Άλλη μια μετωπική σύγκρουση με τη πραγματικότητα για το ελληνικό πολιτικό σύστημα
Edito 501
ΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr)
Την προηγούμενη βδομάδα το ελληνικό πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε άλλη μια μετωπική σύγκρουση με τη πραγματικότητα. Μέσα σε 5 μέρες, η ατμόσφαιρα γύρισε 5 χρόνια πίσω. Τα επιτόκια από τις αγορές έφτασαν στα επίπεδα του Καστελόριζου απαγορεύοντας στην πραγματικότητα το δανεισμό. Και το ελληνικό χρηματιστήριο κατέρρευσε χάνοντας μέσα σε λίγες μέρες 8 δις. Φυσικά, δεν θα λείψουν οι αναλφάβητοι δημοσιογράφοι που θα γράψουν και τι μας νοιάζει εμάς αυτό το όργανο του σατανά, αλλά οι μαζικές πωλήσεις σημαίνουν απόσυρση επενδύσεων από τις επιχειρήσεις, απόσυρση χρημάτων από την ελληνική οικονομία, δηλαδή ανεργία.
Το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο στην ίδια του τη στρατηγική. Δεν έχει plan B. Μόνο του Λαφαζάνη. Γι’ αυτό αμέσως η κυβέρνηση έτρεχε πανικόβλητη στον Ντράγκι και η αξιωματική αντιπολίτευση στο ΔΝΤ. Γι’ αυτό ο Γ. Σταθάκης έλεγε, έχουμε πει 100 φορές ότι δεν θα προβούμε σε μονομερείς ενέργειες. Θα άξιζε να δημοσιεύονταν οι 100 φορές που ο Σύριζα δήλωνε ότι θα σκίσει τα μνημόνια στα σκαλοπάτια της Βουλής, ότι θα τα καταργήσει με ένα νόμο, ένα άρθρο. Αλλά δεν έχει κανένα νόημα, το κακό έχει ήδη γίνει. Κανείς δεν μας δανείζει, επενδύσεις δεν γίνονται, όχι γιατί βιάζεται ο Α. Σαμαράς να βγει από τα μνημόνια ούτε γιατί ο Α. Τσίπρας θα τα σκίσει. Αλλά γιατί σύσσωμη αυτή η χώρα, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά, αρνείται πεισματικά να αλλάξει το χρεοκοπημένο μοντέλο.
Μια μέρα, στην τηλεόραση, στέλεχος κυβερνητικού κόμματος κατήγγελλε σε όλους τους τόνους την τρόικα. Τη Μέρκελ, τους Ευρωπαίους, τον καταραμένο «νεοφιλελευθερισμό». Που μας ζητάνε θυσίες και η κυβέρνησή του διαπραγματεύεται σκληρά, τις αποκρούει, βάζει κόκκινες γραμμές. Εντέλει, λέει περήφανος για την ατάκα, αν δεν τους αρέσει, «ας πάνε να διαπραγματευτούν με τον Σύριζα. Τόσο απλά». Δηλαδή, εκείνη τη στιγμή, ο πολιτικός του ΠΑΣΟΚ έλεγε ότι οι υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι λάθος, ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος ο οποίος αν δεν εφαρμόζεται είναι γιατί δεν πείθονται οι Ευρωπαίοι από τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησής του. Και ότι, τέλος, ο Σύριζα θα είναι σκληρότερος διαπραγματευτής από αυτούς. Με δυο λόγια έλεγε στο τηλεοπτικό κοινό, ψηφίστε Σύριζα. Δεν καταλάβαινε ότι εκείνη τη στιγμή επιχειρηματολογούσε υπέρ του υποτιθέμενου αντιπάλου του; Δεν το καταλάβαινε γιατί είναι ήδη Σύριζα. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Σύριζα είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ενός νομίσματος όμως που χάνεις στην κορόνα, χάνεις και στα γράμματα. Από τον Μάιο και τις ευρωεκλογές, έχουν σταματήσει ξανά τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα. Συζητάμε για τις επόμενες εκλογές. Κάθε 2 χρόνια εκλογές και στο ενδιάμεσο προεκλογικές περίοδοι. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να πάρει μπρος η οικονομία μένουν πάντα πίσω και τα λίγα που γίνονται ξεπερνιούνται από τις καταστάσεις. Όταν λένε γίνονται μεταρρυθμίσεις, εννοούν ψηφίζονται νόμοι. Οι οποίοι δεν εφαρμόζονται ποτέ. Όταν λένε γίνονται αποκρατικοποιήσεις, εννοούν ότι αποφασίζονται. Για να ξεκινήσουν μετά οι αμφισβητήσεις στα δικαστήρια οι οποίες θα κρατήσουν 10 χρόνια.
