Ο «τυφώνας» που παρέσυρε ακόμα και το ταλέντο του
ΣΤΑΘΗΣ ΔΗΜΟΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
«Αυτή είναι η ιστορία του "τυφώνα". Του ανθρώπου που οι αρχές κατηγόρησαν για κάτι που ποτέ δεν είχε κάνει.
Τον έβαλαν σε ένα κελί φυλακής, τη στιγμή που θα μπορούσε να ήταν ο πρωταθλητής του κόσμου». Πρόκειται για στίχους που αποτελούν μέρος ενός από τα πιο διάσημα και πιο ξεχωριστά τραγούδια του Μπομπ Ντίλαν. «Here comes the story of the Hurricane…».
Τον έβαλαν σε ένα κελί φυλακής, τη στιγμή που θα μπορούσε να ήταν ο πρωταθλητής του κόσμου». Πρόκειται για στίχους που αποτελούν μέρος ενός από τα πιο διάσημα και πιο ξεχωριστά τραγούδια του Μπομπ Ντίλαν. «Here comes the story of the Hurricane…».
Μέσα σε λίγες λέξεις ο Ντίλαν περιέγραψε τη ζωή του Ρούμπιν Κάρτερ, ενός πυγμάχου με σπουδαίες προδιαγραφές, ο οποίος πέρασε 19 χρόνια της ζωής του στη φυλακή, για ένα έγκλημα που, ίσως, ποτέ δεν διέπραξε. Ο Κάρτερ γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1937 στο Νιου Τζέρσεϊ και μεγάλωσε σε μία φτωχή οικογένεια στην οποία είχε τρία μικρότερα και τρία μεγαλύτερα αδέρφια. Ο δρόμος της εγκληματικότητας μοιραία ανοίχτηκε διάπλατα μπροστά του από πολύ μικρή ηλικία. Μόλις στα 11 του χρόνια αμαύρωσε το ποινικό του μητρώο, επειδή μαχαίρωσε έναν άντρα! Στη συνέχεια κλείστηκε σε αναμορφωτήριο, από το οποίο δραπέτευσε το 1954 για να ενταχθεί στον αμερικανικό στρατό. Μόλις δύο χρόνια μετά, το 1956, έλαβε «απαλλαγή» αφού αδυνατούσε να πειθαρχήσει με τις στρατιωτικές εντολές. Η ζωή του Αφροαμερικανού συνεχίστηκε από εκεί που την είχε αφήσει στην προεφηβική ηλικία. Κατηγορούμενος κυρίως για ληστείες ο Κάρτερ πέρασε και έμεινε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής μέχρι το 1961.
Η αποφυλάκισή του, σε ηλικία 24 ετών, έμοιαζε με την τελευταία του ευκαιρία στη ζωή. Αποφάσισε να αφήσει πίσω του τον κακό του εαυτό και να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Η πυγμαχία έμοιαζε ιδανική για τον γεροδεμένο Κάρτερ ο οποίος, πλέον, θα μπορούσε να εκτονώνει τον όποιο θυμό του μέσα σε... νόμιμα πλαίσια.
Το ύψους του (1,73μ.) δεν τον βοηθούσε αρκετά, αλλά ο δυναμισμός του και ο επιθετικός του χαρακτήρας κάλυπταν τις αρκετές τεχνικές του αδυναμίες. Συνήθιζε να μπαίνει πολύ δυνατά στους αγώνες και να τους τελειώνει με νοκ άουτ, τακτική την οποία λάτρεψαν οι θεατές που του απέδωσαν το προσωνύμιο «Ο Τυφώνας» (The Hurricane).
Επειτα από περίπου έναν χρόνο επαγγελματικής ενασχόλησης με την πυγμαχία, το όνομα του Κάρτερ ήταν ανάμεσα στα 10 επικρατέστερα για τον τίτλο του πρωταθλητή στην κατηγορία των μεσαίων βαρών.
Ο κόσμος τον έμαθε για τα καλά στις 20 Δεκεμβρίου 1963 όταν ο... τυφώνας «παρέσυρε» από τον πρώτο κιόλας γύρο, με νοκ άουτ, έναν από τους σπουδαιότερους πυγμάχους της εποχής, τον Εμίλ Γκρίφιθ. Συνεχίζοντας το ίδιο ορμητικά, ο Κάρτερ έφθασε να διεκδικεί τον τίτλο του πρωταθλητή στις 14 Δεκεμβρίου 1964 κόντρα στον Τζόι Τζιαρντέλο.
Αρχικά, ο αγώνας κυλούσε υπέρ του Κάρτερ, αλλά από τον 5ο γύρο και μετά ο πρωταθλητής Τζιαρντέλο βρήκε τα πατήματά του στο ρινγκ και ισορρόπησε την αναμέτρηση. Οι κριτές ανακήρυξαν ομόφωνα νικητή τον λευκό Αμερικανό, μία απόφαση που γονάτισε το ηθικό του Κάρτερ που πίστευε πως είχε αδικηθεί, λόγω του χρώματός του.
Επειτα από αυτόν τον αγώνα η ψυχολογία του Κάρτερ καταρρακώθηκε και οι επιδόσεις του άρχισαν να μειώνονται.
Επίσης, άρχισαν να ξυπνάνε και παλιοί εφιάλτες όταν κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Λονδίνο για αγώνα ενεπλάκη σε ένα περιστατικό με πυροβολισμούς στο ξενοδοχείο όπου διέμενε.
Το τελειωτικό χτύπημα στην καριέρα του δεν ήρθε, όμως, από κάποιον αντίπαλό του αλλά, μάλλον, από το αμαρτωλό παρελθόν του.
