Ινδία: Ο κοιμώμενος γίγαντας ξυπνά
Θάνος Σαρρής
(Πηγή : http://www.gazzetta.gr/)
«Κοιμώμενος γίγαντας». Ο διευθυντής επικοινωνίας της FIFA δεν θα μπορούσε να είναι πιο ακριβής στην περιγραφή του για το ινδικό ποδόσφαιρο.
Μια χώρα με εκτιμώμενο πληθυσμό 1.27 δις. κατοίκους, βρίσκεται στην 158η θέση στην κατάταξη της FIFA, στερούμενη οργάνωσης, υποδομών, επαγγελματισμού και φυσικά χρημάτων. Όλα αυτά, μέχρι την απόφαση για την δημιουργία της Super League, η οποία ξεκινά την Κυριακή (12/10), έχοντας ελληνικό ενδιαφέρον και πολλούς ποδοσφαιριστές που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, όταν και πέφτει η αυλαία, φιλοδοξεί να έχει δημιουργήσει το δικό της φανατικό κοινό.
Μια χώρα με εκτιμώμενο πληθυσμό 1.27 δις. κατοίκους, βρίσκεται στην 158η θέση στην κατάταξη της FIFA, στερούμενη οργάνωσης, υποδομών, επαγγελματισμού και φυσικά χρημάτων. Όλα αυτά, μέχρι την απόφαση για την δημιουργία της Super League, η οποία ξεκινά την Κυριακή (12/10), έχοντας ελληνικό ενδιαφέρον και πολλούς ποδοσφαιριστές που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, όταν και πέφτει η αυλαία, φιλοδοξεί να έχει δημιουργήσει το δικό της φανατικό κοινό.
Οι ρίζες που προϋπήρχαν
Παρότι το κρίκετ είναι τρομερά δημοφιλές στην Ινδία, το ποδόσφαιρο έχει το δικό του φανατικό κοινό, παρότι σε επίπεδο εθνικής και συλλόγων τα πράγματα δεν είναι καλά. Στη Δυτική Βεγγάλη, κοντά στα σύνορα, η μπάλα απέκτησε αντί-αποικιακό χαρακτήρα κατά τη διάρκεια της Βρετανικής κατοχής στην Ινδία. Το 1911, όταν η Μοχούν Μπαγκάν από την Καλκούτα νίκησε την ομάδα του βρετανικού στρατού, το ποδόσφαιρο έγινε ακόμα πιο δημοφιλές. Τα γήπεδα στην Καλκούτα γεμίζουν και έχουν παρατηρηθεί διαδηλώσεις όταν γίνονται διακοπές ρεύματος κατά τη διάρκεια αγώνων του Μουντιάλ! Στη Γκόα, η οποία μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας ήταν πορτογαλική αποικία, οι Ίβηρες έφεραν τη δική τους ποδοσφαιρική κουλτούρα και παράδοση, ενώ ανάλογη δημοτικότητα υπήρχε και σε τμήματα του Βορρά. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956, η χώρα πήρε την τέταρτη θέση και κατέκτησε δύο χρυσά στους Ασιατικούς Αγώνες την ίδια περίοδο. Και σήμερα, όμως, το πάθος για την ασπρόμαυρη συνεχίζει να υπάρχει, αλλά χωρίς να συνοδεύεται από τον επαγγελματισμό.
Ο Τζοσουά Χολ, προπονητής στην Κεράλα, έγραψε στο «backpage football»: «Όταν υπέγραψα το συμβόλαιό μου, περίμενα ότι θα πρέπει να αντέξω τους μουσώνες, το κρίκετ και το χόκεϊ. Μετά από μερικές βδομάδες κατάλαβα όχι μόνο ότι ο καιρός ήταν τέλειος, αλλά και ότι τα παιδιά το μόνο που ήθελαν ήταν να παίξουν ποδόσφαιρο». Ο Φρέντι Λιούμπεργκ, ο οποίος θα ζήσει την εμπειρία από τη Βομβάη, τόνισε: «Υπάρχει παντού κόσμος που παίζει μπάλα στο δρόμο. Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει πάθος για το ποδόσφαιρο, αλλά οι υποδομές χρειάζονται βοήθεια. και εδώ ερχόμαστε εμείς, για να μάθουμε στα παιδιά την τεχνική πλευρά και να τους εμφυσήσουμε τη νοοτροπία για να επιτύχουν».
