Τους αξίζει τιμή και δόξα
Γράφει ο Πρόδρομος Παπαηλιόπουλος
(Πηγή : http://ellnews.gr)
Στην εθνική οδό έχει αρχίσει ήδη να σκοτεινιάζει. Το θερμόμετρο δείχνει 5 βαθμούς κελσίου και έχω μια ανησυχία. Έξω από τον ποταμό Στρυμόνα, ο δρόμος στενεύει και δεν έχει και πολύ φως.
Στο ραδιόφωνο, η καλύτερη παρέα σε ένα αυτοκίνητο, ακούω ένα αφιέρωμα στον πόλεμο του 1940. Τυχαία το έπιασα, αναζητώντας να μάθω ένα αποτέλεσμα ποδοσφαιρικού αγώνα. Με συνεπήρε αμέσως η αφήγηση του υπολοχαγού Θεοδωρόπουλου.
«Πολεμούσαμε στο ύψωμα και οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Κάποια στιγμή πιάσαμε και αιχμαλώτους. Ένας Γερμανός υπολοχαγός ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες. Ζητάω να τον φέρουν στο γραφείο μου. Μπαίνει μέσα ο Γερμανός τρομαγμένος με μια φωτογραφία στο χέρι. Είχε τη γυναίκα του και το παιδί του. Εμείς δεν χτυπάμε αιχμαλώτους του είπα από την πρώτη στιγμή και τότε ο Γερμανός άρχισε να απαγγέλλει Όμηρο… ».
(Πολυβόλο που χτύπησαν οι Γερμανοί)
Ο υπολοχαγός με σταθερή φωνή συνέχισε την αφήγηση του… Ξέχασα αμέσως το παιχνίδι μου ήταν αδιάφορο. Το μυαλό μου ταξίδεψε αμέσως σε εκείνη την εποχή. Προς στιγμήν σκέφτηκα, φοβάμαι εγώ στην εθνική οδό… τι να πουν αυτά τα παλληκάρια εκείνη την εποχή. Που για να έχω τις ανέσεις μου τώρα, κάποιοι έχασαν τη ζωή τους, κάποιοι έδωσαν την ψυχή τους για την πατρίδα.
«Το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν ο Στρατηγός. Θεοδωρόπουλε πάρε τους στρατιώτες από τη γραμμή Μεταξά κι έλα στα Σέρρας, συνθηκολογήσαμε! Έκλεισα στα μούτρα το τηλέφωνο στον Στρατηγό αφού του είπα εγώ δεν παραδίνομαι. Πέρασαν δυο ώρες και ο Στρατηγός ξαναπήρε. Στάθη παιδί μου δεν είναι ώρα για ηρωϊσμούς. Θα πολεμήσουμε με άλλους τρόπους, μου είπε ο Στρατηγός… Πήρα τους στρατιώτες και πήγα στα Σέρρας. Εκεί ήρθε ένας Γερμανός Στρατηγός και άλλοι αξιωματικοί. Άρχισε να με ρωτά ο Γερμανός. Πόσους Άγγλους είχατε μαζί σας; Κανέναν του απάντησα. Πόσους Σπαρτιάτες ρώτησε ξανά ο Γερμανός. Κανέναν του απάντησα, είμαστε Έλληνες από όλη τη χώρα. Και τότε ο Γερμανός Στρατηγός γύρισε και είπε στους άλλους, όλοι οι Έλληνες πολεμούν σαν Σπαρτιάτες… ».
(Η στιγμή που οι Έλληνες βγαίνουν από το οχυρό)
Το ραδιόφωνο είχε και άλλες αφηγήσεις της εποχής, αξιωματικών, πολιτικών, ηθοποιών, ακόμη και ενός στρατηγού που τον κάλεσε ο Ι. Μεταξάς ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, για να ετοιμάσει την 4η Στρατιά για να αποκρούσει την εισβολή των Ιταλών.
Το Ρούπελ δεν είναι το μοναδικό ελληνικό οχυρό, είναι ίσως το πιο δοξασμένο ανάμεσα σε μια σειρά οχυρών, που είχε εμπνευστεί για την άμυνα της χώρας ο τότε πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς, γι αυτό και οι στρατιωτικοί τα αποκαλούν οχυρά της γραμμής Μεταξά.
Στο βιβλίο «ΡΟΥΠΕΛ» του αντισυνταγματάρχη Ηλία Κοτρίδη, υπάρχουν τα πάντα γύρω από την ιστορία του οχυρού.
