Μέσα στη μιζέρια των τελευταίων, συμβαίνουν πράγματα μικρά μεν, που όμως δείχνουν ότι κάτι έχει αλλάξει στην καθημερινότητα του κέντρου των Αθηνών, δίνοντας ένα τόνο αισιοδοξίας.
Όσοι εργάζεστε ή μένετε στο κέντρο, θα είχατε ενδεχομένως δει ότι μετά από 6 χρόνια, από το υποκατάστημα της Εθνικής στη Σόλωνος και Ιπποκράτους έχουν αφαιρεθεί τα αντιαισθητικά μεταλλικά ρολά, τα οποία κάλυπταν το σύνολο της τζαμαρίας του. Τα μεταλλικά ρολά το έκαναν να μοιάζει με μεταλλικό κουτί, είχαν δε τοποθετηθεί, μια και οι μπαχαλάκηδες τις μονές ημέρες το έσπαζαν, τις ζυγές το έκαιγαν.
Από το 2006 οι λαθρομετανάστες έρεαν κατά χιλιάδες και σταδιακά το κέντρο μετατρεπόταν σε Ισλαμπαμπάντ, ενώ οι ναρκομανείς χτυπούσαν ενέσεις μπροστά στα Προπύλαια σε κοινή θέα. Η εγκληματικότητα χτύπησε κόκκινο, με αποτέλεσμα ολόκληρες συνοικίες να θεωρούνται απροσπέλαστες.
Η βίαιη όμως αποκαθήλωση του κέντρου ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2008, με την πολύτιμη «συνδρομή» του «καλύτερου» Υπουργού Δημοσίας Τάξεως που είχαμε ποτέ, Προκόπη (κατά κόσμον Πάκη) Παυλόπουλου. Επί μήνες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ομάδες κουκουλοφόρων έσπαζαν και έκαιγαν κατά το δοκούν. Φυσικά ανενόχλητοι.
Τα χρόνια των κινητοποιήσεων εναντίον του Μνημονίου, που ακολούθησαν, με τις καθημερινές βιαιότητες και καταστροφές, ελάχιστοι ήσαν οι τολμηροί που κατέβαιναν στο κέντρο, αν δεν εργάζονταν εδώ ή δεν υπήρχε πραγματικά σοβαρός λόγος. Το δε βράδυ, το κέντρο της Αθήνας θύμιζε ερημωμένη πόλη.
Όμως, το κέντρο εδώ και ένα χρόνο, ίσως και λίγο περισσότερο, δείχνει σημεία ζωής, μετά τη «μαύρη» εξαετία που πέρασε.
Το «αντάρτικο πόλεως» ξεδοντιάζεται αργά αλλά σταθερά, και οι βανδαλισμοί αποτελούν τις εξαιρέσεις και όχι τον κανόνα. Το μεγάλο κύμα λαθρομετανάστευσης έχει ανακοπεί, προσωρινώς πιστεύω λόγω των εξελίξεων στη Συρία, και πολλοί εξ αυτών έχουν αναζητήσει την τύχη στην Δυτική Ευρώπη λόγω της οικονομικής κρίσης. Η ΕΛ.ΑΣ. με τη συνδρομή κυρίως των παιδιών της ΔΙΑΣ έχει πετύχει να προσδώσει ένα κλίμα ασφάλειας στους πολίτες, σχετικής έστω.
Ο κόσμος κατεβαίνει ξανά στο κέντρο και αυτό φαίνεται ευχερώς. Οι δρόμοι έχουν ξανά κίνηση, μειωμένη πάντως σε κάθε περίπτωση σε σχέση με την περίοδο πριν το 2009. Τουρίστες ξαναεμφανίστηκαν, αφού η Αθήνα δεν είναι πια μια πολιορκημένη πόλη και οι εικόνες με τουρίστες στο Σύνταγμα να τρέχουν με τις βαλίτσες τους για να αποφύγουν μολότωφ και δακρυγόνα έχουν ξεχαστεί.
Το κέντρο δεν κλείνει για ψύλλου πήδημα κάθε ημέρα, ενώ νέες γωνιές και στέκια πλημμυρίζουν την πόλη αφού ο τομέας της εστίασης είναι ο μόνος που έχει αποκτήσει δυναμική ανάπτυξης.
Φυσικά, οι πληγές δεν έχουν επουλωθεί. Χιλιάδες είναι τα καταστήματα που παραμένουν κλειστά, η Αθήνα είναι το ίδιο βρώμικη όπως πριν 10 χρόνια, οι άστεγοι είναι εκεί και αβοήθητοι, ενώ ο Ελληναράς συνεχίζει να παρκάρει σε κάθε διάβαση, μπάρα πεζών, ή πεζοδρόμιο που κρίνει ότι τον εξυπηρετεί.
Η ανάνηψη του ασθενούς είναι μία δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία, αλλά ας κρατήσουμε προς το παρόν τα θετικά και αισιόδοξα, με την ελπίδα ότι τα χειρότερα περάσανε…
Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε, εργαζόμενοι και διασκεδάζοντας στο κέντρο, και πραγματικά πονούσαμε για την κατάντια του.
Τα Σέβη μου
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
