Το σενάριο της απόσχισης των Λαφαζανιστών
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Η κρατούσα την περίοδο αυτή τάση, στο ευγενές σπορ της πρόβλεψης του πολιτικού μέλλοντος, είναι αυτή που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ «να έρχεται». Από τον τρόπο που ακούω να εκθέτουν τους φόβους τους όσοι το προβλέπουν, καταλαβαίνω ότι φαντάζονται την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ σαν μια επανάληψη του 1981, ως προς τον ιδεοληπτικό φανατισμό της «επερχομένης ηγέτιδος τάξεως του τόπου», για να το πω με τον αρμόζοντα στόμφο – εντούτοις, όχι ως προς την έκταση και το μέγεθος του φαινομένου στην κοινωνία. Ας συμφωνήσω κι εγώ, αφού το λένε όλοι. Αλλά μήπως κάτι ξεχνάμε; Εννοώ το προσδιοριστικό Τ-Λ, το οποίο συνηθίζω να προσθέτω, πάντα εντός παρενθέσεως, στον τίτλο του κόμματος.
Παρά τις ασάφειες και τις παλινωδίες σε ζητήματα θέσεων, που ποτέ δεν έχουν πάψει, η κατάσταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχει αισθητά βελτιωθεί, τον τελευταίο καιρό, αφότου άρχισαν να διαισθάνονται και αυτοί ό,τι διαισθάνονται και όλοι οι άλλοι. Ενόψει σοβαρής πιθανότητας για εξουσία, τριβές και διαφωνίες έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. (Οσο αυτό είναι δυνατόν, ασφαλώς, για ένα κόμμα της Αριστεράς...) Επικρατεί μια ελεγχόμενη γαλήνη, την οποία πότε πότε ταράζουν τίποτε «συνοριακά επεισόδια», που γίνονται για την τιμή των όπλων, χωρίς να απειλείται όμως η ανακωχή των δύο πλευρών. Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με δύο διακριτές πτέρυγες: τους Τσιπριστές (ιδεολόγοι του γνήσιου ΠΑΣΟΚ, βασικά...) και τους Λαφαζανιστές, που είναι κομμουνιστές κανονικοί και ακομπλεξάριστοι.
Υπάρχει μία βασική διαφορά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) σήμερα και του ΠΑΣΟΚ του 1981. Οι εν πολλοίς γραφικοί πασόκοι του 1981 έρχονταν να καταλάβουν τα ανάκτορα, με σκοπό να εγκατασταθούν μέσα σε αυτά οι ίδιοι. Δεν ήθελαν την «έφοδο προς τον ουρανό»· να λιγδώσουν το άντερο ήθελαν και δεν ήταν κορόιδα να χαλάσουν μια ωραία μηχανή που είχε πέσει στα χέρια τους. Αντιθέτως, τη βελτίωσαν. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να συγκλίνουν θέσεις, πολιτικές, ακόμη και συμπεριφορές μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η γαλαζοπράσινη σχεδόν τιρκουάζ πασοκαρία, με την οποία έκλεισε ο κύκλος της Μεταπολίτευσης. Το ΠΑΣΟΚ είχε τη μοίρα των Νορμανδών στην Αγγλία, των Βουργουνδών στη Γαλλία, των Αραγωνέζων στην Καταλωνία: αφομοιώθηκε, και από την αφομοίωση προέκυψε κάτι καινούργιο. (Και πραγματικά φρικτό, αλλά ας μη φεύγω από το θέμα...)
Το ίδιο πράγμα ισχύει και σήμερα για τους Τσιπριστές του ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσιώδης διαφορά όμως είναι ότι οι Λαφαζανιστές είναι πολλοί, βρίσκονται σε καίριες θέσεις του μηχανισμού, είναι ιδεολόγοι κομμουνιστές και έρχονται για «να αλλάξουν τον κόσμο» – χωρίς, μάλιστα, να υπάρχει ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ για να τους επιβληθεί και να τους ελέγξει, όπως στο ΠΑΣΟΚ του 1981. Ας μην υποτιμούμε τον πρόσκαιρο καθωσπρεπισμό τους. Τον επιβάλλει η πολιτική σκοπιμότητα. Μπορούν να διασφαλίσουν τη ριζική στροφή της χώρας προς τα αριστερά, αν αποσχισθούν ως κοινοβουλευτική ομάδα, ώστε τυχόν κυβέρνηση Τσίπρα να εξαρτάται από τις ψήφους της στη Βουλή. (Μέχρι να την καταργήσουν, ασφαλώς...)
Οσο για τη σχετική αυτοσυγκράτηση που δείχνουν οι Λαφαζανιστές απέναντι στις πολιτικές (ψηφοθηρικού χαρακτήρα) παρασπονδίες που κάνουν οι Τσιπριστές, μάλλον τους κάνει να υποφέρουν. Ισως για τον λόγο αυτόν, το τελευταίο διάστημα, οι επιφανείς Λαφαζανιστές συζητούν ανοικτά –ακόμη και με συνομιλητές τους από άλλους χώρους– το ενδεχόμενο απόσχισης, στη νέα Βουλή. Σημειωτέον ότι «ενδεχόμενο» το ονομάζω εγώ. Εκείνοι το λένε «σχέδιο»...
Η Βαλαβάνη και το Κομπάνι
Δεν είναι τυχαίο το μέτρο στον τίτλο. Η Νάντια Βαλαβάνη είναι ποιήτρια και δη της Αριστεράς και ως τέτοια, προφανώς, απηύθυνε την urbi et orbi έκκλησή της για τη σωτηρία της πόλης Κομπάνι της Συρίας από τους τζιχαντιστές.
