Η ωραία Αμάλ και τα Μελίνεια
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ελπίζω να μη σας ενοχλεί η επιλογή του όρου «Μελίνεια» στον τίτλο ― πάντως, τον επιβάλλει η ακρίβεια του λόγου.
Διότι άλλο πράγμα είναι τα «Ελγίνεια», αυτά που απέσπασε από τον Παρθενώνα ο Ελγιν, άλλα είναι τα «Μάρμαρα του Παρθενώνα» γενικώς, όπου περιλαμβάνονται και αυτά του Μουσείου Ακρόπολης και τα ευρισκόμενα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, και, τέλος, άλλο πράγμα είναι τα «Μελίνεια».
Διότι άλλο πράγμα είναι τα «Ελγίνεια», αυτά που απέσπασε από τον Παρθενώνα ο Ελγιν, άλλα είναι τα «Μάρμαρα του Παρθενώνα» γενικώς, όπου περιλαμβάνονται και αυτά του Μουσείου Ακρόπολης και τα ευρισκόμενα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, και, τέλος, άλλο πράγμα είναι τα «Μελίνεια».
Τα «Μελίνεια» είναι, πρωτίστως, όρος της πολιτικής ψυχολογίας. Σημαίνει τη χρήση του γνωστού ζητήματος του Παρθενώνα ως μέσου για τη διοχέτευση των νοσηρών αισθημάτων που μας προκαλεί το χρόνιο εθνικό μας σύμπλεγμα προς κάποιον εξωτερικό εχθρό, ο οποίος φορτώνεται τις ευθύνες για την κακομοιριά μας. Γι’ αυτά ήλθε στην Ελλάδα η διαπρεπής και φιλάνθρωπος δικηγόρος, η οποία τυγχάνει και σύζυγος του παλιόφιλου του Γιώργη του Κλούνη. (Τα κολλητιλίκια ξεκινούν, θυμίζω, από την υπουργία του Μεγάλου Πάνου του Πολιτισμού...) Συγκεκριμένα, ήλθε να μας προσφέρει τις νομικές υπηρεσίες της για την περίπτωση που θέλουμε να διεκδικήσουμε τα Μάρμαρα διά της δικαστικής οδού. Τόσο αφελής, η κυρία! Εχει πάρει τον καημό μας στα σοβαρά. Ούτε καν υποψιάζεται η καημένη ότι, εδώ στον Υπαρκτό, ο καημός είναι αυτοσκοπός.
Είτε είναι πραγματική η δυνατότητα δικαστικής λύσης είτε υπάρχει μόνον μέσα στο κεφάλι της Αμάλ -το ωραίο κεφάλι της Αμάλ-, ο Υπαρκτός ποτέ δεν θα κατέφευγε στα δικαστήρια. Διότι μια δικαστική απόφαση δεν είναι βέβαιο ότι θα δικαιώνει στο 100% τη δική μας πλευρά, ενώ εμείς θέλουμε η νίκη να είναι δική μας ολόκληρη. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, τρέμουμε το ενδεχόμενο μιας διευθέτησης των ζητημάτων του Αιγαίου μέσω Χάγης (άλλο τι λέμε, κατά καιρούς...), αφού θα είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε την όποια απόφαση του δικαστηρίου. Προτιμούμε, λοιπόν, τη μιζέρια του ανεκπλήρωτου, την γκρίνια και το παράπονο. Δεν μας πάνε πουθενά αυτά· αντιθέτως, μας κρατούν στάσιμους. Ομως μέσα στη στασιμότητά του και όσο πιο μακριά από την πραγματικότητα, ο Υπαρκτός Ελληνισμός νιώθει ότι, αφού τουλάχιστον δεν μπορεί να βρει το 100% της δικαίωσης από τον πραγματικό κόσμο, παρηγορείται τουλάχιστον αισθανόμενος ότι έχει το 100% του δίκιου του...
Ο κώδων του κινδύνου
Κοιτούσα τα πίσω φύλλα του σημειωματάριου όπου καταγράφω ό,τι το αξιόλογο εντοπίζω καθημερινά, μήπως και είχα ξεχάσει κάποιο ανεκμετάλλευτο διαμαντάκι. Κι έτσι το είδα: «Ο Κώστας Μαρκόπουλος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης», ήταν ο τίτλος της είδησης (λέμε, τώρα...) από τις 29 Σεπτεμβρίου.