Το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα στην Ινδία διοργανώθηκε το 1996, χωρίς επιτυχία. Το 2007, όταν ξεκίνησε η I League, υπήρχε η ελπίδα ότι το ποδόσφαιρο στη χώρα θα πάρει επιτέλους την ώθηση που του αξίζει. Ήταν ένα «κανονικό» Πρωτάθλημα, με προβιβασμό και υποβιβασμό στη δεύτερη κατηγορία και 18 αγώνες τη σεζόν από τις ομάδες, παρότι η περίοδος διαρκούσε τρεις μήνες. Ωστόσο, οι εγγενείς αδυναμίες δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ και μοιραία δεν κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα. Η δημιουργία της ISL, η οποία είναι εντελώς ανεξάρτητη από τα υπόλοιπα εθνικά και περιφερειακά πρωταθλήματα, δεν ήρθε τυχαία. Συνδυάστηκε με την περίοδο του ανοίγματος της χώρας στις διεθνείς αγορές και του ενδιαφέροντος από αρκετές πολυεθνικές για επενδύσεις. Χαρακτηριστικό ότι η πρωταθλήτρια των δύο τελευταίων I League, δεν συμπεριελήφθη στην οκτάδα των συλλόγων, αφού δεν πληροί τα αυστηρά κριτήρια που τέθηκαν.
Απώτερος στόχος το Μουντιάλ
Η Indian Super League δημιουργήθηκε στα πρότυπα της δοκιμασμένης συνταγής της Premier League του χόκεϊ. Ιδρύθηκαν οκτώ ομάδες, σε πλήρως επαγγελματικά-επιχειρηματικά πρότυπα με έναν μεγάλο, τελικό στόχο: Την πρόκριση της Ινδίας στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2026. Τέθηκε deadline για προτάσεις και υπήρξε ενδιαφέρον από πολλές πλευρές. Επιχειρηματίες και funds από το εξωτερικό, αστέρες του Μπόλιγουντ, πρώην επαγγελματίες αθλητές του κρίκετ και διάφορες άλλες εταιρείες έκαναν την προσπάθειά τους, για να επικρατήσουν οι ισχυρότεροι. Τον Ιούλιο, βρέθηκε και βασικός χορηγός, με την Hero MotoCorp να δίνει την τελική ονομασία Hero Indian Super League, ενώ για την κάλυψη των αγώνων θα χρησιμοποιηθούν πλατφόρμες για πρώτη φορά από το κορυφαίο δίκτυο της Ινδίας, προκειμένου το ποδόσφαιρο να «μπει» στο 85% του τηλεοπτικού κοινού. Δίκτυα όπως το Fox Sport και το Eurosport αναλαμβάνουν τη διάδοσή του εκτός των συνόρων.
H λογική διαμόρφωσης των κλαμπς ήταν η εξής: Οι οκτώ ομάδες πρέπει να έχουν στη σύνθεσή τους έναν αστέρα. Θα αποτελεί τον απόλυτο ηγέτη, ο οποίος θα έχει a priori και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Τον παίκτη που θα συγκεντρώσει όλα τα φώτα, όπως έγινε στο παρελθόν στην MLS, στην Αυστραλία, στην Ιαπωνία. Ας τους πάρουμε από την αρχή: Λουίς Γκαρθία στην Ατλέτικο ντε Κολκάτα, Μίκαελ Σιλβέστρ στην Τσεναγίν, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο στους Ντιναμός του Δελχί, Ρομπέρτ Πιρές στην Γκόα, Τρεζεγκέ στην Πουνέ, Ντέβιιντ Τζέιμς στους Κεράλα Μπλάστερς, Φρέντι Λιούμπεργκ στην Μουμπάι Σίτι και Γιόαν Καπντεβίλα στην Νόρθιστ Γιουνάιτεντ.
Από εκεί και πέρα, έχουν δικαίωμα για επτά ξένους, όπως οι δικοί μας Τζόρβας και Κατσουράνης, αλλά και άλλα σημαντικά ονόματα, όπως ο Ελάνο, ο ο Ανελκά και ο Φρίντριχ, ενώ από το συνολικό ρόστερ των 22 παικτών οι 14 πρέπει να είναι Ινδοί. Στόχος είναι μέσω της συναναστροφής με ποδοσφαιριστές όπως ο Ντελ Πιέρο, ο Τρεζεγκέ κ.ο.κ, αλλά και με προπονητές που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο ποδόσφαιρο, οι ντόπιοι να μπολιαστούν σε μια διαφορετική ποδοσφαιρική νοοτροπία και επαγγελματισμό.
Η συνύπαρξή τους με τους παίκτες που κουβαλούν διαφορετική κουλτούρα, έχει σκοπό να τους βοηθήσει να πάρουν μεγαλύτερες παραστάσεις, να «μάθουν» από τους επαγγελματίες και σταδιακά να διαμορφώσουν το δικό τους ποδοσφαιρικό στιλ. Οργανωτικά, οι ομάδες, έχουν φροντίσει να είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, θέτοντας από την αρχή ψηλά τον πήχη. Διαμονές σε ξενοδοχεία, με προπονήσεις σε σύγχρονες εγκαταστάσεις και εχνητούς χλοοτάπητες για προστασία από την υγρασία, συνεπικουρούμενοι από ένα άριστα καταρτισμένο τιμ. Τεχνικοί όπως ο Ζίκο, ο Ριντ, ακόμα και ο άπειρος Ματεράτσι είναι αναμφίβολα κεφάλαιο για τη νεοσύστατη λίγκα.
