Το πάθημα δεν έγινε μάθημα
Αλέξης Παπαχελάς
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με έναν έμπειρο πολιτικό, που έχει πάντοτε την πιο καθαρή και ψύχραιμη εικόνα για το τι συμβαίνει στο πολιτικό σκηνικό. Το ερώτημα που έθεσε είχε ενδιαφέρον: «Δεν καταλαβαίνω γιατί βιάζεται τόσο πολύ ο Τσίπρας να γίνει πρωθυπουργός. Δεν καταλαβαίνει τι θα πάρει στα χέρια του αν εκλεγεί;». Οταν τον ρώτησα τι θα έκανε στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μου απάντησε: «Θα έβγαινα αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και θα δήλωνα ότι αν και τις κέρδισα, δεν βάζω θέμα για την εκλογή νέου Προέδρου και πιστεύω ότι οι εκλογές πρέπει να γίνουν στην ώρα τους ή σε περίπτωση που η κυβέρνηση χάσει τη δεδηλωμένη».
Μου υπενθύμισε στη συνέχεια πώς την «πάτησε» ο κ. Παπανδρέου το 2009, όταν επέμεινε στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών γιατί ήταν αποφασισμένος να μην ψηφίσει κανέναν υποψήφιο Πρόεδρο την άνοιξη του 2010. «Αν δεν βιαζόταν τόσο πολύ να κυβερνήσει, γνωρίζοντας μάλιστα τα αδιέξοδα της χώρας, θα είχε πολύ διαφορετική τύχη», είπε και πρόσθεσε πως «ίσως να μην ήταν εκείνος στην “ηλεκτρική καρέκλα” όταν έσκασε το ζήτημα της αδυναμίας δανεισμού από τις αγορές».
Είναι προφανώς αδιανόητο για τον κ. Τσίπρα και το επιτελείο του να συζητήσουν, έστω, οιαδήποτε μεθόδευση θεωρούν ότι τους απομακρύνει από την ενδεχόμενη ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας. Τα πράγματα αποκτούν μια δική τους δυναμική, ο κομματικός στρατός βρίσκεται «στο κόκκινο» από ζήλο και φανατισμό και τα περιθώρια για ψύχραιμες σκέψεις και ορθολογικούς υπολογισμούς είναι ελάχιστα. Κάπως έτσι σκέπτονταν και στο ΠΑΣΟΚ το 2009 όταν βιάζονταν να πάρουν την «καυτή πατάτα» στα χέρια. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι τότε μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι δεν ήξερε πόσο καυτή ήταν η... πατάτα. Τώρα πρέπει να είναι κουφός, τυφλός και χωρίς αίσθηση αφής για να μην το καταλάβει...
Εχουμε βρεθεί, για μια ακόμη φορά, σε ένα πολύ λεπτό και κρίσιμο σημείο. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί από σήμερα έως τον Φεβρουάριο γιατί η αβεβαιότητα έχει παραλύσει τη χώρα. Η κυβέρνηση έχει ακόμη χαρτιά να παίξει και υπάρχει χρόνος για ανασύνταξη και διόρθωση των λαθών των τελευταίων έξι μηνών. Η θερμοκρασία, όμως, θα ανεβαίνει στο καμίνι της πολιτικής και οι εξελίξεις θα τρέχουν. Ποιο είναι το πρόβλημα; Οτι κανείς δεν κάθεται να σκεφθεί τι ακριβώς επιδιώκει με τόσο πάθος και κανείς δεν κάθεται να σχεδιάσει πραγματικά, και όχι με γενικότητες, το πώς θα χειρισθεί τα δύσκολα που έρχονται. Το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ίσως θα ήταν να ρωτήσει τους βετεράνους του καμινιού της κρίσης, εκείνους που έμαθαν μια μέρα την άνοιξη του 2009 ότι η πρόσβαση της Ελλάδας στις αγορές έχει ημερομηνία λήξης τον Μάρτιο του 2010 ή εκείνους που άκουσαν τον Σόιμπλε σε ένα υπόγειο ξενοδοχείου να τους εξηγεί το σχέδιό του για μια βελούδινη εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ.