Το πολιτικό σύστημα έχει δυο γραμμές άμυνας για να διατηρήσει το χρεοκοπημένο καθεστώς της μεταπολίτευσης αλώβητο. Η ακραία επιθετική, με την ταμπέλα του αντιμνημονιακού μετώπου, υπερασπίζεται κάθε παθογένεια του συστήματος αποτελώντας άλλοθι για την υποτιθέμενη μετριοπαθέστερη. Ο πρώην αντιμνημονιακός πρωθυπουργός, μετά μνημονιακός και ξανά αντιμνημονιακός, «σκίζει τα μνημόνια κάθε μέρα» και κλείνει το μάτι σε όσο περισσότερες ομάδες πελατών μπορεί, σε δικαστικούς, ένστολους, αγρότες, πυροσβέστες, οφειλέτες δανείων. Μην ακούτε αυτούς τους πρωτόγονους της αντιπολίτευσης που θα μας βάλουν σε περιπέτειες, όλοι τα ίδια λέμε, εμείς έχουμε τον τρόπο να κοροϊδέψουμε τους Ευρωπαίους με τις καθυστερήσεις, να επαναφέρουμε τα μισθολόγια του δημοσίου στο πριν το 2012 καθεστώς, να ψηφίζουμε αφορολόγητα στο Άγιον Όρος, να μη μειώνουμε τα συνδικαλιστικά προνόμια. Γιατί να μπούμε σε περιπέτειες;
Κι έτσι αρχίζουν πάλι τα γνωστά προβλήματα από το παρελθόν. Τα πλεονάσματα δεν είναι πια τόσο πλεονάσματα αφού πρέπει να καλυφθούν οι αυξήσεις. Για να καλυφθούν τα εφάπαξ των πρόωρα συνταξιοδοτηθέντων αυξάνονται πάλι τα χρέη του δημοσίου, μειώνονται οι επενδύσεις. Κάθε φοροαπαλλαγή δημιουργεί μια νέα τρύπα, άγνωστο πώς θα καλυφθεί. Υποσχέσεις κι από τους δύο αντιπάλους που προϋποθέτουν πάντα δανεικά.
ΝΔ και Σύριζα ποντάρουν στο ίδιο σχέδιο. Δεδομένου ότι τα ελλείμματα μειώθηκαν, όπως μειώθηκαν, απαλλασσόμαστε από την επιτήρηση και καλύπτουμε τις ανάγκες μας δανειζόμενοι ξανά από τις αγορές. Γιατί αυτό είναι το μόνο πολιτικό σχέδιο που έχει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό: ο Δανεισμός. Να διατηρήσουν ένα καθεστώς που χρεοκόπησε με δανεικά από τους ξένους. Έστω κι αν δανείζονται με υψηλότερα επιτόκια, έστω κι αν μεταθέτουν ξανά το πρόβλημα στα παιδιά τους. Γι’ αυτό οι μεν υπόσχονται το τέλος της επιτήρησης όταν γίνουν κυβέρνηση και οι δε βιάζονται να το επιτύχουν πριν τις εκλογές. Διαπαιδαγωγώντας έτσι τον κόσμο στην ακινησία. Στις ψευδαισθήσεις. Ότι γίνεται σ’ αυτό το γεμάτο προβλήματα κόσμο, τον στριμωγμένο, να επιφυλαχθεί στην Ελλάδα ένας αδιανόητος ρόλος: Να ζει με δανεικά. Και πάνε τα spreads στις 9 μονάδες και οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν. Η εκδίκηση της πραγματικότητας.
Πρέπει να τελειώνουμε με τα μνημόνια; Φυσικά. Πριν από μας το θέλουν οι άλλοι. Το ΔΝΤ που το πιέζουν οι χώρες-μέλη του οι οποίες, φτωχότερες από μας, δεν θέλουν να μας δανείζουν άλλο. Το θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να ξεμπερδεύει και να ασχοληθεί με τα μεγάλα προβλήματά της. Τα δικά μας προβλήματα είναι προβλήματα καθυστέρησης, είναι προβλήματα που τα έχει λύσει από τη δεκαετία του 1970. Σκέψου, το 2015 εμείς συζητάμε αν πρέπει να ευθυγραμμίσουμε το παρωχημένο οικονομικό μοντέλο μας του προηγούμενου αιώνα με το παρόν, την ώρα που το «παρόν» είναι ήδη λίγο και η Ευρώπη οφείλει να το μεταρρυθμίσει για να προλάβει το μέλλον. Τα προβλήματά μας είναι προ-προηγούμενης γενιάς. Και γι’ αυτό οι πολιτικές προτάσεις που συγκρούονται στη χώρα μας μοιάζουν να βγαίνουν από την Κατοχή, τον Β΄ Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο. Σε λίγο θα πέσει το τείχος του Βερολίνου. Προς το παρόν κάνουμε εκδηλώσεις για την αποκατάσταση της μνήμης του συντρόφου Ζαχαριάδη και οι δίκες των ναζί αναβάλλονται γιατί δεν έγινε νόμιμη κλήτευση στον κατηγορούμενο. Ο οποίος ήταν στη φυλακή και δεν μπορούσαν να τον βρουν…
Το πολιτικό σύστημα από την αρχή αρνήθηκε να προχωρήσει στις αλλαγές που χρειάζονται, αρνήθηκε να θίξει το σύστημα εξουσίας. Δεν είναι περίεργο που με αυτή την πολιτική διαπαιδαγώγηση, η συντηρητική κοινωνία μετατοπίζεται από τα κόμματα που δεν μπορούν να εκπληρώσουν πια τις υποσχέσεις τους σε εκείνα που με άλλες ταμπέλες υπόσχονται εκ νέου την επιστροφή στο αδύνατο παρελθόν των δανεικών. Το αποτέλεσμα το πληρώνουμε όλοι. Η ύφεση συνεχίζεται, η οικονομία δεν παίρνει μπρος. Τα κόμματα παραπειστικά συζητάνε αν το χρέος είναι βιώσιμο. Ενώ το πρόβλημά μας είναι αν η οικονομία είναι βιώσιμη. Η οικονομία κάνει βιώσιμο ή όχι το χρέος. Εγκλωβισμένα στα πολιτικά τους παιχνίδια, κάνουν συνεχώς εκλογές και κάθε 2 χρόνια καίνε πρωθυπουργούς μέχρι να περάσουν όλοι από το δημόσιο ταμείο. Το τέλος των ψευδαισθήσεων δεν θα αργήσει, μόνο που όσο περνάει ο χρόνος ανεκμετάλλευτος τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα για τη συνέχεια.