«Η ΙSL είναι πολύ οργανωμένη. Το πρότζεκτ θα γίνεται όλο και μεγαλύτερο», δήλωσε στο BBC ο πρώην τεχνικός της Σάντερλαντ και της Μάντσεστερ Σίτι, Πίτερ Ριντ, που θα κάτσει στον πάγκο της Μουμπάι Σίτι. Εκεί, θα βρει και έναν Έλληνα, τον Ηλία Πολλάλη που ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού. Συν τοις άλλοις, υπάρχει και το οικονομικό κίνητρο. Ένα παιδί με ταλέντο μπορεί να περάσει στο ποδόσφαιρο και να κερδίζει 20.000 ευρώ το χρόνο, όπου για τα δεδομένα του μέσου όρου των Ινδών είναι εξαιρετικός μισθός. Οι τεχνικές marketing, οι επενδύσεις, οι επαφές με agents παικτών σε όλο τον κόσμο, η διαφήμιση και το... μπολιγουντιανό λανσάρισμα δείχνουν ότι τα πράγματα αυτή τη φορά στην Ινδία θα είναι διαφορετικά. Από τα social media, μέχρι την παρουσίαση των παικτών και τις προπονήσεις, οι Ινδοί κινούνται σε ευρωπαϊκά πρότυπα.
«Γέφυρες» με Ευρώπη και νέες μέθοδοι
Ο Ερίκ Μπενί, ο οποίος είδε έναν τραυματισμό να του κόβει την καριέρα, έχει αναπτύξει ένα δίκτυο ακαδημιών και έχει συνάψει συνεργασίες με ευρωπαϊκά κλαμπ, όπως η Μετς. Εννιά από τους πιτσιρικάδες του βρίσκονται στη Γαλλία, προκειμένου να μάθουν τα βασικά σε
ευρωπαϊκά πρότυπα και στη συνέχεια να ενταχθούν σε ομάδα της Super League Ινδίας. Οι «γέφυρες» με την Ευρώπη έφεραν ομάδες για προετοιμασία και φιλικά πριν την έναρξη. Εμπειρίες, που για τους Ινδούς είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμες. «Το στιλ προπόνησης στην Ινδία έχει τεράστιες διαφορές με την Ευρώπη. Οι περισσότεροι από τους διεθνείς παίκτες δεν ξέρουν καν τις μεθόδους που χρησιμοποιούμε», τόνιζε ο Αντόνιο Λόπεθ, προπονητής της Κολκάτα, ο οποίος ταξίδεψε με την ομάδα στην Ισπανία και προσπάθησε να χρησιμοποιήσεις μεθόδους βγαλμένες από την Ατλέτικο Μαδρίτης, με την οποία και υπάρχει συνεργασία. Ο Πάρμες Νάικ, αναπτυξιακός προπονητής της ομάδας του Πουνέ, τόνισε ότι στόχος είναι όλα τα παιδιά του κλαμπ να μάθουν να παίζουν όπως η Φιορεντίνα, με την οποία διατηρούν δεσμούς. Η Τσεναϊγίν, με συνδετικό κρίκο τον Ματεράτσι, έχει συνάψει συνεργασία με την Ίντερ και η Ντιναμός με την Φέγενορντ.
Από εκεί και πέρα, τόσο η διοργανώτρια αρχή, όσο και όλες οι ομάδες, έχουν δεσμευτεί να στηρίξουν τις ακαδημίες σε όλη τη χώρα. Αυτό είναι ίσως και το σημαντικότερο νέο για τους Ινδούς. Με events, έργα, αναπτυξιακά προγράμματα και μακροπρόθεσμες ενέργειες, κατανοούν ότι η διαφορά στο ποδόσφαιρο θα γίνει μόνο αν η επέλθει πραγματική αλλαγή σε επίπεδο υποδομών. Στη Βομβαή, για παράδειγμα, εκπαιδεύονται ήδη 250 προπονητές αυστηρά για παιδιά 6 έως 12 ετών. Φυσικά, αποκτώντας όλο και μεγαλύτερη τηλεοπτική πρόσβαση στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και έχοντας χαμηλό εισόδημα, ένα ερωτηματικό είναι το κατά πόσο η νέα διοργάνωση θα πείσει τον κόσμο να ξοδέψει για ένα εισιτήριο και όχι να δει στην τηλεόρασή του παιχνίδια της Premier League ή της La Liga.
Παρά τον τεράστιο πληθυσμό, είναι πιθανόν να υπάρχουν κενά στα γήπεδα. Ο πραγματικός αντίκτυπος όμως της ISL θα εκτιμηθεί σε βάθος -τουλάχιστον- πενταετίας. Όταν οι πιτσιρικάδες θα έχουν ξεπεταχτεί, η εθνική θα έχει στελεχωθεί και οι επενδυτές θα μετρούν τα χρήματα που έχουν πάρει πίσω με μεγαλύτερη ασφάλεια. To σχέδιο έχει βρεθει. Μένει να δούμε αν θα το ακολουθήσουν...
