Κυβέρνηση με συνέπεια και αντιπολίτευση με υπευθυνότητα
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Την περασμένη εβδομάδα ακούστηκε η πρόταση για κυβέρνηση συνεργασίας ειδικού σκοπού.
Για την ανάγκη δημιουργίας της μίλησε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Κρεμαστινός και βρήκε σύμφωνους τους ανεξάρτητους βουλευτές Γιάννη Κουράκο και Χρήστο Αηδόνη.
Η ιδέα κυβέρνησης συνεργασίας ακούγεται ελκυστική. «Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να διαπραγματευτούμε το χρέος αν είμαστε όλοι ενωμένοι». Στην πραγματικότητα είναι ένα παραμύθι που συνήθως λέγεται από βουλευτές που φοβούνται ότι δεν θα ξαναβγούν, όπως οι ανεξάρτητοι, που δεν έχει σχέση ούτε με την πραγματικότητα ούτε με τη δημοκρατία.
Στη δημοκρατία οι πολίτες ψηφίζουν διαφορετικά κόμματα επειδή αντιπροσωπεύουν τα πιστεύω, τις ανάγκες τους, τα συμφέροντά τους και πάει λέγοντας. Αυτά είναι συγκρουόμενα. Ας πούμε, αν εγώ δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, θέλω το κράτος να βάζει λιγότερο το χέρι στην τσέπη μου, αλλά ο άλλος που δουλεύει στο Δημόσιο και το έχει εργοδότη θέλει να το κάνει να διαχειρίζεται όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Ψηφίζουμε ανάλογα και η πλειοψηφία φτιάχνει κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να ακολουθήσει τις εντολές των πολιτών που την εξέλεξαν, χωρίς όμως να αδιαφορεί για τις ανάγκες και των υπολοίπων. Απλώς αν βγει μια κυβέρνηση ψηφοφόρων με προεκλογική δέσμευση για ενίσχυση του Δημοσίου όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει υποχρέωση να το κάνει, χωρίς όμως να εξαθλιώσει τον ιδιωτικό τομέα. Και το αντίστροφο. Γι’ αυτό έχουμε δημοκρατία, διαφορετικά θα είχαμε ένα μεγάλο κόμμα που θα λεγόταν η Βουλή και θα αποφάσιζαν μόνοι τους. Σε μία ευρύτερη κυβέρνηση συνεργασίας η ψήφος θα είχε μικρό νόημα. Τα κόμματα χρειάζονται, με μία όμως δύσκολη προϋπόθεση: να βάζουν τα συμφέροντά τους κάτω από αυτά της πατρίδας.
Παράδειγμα, η πρώτη περίοδος της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Αλέξης Τσίπρας είχε πει: «Οσοι επενδυτές θα έρθουν να κερδοσκοπήσουν αγοράζοντας κομμάτια της ελληνικής περιουσίας θα χάσουν και τα λεφτά τους και θα βρεθούν υπόλογοι στη Δικαιοσύνη». Σωστό θα πει κανείς, αλλά τι σημαίνει «κερδοσκοπώ» για τον σεΐχη του Μπαχρέιν και τι για τον Λαφαζάνη δεν είναι το ίδιο πράγμα. Οπότε ο Τσίπρας καλύπτεται ότι αναφέρεται σε κερδοσκόπους, αλλά ξέρει ότι κανένας λογικός επενδυτής δεν πρόκειται να βάλει λεφτά όταν μπορεί να αλλάξει κυβέρνηση και να τα πάρει πίσω σε δραχμές ή καπίκια - αν θα υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ένα και το άλλο.
Αλλά, από την άλλη πλευρά, υπάρχει το παράδειγμα του Αδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος πριν μερικές μέρες είχε πει ότι θα πάρει τα χρήματά του από την τράπεζα αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα το έχουν σκεφτεί και άλλοι, πιθανόν να είναι το σωστό, αλλά τη στιγμή που το έλεγε ο Γεωργιάδης δεν ήξερε ότι αντί να περιμένει να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κάποιος θα έλεγε να τα πάρει από τώρα και ότι θα έκανε ζημιά ακόμα και στην κυβέρνηση στην οποία ανήκει;
Δεν χρειαζόμαστε κυβέρνηση ευρύτερου σκοπού και αναγκών. Μια κυβέρνηση με συνέπεια και μια αντιπολίτευση με υπευθυνότητα φτάνουν.
Ο θρόνος
Στις περιγραφές της βυζαντινής αυλής του 11ου αιώνα αναφέρεται πως όταν ξένοι επισκέπτες βρίσκονταν στη Βασιλεύουσα, στην αίθουσα υποδοχής, αντίκριζαν τον αυτοκράτορα να υψώνεται προς τον ουρανό, χάρη σε έναν ειδικό ανυψωτικό μηχανισμό κρυμμένο στον θρόνο του.
Η Αμάλ
Δεν είπαμε οι Ελληνες πρωθυπουργοί να έχουν ανάλογο κάθισμα όταν δέχονται ξένους, αλλά και το κουτσοί, στραβοί και Αλαμουντίν σε υπουργούς και πρωθυπουργό φτηναίνει τα αξιώματα. Εντάξει, να συναντηθεί με την Ολγα Κεφαλογιάννη, που γι’ αυτό υπάρχει να βγάζει φωτογραφίες, άιντε και με τον Τασούλα που επειδή δεν έχει λεφτά έχει ώρα, ο πρωθυπουργός όμως δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει; Και με το χέρι στην καρδιά: ο Αντώνης Σαμαράς θα βρισκόταν με την Αλαμουντίν αν αντί για τον Κλούνεϊ είχε παντρευτεί έναν άσημο συνάδελφό της; Αν νομίζει ότι ο γάμος της με τον Κλούνεϊ πρόκειται να επηρεάσει τα βρετανικά δικαστήρια για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, τζάμπα πήγανε τα τραπεζώματα.
Φάουλ
Στη συνεδρίαση της Βουλής την περασμένη Πέμπτη ο Απόστολος Κακλαμάνης επέπληξε τον υπουργό Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη λέγοντάς του ότι είναι φιλοξενούμενος και όχι εκλεγμένος. Εκτός του ότι το άρθρο 66 του Συντάγματος λέει ότι οι υπουργοί και οι υφυπουργοί έχουν ελεύθερη είσοδο και ακούγονται όταν ζητήσουν τον λόγο, αν ο Κακλαμάνης πιστεύει ότι η Βουλή είναι σπίτι του, ας του στείλουν τον ΕΝΦΙΑ.
