ακινητοποιήθηκε το 2011.
Πώς προσαρμόζεται η Γαλλία στην όλη εικόνα; Τα δημοσιεύματα περιγράφουν μια δυσλειτουργική οικονομία, που πλήττεται από υψηλούς φόρους και ένα αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο. Οπότε, βρίσκεσαι προ εκπλήξεως όταν έχεις μπροστά σου τους πραγματικούς αριθμούς, οι οποίοι δεν ταιριάζουν καθόλου με την εικόνα αυτή. Από το 2008 και μετά η Γαλλία δεν τα πάει καλά και, μάλιστα, υστερεί έναντι της Γερμανίας, αλλά συνολικά η αύξηση του ΑΕΠ είναι πολύ καλύτερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Τότε γιατί είναι τόσο κακά τα δημοσιεύματα γι’ αυτήν; Η Γαλλία έχει μεγάλο δημόσιο τομέα και γενναιόδωρο προνοιακό κράτος, κάτι που οι θεωρητικοί της ελεύθερης αγοράς λένε πως θα την οδηγήσει στην οικονομική καταστροφή. Αυτή η καταστροφή γίνεται θέμα στις εφημερίδες, αν και δεν συνηγορούν σε αυτό οι αριθμοί. Και ο Φρανσουά Ολάντ, αν και ηγείται του Σοσιαλιστικού Κόμματος, δείχνει να πιστεύει αυτή τη διασπορά κακών ειδήσεων, που έχει ιδεολογικά κίνητρα. Το χειρότερο είναι ότι περιπίπτει σε φαύλο κύκλο, όπου η λιτότητα ακινητοποιεί την ανάπτυξη και αυτό θεωρείται απόδειξη πως η Γαλλία χρειάζεται και άλλη λιτότητα. Συνολικά η οικονομία της Ευρώπης βρίσκεται σε δεινή θέση και χρειάζεται απεγνωσμένα τον ηγέτη μιας χώρας με μεγάλη οικονομία να αντιδράσει και άφοβα να διακηρύξει ότι οι προοπτικές της Ευρώπης δολοφονούνται από τη λιτότητα.
