Ο Σεραφείμ πάει Κόλαση
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr/)
Πριν από λίγες ημέρες ο μητροπολίτης ο Πειραιώς ο Σεραφείμ έγραψε ένα κείμενο το οποίο ενδεχομένως να έχετε διαβάσει και στο οποίο πάνω-κάτω λέει πως «λογικό είναι να αρνείται την ύπαρξη του Θεού ο φυσικός ο Χόκινγκ, αφού είναι ένας σακάτης του οποίου το μυαλό έχει γίνει σαν διαγωνιζόμενης στα καλλιστεία από την αναπηρία». Εννοείται πως ο καλός ποιμένας με το μερακλίδικο τσιγκελωτό μουστάκι δεν χρησιμοποίησε τέτοια πολιτικώς ξαπλωτή γλώσσα, αλλά το πνεύμα του ήταν ακριβώς αυτό. Ένα πνεύμα το οποίο φαίνεται να είναι τόσο μακριά από το πνεύμα της θρησκείας την οποία υπηρετεί κατ' επάγγελμα, όσο μακριά είναι ο κυρ-Φώτης ο Κουβέλης από την επόμενη βουλή.
Η ίδια ακριβώς απόσταση από το πνεύμα του Χριστιανισμού διακρίνεται και σε άλλους αρχιερείς των οποίων το πάθος και ο φανατισμός κάνουν τον Τάκη τον Τσουκαλά να μοιάζει με την Κοκκινοσκουφίτσα στα χρόνια της αθωότητας και πριν τη γνωριμία με τον Κακό τον Λύκο. Είναι μια απόσταση που κάνει πολλούς να μιλούν για αντίφαση, και όντως μοιάζει με αντίφαση σε όσους δεν ξέρουν τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτήν τη συμπεριφορά (δραματική μουσική που σκοπό έχει τη δημιουργία ατμόσφαιρας αγωνίας για την αποκάλυψη που θα ακολουθήσει αμέσως μετά την πολύ ωραία φωτογραφία).
Κάποιοι επιπόλαιοι ισχυρίζονται πως η συγγραφή κειμένων όπως αυτό του Σεραφείμ ή οι λυσσασμένες, γεμάτες μίσος, διαμαρτυρίες για οποιονδήποτε που τολμά να αμφισβητεί τον πανθομολογούμενο κίνδυνο του να μυρίζεις λουλούδια χωρίς μέτρα προφύλαξης, μάλλον αποδεικνύουν την αδυναμία της πίστης των διαμαρτυρόμενων. Ισχυρίζονται αυτοί οι επιπόλαιοι πως, αν πραγματικά πιστεύεις στον Θεό έτσι όπως περιγράφεται στην Καινή τη Διαθήκη (που βέβαια είναι κάπως διαφορετικός από αυτόν που περιγράφεται στην Παλαιά, αλλά αυτό δεν είναι τόσο περίεργο καθώς όλοι έχουμε σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή μας) και αν πραγματικά πιστεύεις πως όταν έρθει η ώρα να χαζέψεις το κάτω μέρος των ραδικιών θα βρεθείς κάπου που θα νιώσεις πιο ωραία κι από τον πρώτο σου οργασμό, δεν δίνεις δεκάρα για το τι μπορεί να λένε ή να κάνουν οι φουκαράδες οι άπιστοι. Το μόνο, λένε οι επιπόλαιοι, που μπορεί να σε κάνει να τους μισήσεις είναι το παγωμένο άγγιγμα των φιδιών της αμφιβολίας που ζώνουν το αγνό κορμί σου. Το άγγιγμα που, δικαίως, σε κάνει να σκέφτεσαι πως είναι τεράστια αδικία εσύ να ζεις μια ζωή ακολουθώντας κατά γράμμα τους κανόνες του εκκλησιαστικού παιχνιδιού κι εκείνοι να μην τους ξέρουν καν και στο τέλος η κατάληξη να είναι και για τους δυο σας ένα φτωχό 0-0 που δεν δίνει την πρόκριση σε κανέναν.
(Εκεί που δεν χωρά καμία αμφιβολία είναι στο ότι η αποτελεσματικότητα και το κύρος του Κοινοβουλίου δεν μπορεί παρά να είναι έργο της Θείας της Χάρητος)
Αυτά μπορεί να ακούγονται λογικά, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως είναι ένα μάτσο αηδίες. Στην πραγματικότητα ο πανοσιομακαγιότατος Σεραφείμ και οι υπόλοιποι φανατικοί αρχιερείς δεν έχουν καμία αμφιβολία για την πίστη τους. Ούτε για την ύπαρξη του Παραδείσου και της Κόλασης. Απλώς επειδή ως επαγγελματίες ξέρουν τα πράγματα από μέσα, έχουν καταλάβει πως είναι προτιμότερο να περάσουν την αιωνιότητα εκεί που ξέρουν πως υπάρχει πραγματική δράση και όχι εκεί που για να περάσεις την ώρα σου θα πρέπει να επινοήσεις παιχνίδια του τύπου «Σχήματα και σύννεφα» ή, σε περίπτωση που βρεις παρέα, «Έλα να μετρήσουμε τα πούπουλα των φτερών μας».
Το μόνο πρόβλημα που είχαν ήταν να βρουν τον τρόπο να μη φάνε πόρτα στο μεγάλο μεταθανάτιο πάρτι του MC του Βελζεβούλ χωρίς όμως –επειδή δεν είναι τίποτε κορόιδα– να βάλουν σε κίνδυνο την επαγγελματική τους υπόσταση. Και τον βρήκαν στα κηρύγματα μίσους. Και έτσι κατάφεραν -μα είναι δυνατόν να μην τους θαυμάσεις;- ΚΑΙ να προφυλάξουν το επάγγελμα που τους χαρίζει τα προς το ζειν ΚΑΙ να διασφαλίσουν πως, όταν το ζειν τελειώσει, το μεταθανάτιο πάσο τους θα γράφει Hell - Access all areas. Και μπράβο τους.