(Το τιμημένο οχυρό)
Ανατρίχιασα διαβάζοντας την αρχή… για τον στρατιώτη που κατά την εισβολή των Γερμανών, όταν είδε ότι από μια βόμβα κόπηκε το σκοινί και η σημαία έπεσε στο έδαφος, έτρεξε να την σώσει! Μια άλλη βόμβα έσκασε κοντά και ο άτυχος ήρωας-στρατιώτης έχασε το πόδι του. Προσπάθησε ωστόσο να συρθεί και να πάρει τη σημαία. Του την άρπαξαν από τα χέρια δυο Γερμανοί στρατιώτες χωρίς να τον πειράξουν…
Ο στρατιώτης επέζησε με τη λύπη πάντα ότι έχασε τη σημαία του Ρούπελ. Ο ένας εκ των δυο Γερμανών, ο Φρίτς Κόπ, κράτησε τη σημαία μαζί του, πολέμησε στη Ρωσία, τραυματίστηκε και γύρισε στη Γερμανία. Το 1955 έστειλε τη σημαία του Ρούπελ στη Βασίλισσα Φρειδερίκη. «Εις τον νόμιμον ιδιοκτήτη της… Δείγμα της βουβής αγάπης μου προς την Ελλάδα» έγραψε στην επιστολή ο Γερμανός στρατιώτης!!!
(Το μήνυμα του Ταγματάρχη Διοικητή του Ρούπελ)
Θυμάμαι έναν από τους στρατιώτες στο Ρούπελ τον Παπασημακόπουλο, από το Αγριλόβουνο Μεσσηνίας. Δεν μου είχε πει ποτέ ότι είχε πολεμήσει σε αυτόν τον τιμημένο τόπο. Ήμουν φίλος με τον εγγονό του. Πολλά χρόνια αφ ότου έφυγε από τη ζωή σε βαθιά γεράματα, άνθρωποι που τον ήξεραν μου είπαν ότι τον είχε συγχαρεί ανάμεσα στους άλλους στρατιώτες ο Γερμανός αξιωματικός μετά τη συνθηκολόγηση για τον ηρωϊσμό τους και τον τρόπο που επολέμησαν στο οχυρό Ρούπελ.
Λυπάμαι πολλές φορές όταν σκέφτομαι ότι σήμερα 75 χρόνια μετά, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπερδεύουν στην σκέψη τους τον εθνικισμό και τη Χρυσή Αυγή, με αυτές τις μοναδικές ηρωϊκές πραγματικά στιγμές του ελληνισμού.
Λυπάμαι ακόμη πιο πολύ που άνθρωποι έδωσαν το αίμα τους στο έπος του 40 και μετά, για να φθάσει αυτή η χώρα, που κάποτε όλοι τη θαύμαζαν, να μην είναι ελεύθερη-ανεξάρτητη και να έχει πολιτικούς υποτελείς σε συμφέροντα και ξένα μα και… ελληνικά.
(Η ταυτότητα του Ταγματάρχη Γεωργίου Δουράτσου)
Ο διοικητής του, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος απάντησε ότι τα οχυρά δεν παραδίδονται αλλά καταλαμβάνονται και ότι θα συνεχίσει τον αγώνα στερούμενος άλλων διαταγών. Ο κήρυκας διαβεβαίωσε στην στρατιωτική του τιμή ότι δεν επρόκειτο για απάτη και όρισε συνάντηση για τις 6:00 της επόμενης 10/4. Το οχυρό επικοινώνησε με τη Μεραρχία όπου κοινοποίησε την συνθηκολόγηση. Η αντίδραση των ανδρών του οχυρού ήταν ότι ο αγώνας έπρεπε να συνεχιστή. Την επομένη 10 Απριλίου 1941 έλαβε χώρα η παράδοση του οχυρού. Τα γερμανικά τμήματα "μας εσεβάσθησαν και μας ετίμησαν", σύμφωνα με την έκθεση Πλευράκη. Έξω από το οχυρό ήταν παραταγμένο γερμανικό τμήμα και απέδωσαν τιμές.
Ο εντεταλμένος για την παραλαβή του οχυρού Γερμανός αξιωματικός συγχάρηκε τον διοικητή του, Ταγματάρχη Γεώργιο Δουράτσο, διαβεβαιώνοντας τα συγχαρητήρια και το θαυμασμό των ανωτέρων του. Τόνισε μάλιστα ότι για τους Γερμανούς αποτελούσε τιμή και υπερηφάνεια ότι είχαν ως αντίπαλο έναν τόσον ηρωικό στρατό. Σχετικά με τις απόλυες των εμπολέμων στον αριστερό υποτομέα του Συγκροτήματος Σιδηροκάστρου, ο Πλευράκης σημειώνει στην έκθεση του: "Αι απώλειαι ασήμαντοι έναντι τοιούτου αγώνος ώστε περιορισθεί σε 4 νεκρούς αξιωματικούς και 40 άνδρες τραυματίες 2 αξιωματικοί και 150 άνδρες. Απεναντίας του αντιπάλου βαρύτατε ως μαρτυρούν τα υπάρχοντα νεκροταφεία και ας αποσιωπώ δια λόγους σκοπιμότητος”.
