Εύστοχο άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου για το Α. Λοβέρδο

Το κλάμα και οι μελισσούλες

Τάκης Θεοδωρόπουλος 

(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)

Ο κ. Λοβέρδος υποφέρει για την παιδεία, όπως μέχρι πρότινος υπέφερε για την υγεία, όπως διαχρονικά υποφέρει για τη δημοκρατική παράταξη, τον τόπο, την οικουμένη υποθέτω γενικώς.
Το Σαββατοκύριακο πληροφορήθηκα πως εμφανίστηκε σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και λοιπά μέσα (αν υπήρχαν είμαι βέβαιος πως θα τα αξιοποιούσε) για να δηλώσει σε ύφος τραγωδού, πως αν ανοίξει έστω και ένα σχολείο χωρίς διδάσκοντες, αυτός θα κάνει κι εγώ δεν ξέρω τι.

Κάτι φοβερό, πάντως, που θα το θυμόμαστε εφ’ όρου ζωής, θα τραυματίσει τον κοινωνικό μας βίο και το φάντασμά του θα μας κυνηγάει ακόμη και στα καλύτερα όνειρά μας. Ο κ. Λοβέρδος έχει παρεξηγήσει τον ρόλο του. Ως υπουργός αυτής της κυβέρνησης καλείται να αποδείξει το κωμικό του ταλέντο, ο ίδιος όμως νομίζει πως είναι ήρωας τραγωδίας, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται ως drama queen σε σκηνή βαριετέ.

Και ποιος του φταίει του κ. Λοβέρδου αν υπάρχουν κενά διδασκόντων την ημέρα που η χώρα θα θριαμβεύει επειδή κατάφερε να ανοίξει για μια ακόμη χρονιά τα σχολεία της; - μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και περιοχές του κόσμου, όχι και τόσο μακρινές, που τα σχολεία δεν θα ανοίξουν. Του φταίνε οι προκάτοχοί του, το σύστημα, ο καπιταλισμός, το ΝΑΤΟ ή και εγώ δεν ξέρω τι; Κι όταν αναλάμβανε τον ρόλο του δεν ήξερε πώς θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα; Κι αν το πρόβλημα τον έκανε να υποφέρει τόσο πολύ ώστε να μας απειλεί πως θα κλαίει με λυγμούς μέχρι να λυθεί, τότε γιατί ανέλαβε τον ρόλο του; Μα το ίδιο είναι να κλαις με λυγμούς ενώ είσαι υπουργός, και το ίδιο είναι να σπαράζεις στο κλάμα φωνάζοντας «οϊμέ! αλί!» και διάφορα άλλα απελπισίας σημαντικά ενώ αλλάζεις έδρανα στο κοινοβούλιο ψάχνοντας να βρεις σε ποιο κόμμα ανήκεις;

Το πρόβλημα όμως με την παιδεία δεν είναι ο Λοβέρδος υπουργός. Ή, για να ακριβολογώ, δεν είναι μόνον ο κ. Λοβέρδος και οι συναισθηματικές του υποθέσεις. Το πρόβλημα με την παιδεία είναι ότι στο έργο που λέγεται «Ο Λοβέρδος υπουργός», τιμητής του, συμπρωταγωνιστής του και πολιτικός του αντίπαλος είναι ένας ποιητής, οικολόγος, και πρωτοπόρος της εθνικής μας μελισσοκομίας, ο κ. Τάσος Κουράκης στον ρόλο του βουλευτή και υπεύθυνου παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ - πόσες φορές έχουν γυρίσει στον τάφο τους ο Γληνός ή ο Βάρναλης αναρωτιέμαι. Ενας άνθρωπος δηλαδή ο οποίος ξεχειλίζει από ερωτισμό, κρίνοντας από την ποίησή του, και αγάπη για τις μελισσούλες που φέρνουν την άνοιξη πετώντας από θυμαράκι σε θυμαράκι. Κι όταν σας λένε φαντάσου τον Κουράκη υπουργό Παιδείας, εσείς θα απαντάτε, εδώ είδαμε τον Στυλιανίδη.

Τις ημέρες αυτές, εκτός όλων των άλλων που χωρίζουν τους δύο πρωτομάστορες της παιδείας μας, είναι και τα τμήματα του Πανεπιστημίου που θα χάσουν την αυτονομία τους εξαιτίας της ελλείψεως διδακτικού προσωπικού. Το έργο πάει ως εξής: ο Κουράκης κατακεραυνώνει τον Λοβέρδο, διότι αφού απολύει προσωπικό λέει μετά πως δεν έχει αρκετό προσωπικό. Κι ο Λοβέρδος απαντάει πως θα διαβουλευτεί με τις διοικήσεις κι αν τα τμήματα χρειάζονται θα βρει προσωπικό, έστω κι αν χρειαστεί να σκάσει στο κλάμα.

Ποιο είναι το ωραίο; Μα το ωραίο είναι ότι κανείς δεν σκέφτεται ποια τμήματα χρειάζονται όντως για τον σχεδιασμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε αξιολόγηση παραγωγικού έργου, κάτι που απεύχονται και ο Λοβέρδος και ο Κουράκης. Γιατί να κινδυνεύει να κλείσει ένα τμήμα συντήρησης αρχαιοτήτων επειδή έχει έναν μόνον φοιτητή, κι αυτόν από σπόντα, μηχανικός ήθελε να γίνει ο άνθρωπος, ενώ συγχρόνως λειτουργούν ούτε κι εγώ ξέρω πόσα τμήματα τεχνολογίας τροφίμων; Θα μου πείτε αν δεν εξασφαλίσεις την τροφή τι να τις κάνεις τις αρχαιότητες.