«Στο Κομπάνι», γράφει, «σήμερα διακυβεύεται κάτι πολύ περισσότερο απ’ την υπεράσπιση μιας ακόμη πόλης απ’ την προέλαση των τζιχαντιστών του ISIS. Διακυβεύεται αν θα χαθεί μέσα σε ένα λουτρό αίματος ή θα κρατήσει μια πόλη-πείραμα, που με την ύπαρξή της αποδεικνύει ότι στην περιοχή μπορεί να υπάρξει τοπική εξουσία μακριά από κάθε θρησκευτικό φανατισμό, με ισότιμη παρουσία ανδρών και γυναικών στα εκλεγμένα όργανά της και στην καθημερινή ζωή της, μ’ έντονα στοιχεία άμεσης δημοκρατίας. Κάθε δημοκρατικός και προοδευτικός άνθρωπος πρέπει ν’ απαιτήσει απ’ τη διεθνή κοινότητα, ΟΗΕ και Ε.Ε., αλλά κι απ’ την Τουρκία, που περιμένει τη συντριβή των μαχητών και μαχητριών του YPG απ’ τους τζιχαντιστές: Κάθε απαραίτητη βοήθεια πρέπει να δοθεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες, ώστε το Κομπάνι να κρατήσει, ώστε το Κομπάνι να μη χαθεί».
Η κυνική στάση της Τουρκίας στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι κάτι το οποίο δεν έχουμε ξαναδεί στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου. Να θυμίσω την περίπτωση των Σοβιετικών κατά την ηρωική εξέγερση των Πολωνών πατριωτών το 1944 στη Βαρσοβία: καθυστέρησαν σκοπίμως να προχωρήσουν στην κατάληψή της, ώστε οι ναζί να έχουν τον απαραίτητο χρόνο για να ξεμπερδεύουν με την εξέγερση του κρυφού «Εσωτερικού Στρατού» που ήταν πιστός στην εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου.
Εντούτοις, πώς η δήλωση της ποιήτριας των Λαφαζανιστών αποκαλύπτει την έφεση της αφ’ υψηλού Αριστεράς στις ανούσιες πολυτέλειες της σκέψης! Μια βόμβα πέφτει στον κήπο, διαλύει τα πάντα, εμείς, ατενίζοντας το χάσμα που άφησε, αναρωτιόμαστε τι να απέγιναν τα ωραία μας τριαντάφυλλα. Παρομοίως, η Ν. Βαλαβάνη μάς εφιστά την προσοχή στο τι «αποδεικνύει» η ύπαρξη της πόλης Κομπάνι για την αντιμετώπιση του θρησκευτικού φανατισμού, όταν ο θρησκευτικός φανατισμός απειλεί να τη σαρώσει.
Βελτιώνω, λοιπόν, τον τρόπο με τον οποίο ορίζω τον σκεπτόμενο αριστερό: αριστερός διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που επιλέγει να ζει στην πραγματικότητα που του αρέσει περισσότερο – ένας καταναλωτής ουτοπίας, σε μια ούτως ή άλλως καταναλωτική εποχή...
Κολ και Ντύλαν Τόμας
Μια και η κουβέντα μάς έφερε στον χώρο της ποίησης, την οποία επαξίως διακονεί η Νάντια Βαλαβάνη, να επιστήσω την προσοχή σας στην πρόσφατη αποκάλυψη της πραγματικής γνώμης του γηραιού Γερμανού ηγέτη Χέλμουτ Κολ για την Αγκελα Μέρκελ. (Με μία λέξη: ηλίθια...) Δεν μένω στην ουσία του θέματος, αλλά στην ποιητική διάστασή του. Ακόμη και αν δεν το ξέρει, ο Κολ, στα 84 χρόνια του σήμερα, ακολουθεί την προτροπή του ποιητή: Do not go gently into that good night...
Πώς είπατε;
Αφησα κάποιες μέρες να περάσουν, γιατί με τον καιρό βελτιώνεται το εφέ της δήλωσης, που έγινε με αφορμή την επανεκλογή μπαρμπα-Φώτη στη ΔΗΜΑΡ: «Η ΔΗΜΑΡ ενηλικιώνεται. Γίνεται θεσμικό κόμμα και βγαίνει ανασυγκροτημένη και με νέο πολιτικό λόγο από το 3ο Συνέδριο. Από την πλευρά των προοδευτικών, αριστερών δυνάμεων μπορεί και πρέπει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινωνία. Μπορεί να έχει επόμενη μέρα ως δύναμη ευθύνης στη νέα προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου». Σχεδόν κάθε λέξη χρειάζεται ένα «sic» εντός παρενθέσεως. Το πιο ιλαρό όμως είναι ότι ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει η πατρότητα της δήλωσης, ο άνθρωπος που λέει τα λόγια αυτά καθώς η ΔΗΜΑΡ βυθίζεται στο σκοτάδι της ανυπαρξίας, ονομάζεται Θ. Φωτεινός...
(Στην φωτογραφία : Βαθύ ροζ, σχεδόν φούξια. Αναφέρομαι, φυσικά, στο χρώμα της γραβάτας του εικονιζόμενου Ν. Νικολόπουλου, το οποίο και παραπέμπει στον στίχο του ποιητή: «Με κάτι καλλιτεχνικό στο ντύσιμό του – τίποτε χρώμα της κραβάτας»...)
