Ποιος δεν φοβάται την τζιχάντ
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Στη χώρα που αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό της αιωρούμενο ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, για να μην αναλάβει ούτε τις ευθύνες της Ανατολής ούτε και της Δύσης, το σύνδρομο των Σταυροφοριών είναι ισχυρότερο και απ’ αυτό της Αλωσης του 1453. Κάποτε ο Ζακ Λακαριέρ είχε γράψει στη «Μοντ» πως η Ελλάδα δεν ξεπέρασε τις διαφορές της με την Τουρκία, όπως η Γαλλία με τη Γερμανία. Είχα σκεφτεί τότε, ευτυχώς, γιατί αν είναι να κάνεις δύο τουλάχιστον παγκοσμίους πολέμους για να λύσεις τις διαφορές σου, καλύτερα να φροντίσεις να ζήσεις μαζί τους και ας είναι ενοχλητικές. Και ας σε αναγκάζουν να εξοπλίζεις μια ολόκληρη χώρα ώσπου να τη ρίξεις έξω οικονομικά.
Θέλω να πω πως το σύνδρομο της Αλωσης της Πόλης, επειδή μεταφράζεται σε πραγματικότητα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, κοινώς στις σχέσεις μας με την Τουρκία είναι βιώσιμο και ψυχικά ανεκτό. Το σύνδρομο όμως του μετεωρισμού ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, το σύνδρομο των Σταυροφοριών, και δη της Τέταρτης Σταυροφορίας, επειδή ανήκει εξ ολοκλήρου στον χώρο του φανταστικού ενεργοποιείται και μεγιστοποιείται σε πρώτη ευκαιρία. Να θυμίσω απλώς πως στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 στην καθ’ ημάς Ανατολή πολλοί ήσαν αυτοί που χειροκρότησαν την από Θεού τιμωρία της «έκλυτης» χώρας. Ακόμη και ο τότε προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο δημοφιλέστατος Χριστόδουλος.
Η Ελλάδα μπορεί να μην είναι Παλαιστίνη, ευτυχώς, όμως ενίοτε συμπεριφέρεται σαν Παλαιστίνη, δυστυχώς. Πόσοι ακόμη πιστεύουν πως οι Εβραίοι είχαν ειδοποιήσει τους «δικούς τους» να μην πάνε στις δουλειές τους στους Δίδυμους Πύργους την ημέρα εκείνη και πόσοι πιστεύουν ακόμη πως την όλη ιστορία την οργάνωσαν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Το φιλορωσικό κόμμα δεν έχει μόνον αριστερούς στις τάξεις του. Και γιατί όλοι οι πόλεμοι που διεξάγονται από τη Δύση έχουν για στόχο το πετρέλαιο, ενώ η τζιχάντ, οι τρομοκρατικές ενέργειες και οι θηριωδίες του Χαλιφάτου μπορεί να μας σοκάρουν όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, αλλά τις κατανοούμε γιατί γίνονται για τη θρησκευτική πίστη και την ελευθερία και στο κάτω κάτω ας μην πήγαιναν εκεί για να τους πατήσουν τον κάλο και να τους αναγκάσουν να αντιδράσουν.
Ο πολιτικός μας μυστικισμός, διότι περί αυτού πρόκειται, είναι ένα μείγμα πρωτόλειου οικονομισμού, λόγω μαρξιστικής παιδείας, και θεωριών της συνωμοσίας, λόγω θρησκευτικής παιδείας. Ολοι οι πόλεμοι στην Ιστορία γίνονται για οικονομικούς λόγους εκτός από τους πολέμους του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Βελισάριου, ενδεχομένως και μερικών ακόμη. Συμφωνώ με όσους θεωρούν ότι η εκστρατεία του υιού Μπους κατά του Σαντάμ Χουσεΐν ενέπλεξε τη Δύση σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση η οποία, έως σήμερα ακόμη, παραμένει ανεξέλεγκτη. Η δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία για να την κάνεις πακέτο και να την εξαγάγεις όπως ο Τρότσκι την προλεταριακή επανάσταση –ο κ. Γούλφοβιτς εξάλλου υπήρξε τροτσκιστής αν δεν κάνω λάθος– και δεν μπορείς να κηρύξεις τον πόλεμο στην τρομοκρατία. Είναι σαν να λες ότι κηρύσσεις τον πόλεμο στα τεθωρακισμένα. Η τρομοκρατία όπως και τα τεθωρακισμένα είναι όπλα, και αν πρέπει κάποιον να πολεμήσεις είναι αυτούς που τα κρατούν και τα χειρίζονται. Πολύ φοβούμαι, δε, πως, παρά τον παλιμπαιδισμό του ανθρώπου που κάνει κούνια ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν», εκτός αν θέλουμε να γίνουμε το ηλιόλουστο πάρκινγκ των Ευρωπαίων συνταξιούχων.
Οι εικόνες της Μέσης Ανατολής που φλέγεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ανήκουν στην κοινοτοπία του κακού. Εχουμε συνηθίσει να τις βλέπουμε στην τηλεόραση, δεν μας κάνουν πια εντύπωση κι εμείς έχουμε τα δικά μας προβλήματα με τα πλαστά πτυχία στους δήμους. Τους 50.000 μαχητές όμως που απαρτίζουν τον στρατό του Χαλιφάτου δεν μπορείς να τους εντάξεις στην «κοινοτοπία του κακού», ούτε καν στις συνήθεις συγκρούσεις ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες ή Κούρδους. Αν μάλιστα βάλεις στον λογαριασμό και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτούς προέρχεται από δυτικές χώρες, τη Γαλλία και την Αγγλία όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο θαύμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, τότε ο λογαριασμός γίνεται ακόμη πιο δύσκολος. Αυτοί μπορεί να ενδιαφέρονται για τις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης, όμως αυτό που μετράει περισσότερο είναι η πίστη τους, μια πίστη την οποία διαβάζουν κατά τον δικό τους τρόπο και τους στρέφει εναντίον του δυτικού πολιτισμού. Είναι εναντίον της δημοκρατίας, είναι εναντίον της εκκοσμικευμένης γνώσης και σκέψης, άρα εναντίον της ελευθερίας της σκέψης, είναι εναντίον του Διαφωτισμού, είναι εναντίον των αρχαίων αγαλμάτων γιατί είναι γυμνά. Είναι, με δύο λόγια, εναντίον του πολιτισμού μας. Προς Θεού. Δεν λέω ότι πρέπει να ζωστούμε τα καριοφίλια των παππούδων μας και να πάμε να πολεμήσουμε στις ερήμους της Μεσοποταμίας. Απλώς λέω ότι όταν μιλάμε για Χαλιφάτο και τζιχάντ θα πρέπει να ξέρουμε για τι μιλάμε και σε ποιον κίνδυνο αναφερόμαστε.
Και επειδή η Βαγδάτη δεν είναι και τόσο μακριά, απέχει όσο περίπου οι Βρυξέλλες, να αφήσουμε κατά μέρος το σύνδρομο των Σταυροφοριών και να θυμηθούμε ότι ο πολιτισμός μας είναι ο δυτικός. Αν το μάθαμε ποτέ, εννοείται.
