Από τον Ηλία Δημητρέλλο
(Πηγή : http://ellnews.com)
Η μεγαλύτερη αδυναμία που αντιμετωπίζουν εδώ και πολλά χρόνια τα πολιτικά κόμματα είναι ότι έχει επί της ουσίας κοπεί ο ομφάλιος λώρος που τα συνδέει με την κοινωνία.
Όντας σήμερα αποκλεισμένοι από την παλαιοκομματική νομενκλατούρα και τις πρακτικές της, σπανίζουν και μάλιστα εκκωφαντικά στα κόμματα οι αυτοδημιούργητοι, οι πετυχημένοι και οι νοικοκυραίοι, οι πραγματικοί δηλαδή εκπρόσωποι της κοινωνίας, οι οποίοι όντας σπλάχνα αυτής, είναι σε θέση να μεταφέρουν τα προβλήματά της, τις αγωνίες της, τις προτάσεις της.
Από συστάσεως του ελληνικού κράτους έχουν προνομιακό προβάδισμα για μια θέση στο κοινοβούλιο οι γόνοι πολιτικών τζακιών που κληρονομούν τη βουλευτική έδρα ένεκα του ονόματος που φέρουν αλλά και του πολιτικού ραγιαδισμού μέρους των ψηφοφόρων, τα δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και είναι συνήθως κάπου διορισμένοι, οι εκλεκτοί των διαπλεκομένων ΜΜΕ για να τους κάνουν τα χατίρια και τα ρουσφέτια, οι εκπρόσωποι από τον χώρο των ΜΜΕ και του θεάματος, και φυσικά οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές.Νομοθετούν δηλαδή εκείνοι που ούτε ένα ένσημο έχουν από την εργασία τους, εκπροσωπώντας ανθρώπους που εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Αυτό πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Αποτελεί εθνική ανάγκη να συμμετέχουν στα κοινά πολίτες προερχόμενοι από την κοινωνία και ουχί από τον κομματικό σωλήνα. Άνθρωποι της αγοράς και επιτυχημένοι στον τομέα τους και ουχί τα γνωστά λαμόγια που ασχολούνται με τα κοινά για να πλουτίσουν. Απαιτείται η διαρκής ανανέωση των κομμάτων με νέα, άφθαρτα και επιτυχημένα πρόσωπα. Πρόσωπα δηλαδή αναγνωρισμένα στον χώρο εργασίας τους, από την προσφορά τους στην τοπική κοινωνία, από τις ικανότητές τους.
Η επανασύνδεση κάθε κόμματος με την κοινωνία αποτελεί μείζον θέμα Δημοκρατίας, καθώς οι πολίτες πρέπει να εκφράζονται και κυρίως να ακούγονται θεσμικά. Πόσω μάλλον σε συνθήκες πολέμου, όπως οι σημερινές. Τα κόμματα, αν θέλουν να μην ξεπεραστούν από τις εξελίξεις, πρέπει να ανοίξουν τις πόρτες τους στους νέους ανθρώπους προκειμένου να εκφραστούν και κυρίως να αναλάβουν δράση και ευθύνες, να πρωταγωνιστήσουν. Να δοθεί δηλαδή η ευκαιρία στη γενιά εκείνη των ανθρώπων που πλήττεται περισσότερο ίσως από την κρίση, να αναλάβει δράση και να προτείνει λύσεις.
Φυσικά και η κοινωνία θα πρέπει να αναλάβει δράση και να αποτινάξει τη ραγιάδικη και δουλοπρεπή νοοτροπία της τιμώντας με την ψήφο της τους ικανούς και όχι τους «επωνύμους».
Ο εκλογικός νόμος πρέπει να αλλάξει δραστικά ώστε οι τοπικές κοινωνίες να έχουν τη δυνατότητα να εκλέξουν τον δικό τους εκπρόσωπο. Να γνωρίζει ο ψηφοφόρος τον βουλευτή του με το μικρό του όνομα. Μία πρώτη λύση θα ήταν το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών όπως οι Α’ και Β’ Αθηνών και Θεσσαλονίκης σε μικρότερες. Εν συνεχεία, η θέσπιση μονοεδρικών περιφερειών θα είναι ενδεχομένως η απάντηση στο μαύρο πολιτικό χρήμα και στα πολιτικά τζάκια.
Δεν είναι τυχαίο ότι όταν προ ετών είχε τεθεί το ζήτημα του «σπασίματος» των μεγάλων περιφερειών, εκείνοι που αντέδρασαν με σφοδρότητα ήσαν οι γόνοι και μπαμπάδες τους και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Και φυσικά πέρασε το δικό τους…