Μισός μήνας και βάλε πέρασε έκτοτε και δεν αντελήφθην να άλλαξε τίποτε στις χώρες που προειδοποίησε (διά της κρούσεως του κώδωνος κινδύνου) ο πολύς Κώστας Μαρκόπουλος. Προφανώς, δεν τον άκουσαν. Κακώς, κάκιστα! Διότι ο Κώστας Μαρκόπουλος δεν είναι κανένα ψώνιο ή κανένας τυχαίος ώστε να κρούει τον κώδωνα για ψύλλου πήδημα. Κάτι σοβαρό θα ήταν αυτό για το οποίο τους προειδοποίησε. Αλλά κι αυτοί οι Βόρειοι, από την άλλη πλευρά, πώς να τον ακούσουν; Δεν μπορούν να παρακολουθούν ραδιόφωνα και τηλεοράσεις στην Ελλάδα.
Προτείνω, λοιπόν, το εξής: ο Κώστας Μαρκόπουλος θα απευθυνθεί σε κάθε μία από τις πρεσβείες των χωρών που τον ενδιαφέρουν και θα ζητήσει τον αριθμό του προσωπικού κινητού κάθε ηγέτη. (Δεν τον δίνουν εύκολα, αλλά για τον Μαρκόπουλο είμαι βέβαιος ότι θα τον δώσουν...) Κάθε φορά που θα ετοιμάζεται να κρούσει τον κώδωνα, θα στέλνει προηγουμένως ένα sms, π.χ., στη Μέρκελ, να την προειδοποιεί. Φυσικά, στα ελληνικά, αλλά με λατινικά στοιχεία, π.χ.: «avrio sto Grand Channel Karystou, stis 20.00, ta rihno stous Evropaious!». Τουλάχιστον έτσι το μήνυμά του θα ακουσθεί. Αν θα εισακουσθεί κιόλας, αυτό είναι άλλη υπόθεση...
Ασε μας, καημένε...
Αυτό και αν είναι! Ο Αργύρης Ντινόπουλος δήλωσε ότι κακώς δεν επετράπη σε ορισμένους δήμους ο έλεγχος της γνησιότητας των πιστοποιητικών, βάσει των οποίων μονιμοποιήθηκαν κάποιες δεκάδες χιλιάδες στο Δημόσιο. Ποιος το λέει; Μα ο Ντινόπουλος, αυτός που εμμέσως συνέβαλε στην αποθράσυνση των συνδικαλιστών με τη δήλωσή του ότι «είναι με τη Δούρου». Ομολογουμένως, θαυμάζεις το θράσος του ανθρώπου. Χαλάλι του, αφού δεν ντρέπεται...
R.I.P.
«Κάνω για Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δεν κάνω για πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ;». Αναρωτήθηκε ο μπαρμπα-Φώτης σε μια συνέντευξη την περασμένη Κυριακή. Νόμισε ότι έτσι αποστόμωσε τους επικριτές του, αλλά στην πραγματικότητα τους άνοιξε τα μάτια: ούτε για πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ κάνει, πολύ περισσότερο, δε, ούτε για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάνει μια χαρά, όμως, για το «Ντόλτσε»: να κοιτάζει «ολίγη αγαπημένη πολιτεία, ολίγη κίνηση του δρόμου και των μαγαζιών», που λέει ο ποιητής, και να οραματίζεται το μέλλον της Αριστεράς βολεμένος μέσα στο παρελθόν...
Ουφ!
Τι ανακούφιση ήταν αυτή... Επειτα από σαράντα ημέρες απουσίας, με τις φήμες εν τω μεταξύ να οργιάζουν, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο γελαστός μπουλούκος που κυβερνά κληρονομικώ δικαιώματι τη Β. Κορέα, εμφανίσθηκε ξανά. Σε γενικές γραμμές, το παιδί είναι καλά. Κούτσαινε όμως και οι φωτογραφίες τον δείχνουν να βαδίζει με μπαστούνι. Κατόπιν αυτού, από τις δεκάδες (τρελές και θεότρελες) εκδοχές για την αιτία της εξαφάνισής του επί σαράντα ημέρες, φαίνεται να ισχύει η αρχική που προήλθε από κύκλους φυγάδων οι οποίοι ζουν στη Σεούλ και διατηρούν δίκτυα πληροφόρησης από το εσωτερικό της Β. Κορέας: ο παχουλός δικτάτωρ είχε σπάσει και τους δύο αστραγάλους του, γκρεμίστηκε από τα τακούνια του (λόγω ύψους, φοράει «ενισχυμένα» υποδήματα...) καθώς έπαιζε μπάσκετ. Υγεία, λοιπόν, πάνω απ’ όλα...
(Στην φωτογραφία : Ο Νίκος Ανδρουλάκης εξηγεί το φαινόμενο Ανδρέας Παπανδρέου σε μια ευρωβουλευτίνα. Το εξηγεί, φυσικά, με χειρονομίες και μορφασμούς, διότι η ευρωβουλευτίνα είναι ξένη και μιλάει μόνο τα ξένα...)