Η μοιραία νύχτα του 1966
Ολα άλλαξαν τα ξημερώματα της 17ης Ιουνίου 1966 όταν δύο άνδρες εισέβαλαν σε ένα μπαρ του Νιου Τζέρσεϊ και άρχισαν να πυροβολούν. Ο ιδιοκτήτης και δύο θαμώνες (όλοι λευκοί) έπεσαν νεκροί. Οι αυτόπτες μάρτυρες είπαν στην αστυνομία ότι οι δράστες ήταν μαύροι και διέφυγαν με ένα άσπρο αυτοκίνητο. Λίγη ώρα αργότερα, ο Κάρτερ μαζί με έναν φίλο του, τον Τζον Αρτις, θα συλληφθούν μέσα σε ένα άσπρο αμάξι στο οποίο θα εντοπιστούν μία καραμπίνα και ένα πιστόλι. Κανείς δεν αναγνώρισε στα πρόσωπα των Κάρτερ και Αρτις τους δράστες της επίθεσης, με αποτέλεσμα να αφεθούν ελεύθεροι. Ωστόσο, η μαρτυρία ενός μικροαπατεώνα, του Αλφρεντ Μπέλο, που ανέφερε ότι είδε τον «τυφώνα» μαζί με έναν ακόμη να οπλοφορούν έξω από το συγκεκριμένο μπαρ, οδήγησε και τους δύο στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Εκεί, χωρίς απτές αποδείξεις, καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη.
Μέσα από την φυλακή ο Κάρτερ ξεκίνησε αγώνα για την αθώωσή του, γράφοντας παράλληλα την αυτοβιογραφία του. Διαβάζοντάς την ο Μπομπ Ντίλαν, ανέλαβε δράση, διοργανώνοντας συναυλίες υπέρ του και γράφοντας το τραγούδι «The Hurricane», το 1975.
Εναν χρόνο νωρίτερα είχε ξεκινήσει και νέος δικαστικός αγώνας για την αθώωση του Κάρτερ, που το 1976 αποφυλακίστηκε με εγγύηση, αφού οι βασικοί μάρτυρες κατηγορίας άλλαξαν την αρχική τους κατάθεση. Ωστόσο, ένας εξ αυτών την ανακάλεσε με αποτέλεσμα ο Κάρτερ να οδηγηθεί ξανά στη φυλακή λίγους μήνες αργότερα. Εκείνη την περίοδο ήρθε στη δημοσιότητα και ένα περιστατικό το οποίο ενέπλεκε τον πυγμάχο στον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας, γεγονός που επηρέασε αρκετά την κοινή γνώμη. Ο αγώνας του στο ρινγκ της φυλακής συνεχίστηκε και το 1985, με την αιτιολογία της «μη δίκαιης δίκης», ο Κάρτερ αποφυλακίστηκε οριστικά έπειτα από 19 χρόνια.
Κεντρικό πρόσωπο μιας ανεξιχνίαστης υπόθεσης
Μετά την αποφυλάκισή του, ο Κάρτερ έζησε στο Τορόντο και από το 1993 έως το 2005 εργάστηκε στον σύνδεσμο υπεράσπισης των ατόμων που καταδικάστηκαν αδίκως (AIDWYC). Στα πρώτα του βήματα είχε μαζί του μία ομάδα ακτιβιστών από τον Καναδά η οποία τον είχε βοηθήσει να κερδίσει την ελευθερία του. Αιτία στάθηκε ένας έφηβος, ο οποίος ενθουσιάστηκε διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του πρώην πυγμάχου. Δουλεύοντας στην AIDWYC, βοήθησε στην αποφυλάκιση περίπου 20 ατόμων και αποχώρησε εξαιτίας μιας διαμάχης το 2005.
Το 2012 διαγνώσθηκε με καρκίνο του προστάτη με τους γιατρούς να του δίνουν λίγους μήνες ζωής. Αντεξε μέχρι τις 20 Απριλίου 2014, όταν και πέθανε ήρεμα στον ύπνο του. Μέχρι το τέλος της ζωής του ο Κάρτερ παρέμεινε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως τελικά ήταν αυτός που μαζί με τον Αρτις ήταν οι δολοφόνοι των τριών ανθρώπων τα ξημερώματα της 17ης Ιουνίου 1966. Μάλιστα, το γεγονός πως ξαφνικά ο Μπομπ Ντίλαν άρχισε να αποστασιοποιείται από τον «τυφώνα», ενίσχυσε τη θεωρία της ενοχής. Κάποιοι αναφέρουν πως ο Ντίλαν μετάνιωσε για το τραγούδι που έγραψε, αφού μετά από προσωπική έρευνα κατέληξε στο γεγονός πως ο Κάρτερ ήταν ένοχος.
Διαφορετική άποψη είχε ο σκηνοθέτης και παραγωγός, Νόρμαν Τζούισον, ο οποίος το 1999 δημιούργησε την ταινία «Ο τυφώνας», στην οποία περιγράφει τη ζωή και τις περιπέτειες του Ρούμπιν Κάρτερ. Πρωταγωνιστής ήταν ο Ντένζελ Ουάσιγκτον.
Μέχρι το τέλος της ζωής του, είχε στο πλάι του τον φίλο και συγκατηγορούμενό του, Τζον Αρτις, ο οποίος το 1974 είχε αρνηθεί μια δελεαστική πρόταση της αστυνομίας προκειμένου να υποδείξει τον Κάρτερ ως τον δράστη της τριπλής δολοφονίας, που κανείς ποτέ δεν έμαθε ποιος πραγματικά διέπραξε...
