Το γονίδιο της κανονικότητας
Τάκης Θεοδωρόπουλος
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στον Καναδά, αλλά αυτά που μαθαίνω πως συμβαίνουν στη μακρινή αυτή χώρα της Βορείου Αμερικής με κάνουν να ανησυχώ για τη λειτουργία της δημοκρατίας και, ώς ένα σημείο, για την ψυχική υγεία των κατοίκων της. Προχθές, όπως μας πληροφόρησαν οι ειδήσεις, ένας Καναδός τζιχαντιστής, αφού σκότωσε έναν από τους στρατιώτες που φρουρούσαν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στην Οττάβα, μπήκε στο αυτοκίνητο και εισέβαλε στο Κοινοβούλιο κατευθυνόμενος προς την αίθουσα όπου συνεδρίαζε η κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος. Τον πρόλαβε όμως ένας από τους φύλακες, ο οποίος τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Μέχρι εδώ όλα καλά, ως προς την περιγραφή εννοώ. Αν και βέβαια εξακολουθώ να διατηρώ το δικαίωμα να απορώ πώς είναι δυνατόν ένας Καναδός να είναι τζιχαντιστής, να επιλέγει δηλαδή να ενταχθεί στους πιο σκοτεινούς εχθρούς του δυτικού πολιτισμού, να επιλέγει να σκοτώνει «άπιστους» για να έχει με το μέρος του τον Αλλάχ. Απορώ, επίσης, πώς είναι δυνατόν κάποιος να μπαίνει στο Κοινοβούλιο της μεγάλης χώρας χωρίς να περνάει από στοιχειώδη έλεγχο, όμως κι αυτό είναι μια λεπτομέρεια στην όλη αφήγηση του επεισοδίου που μπορούμε να την προσπεράσουμε. Με κάθε επιφύλαξη όμως, διότι μπορεί να μην είμαι επαρκώς πληροφορημένος, αυτό που με ανησυχεί με τη λειτουργία της δημοκρατίας στη συμπαθέστατη αυτή χώρα με τα πλούσια δάση είναι το γεγονός ότι δεν ακούστηκε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ούτε μία φωνή διαμαρτυρίας για την απρόκλητη επίθεση του αστυνομικού ο οποίος σκότωσε τον εισβολέα, ούτε για την αστυνομική βία που σκοτώνει, ούτε για το δικαίωμα διαμαρτυρίας που είναι ιερό.
Να θυμίσω απλώς τις ηρωικές σκηνές που είδαμε κάποτε με το φυλάκιο της φρουράς στον δικό μας Αγνωστο Στρατιώτη να φλέγεται και όποιον πάρει ο χάρος. Να θυμίσω ακόμη τις παρεμβάσεις επιφανών συμπολιτών μας, οι οποίοι, όταν συνελήφθη ο κύριος Μαζιώτης στο Μοναστηράκι ενώ πυροβολούσε κατά παντός υπευθύνου, θεώρησαν πως η αστυνομία ήρξατο χειρών αδίκων και υποστήριξαν ότι ο κύριος Μαζιώτης δεν είχε καμία πρόθεση να πυροβολήσει αν δεν πυροβολούσαν πρώτα «οι ένστολοι φορείς της εξουσίας». Διότι ο κύριος Μαζιώτης είναι ένα είδος φιλοσόφου των κοινωνικών αγώνων, όπως και η κυρία Ρούπα, οι οποίοι συμμετέχουν στη ζύμωση των ιδεών που γίνεται στη χώρα μας και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους φιμώσει στη χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία. Η δε διαφορά της χώρας όπου γεννήθηκε η δημοκρατία από τις απλώς δημοκρατικές χώρες είναι ότι εμείς έχουμε την τιμή όχι μόνον να συγχωρούμε τζιχάντ εγχώριας κοπής, αλλά να επιχειρηματολογούμε κιόλας δημοσία για τη χρησιμότητά της. Αν αφαιρέσουμε τις αναφορές και τις επικλήσεις στον Αλλάχ, οι παρ’ ημίν τρομοκράτες τρέφουν το ίδιο ακριβώς ανορθολογικό μίσος που τρέφουν οι τζιχαντιστές προς τον πολιτισμό μας, εξ ου και οι εκλεκτικές συγγένειες. Το ζήτημα είναι πώς τους αντιμετωπίζουμε εμείς οι υπόλοιποι.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιες μελέτες, αλλά υποψιάζομαι πως κοινωνίες σαν αυτή του Καναδά είναι φορείς του γονιδίου της κανονικότητας, αντιδρούν δηλαδή ως κοινωνικό σύνολο όταν αισθάνονται κάποια απειλή. Και η τρομοκρατία, είτε του Μαζιώτη είτε της τζιχάντ, είναι απειλή για το κοινωνικό σύνολο. Ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά της αλληλεγγύης και οχυρώνονται πίσω από τα έργα που οι ίδιες οι κοινωνίες έχουν κατασκευάσει για να αμύνονται, τους λεγόμενους θεσμούς. Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την «κανονικότητα» που μας λείπει και την οποία κάποια μέρα θα βρούμε, σκέφτομαι πως το πρώτο πράγμα που μας χρειάζεται είναι να ξαναβρούμε τη χαμένη εμπιστοσύνη μας απέναντι στην ίδια την κοινωνία που έχουμε κατασκευάσει για να ζούμε. Η εμπιστοσύνη δημιουργεί τα αντισώματα με τα οποία μια κοινωνία αντιμετωπίζει την τρομοκρατία και οποιαδήποτε άλλη απειλή.
