Οταν ο Μικρούτσικος συναντά τον Μαζιώτη
Στέφανος Κασιμάτης
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Το περασμένο Σάββατο δόθηκε στη δημοσιότητα ένα κείμενο του τρομοκράτη Νίκου Μαζιώτη. Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο αξίζει να προσέξουμε, καθώς χρησιμεύει, κατά κάποιο τρόπο, σαν ακτινογραφία και αποκαλύπτει μια διάσταση του κοινωνικού πολτού της Μεταπολίτευσης, την οποία δεν είχαμε προσέξει όσο θα της άξιζε.
Παραθέτω αμέσως τις πρώτες δύο παραγράφους και σας παρακαλώ να τις διαβάσετε προσεκτικά, ώστε να εκτιμήσετε το ύφος της γραφής του Ν. Μαζιώτη:
«Την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου διοργανώθηκε στο Πολυτεχνείο Αθήνας δημόσια πολιτική εκδήλωση από τις συντρόφισσες και τους συντρόφους του Κοινωνικού Κέντρου ΒΟΞ με θέμα: “Ενοπλος Αγώνας, Επαναστατικό Κίνημα και Κοινωνική Επανάσταση” στην οποία θα μιλούσα τηλεφωνικά από τις φυλακές Διαβατών ως μέλος της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης “Επαναστατικός Αγώνας”.
Σκοπός αυτής της δημόσιας πολιτικής εκδήλωσης είναι να αναδειχθεί η τεράστια σημασία του ένοπλου αγώνα ως αναπόσπαστου κομματιού του αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, η άρρηκτη σχέση του με το επαναστατικό κίνημα, η αναγκαιότητα της ένοπλης κοινωνικής επανάστασης στις σημερινές συνθήκες όπου το σύστημα εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίση και είναι απονομιμοποιημένο στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας και του λαού. Να υπενθυμίσω ότι παρόμοια δημόσια πολιτική εκδήλωση είχε διοργανωθεί στις 9 Οκτωβρίου από τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της κατάληψης Terra Incognita στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης όπου είχα μιλήσει τηλεφωνικά».
Προσωπικώς, μου κάνει μεγάλη εντύπωση η άνεση και η φυσικότητα με την οποία ο Μαζιώτης αναφέρεται στη δραστηριότητά του. Λες και ο «ένοπλος αγώνας», όπως ορίζει τις ληστείες τραπεζών και τις βομβιστικές επιθέσεις στις οποίες επιδόθηκε, είναι ό,τι πιο φυσιολογικό και συμβατικό. Εξ ου και η κάπως επιτηδευμένη υπομονετικότητα με την οποία παρουσιάζει τα καθέκαστα της υπόθεσης, ενώ από κάτω η αγανάκτησή του φουντώνει. Θυμίζει επιστολογράφο που γράφει με συγκρατημένη οργή σε εφημερίδα, για να διηγηθεί την άδικη μεταχείριση που υπέστη σε κάποια υπηρεσία του Δημοσίου.
Το ξέσπασμα της οργής του Μαζιώτη ακολουθεί στις επόμενες τρεις παραγράφους (τις οποίες δεν υπάρχει λόγος να παραθέσω), όπου μας αφηγείται το πάθημά του. Εν ολίγοις, ο Αδωνις Γεωργιάδης πληροφορήθηκε την προετοιμασία της «πολιτικής εκδήλωσης» (πώς να μην την αντιληφθεί, όταν τα Εξάρχεια ήταν επί εβδομάδες γεμάτα με τις σχετικές αφίσες;) και την κατήγγειλε δημοσίως. Σύμφωνα δε με τους ισχυρισμούς του Μαζιώτη, ο Γεωργιάδης παρενέβη πολιτικά ώστε να μην επιτραπεί στον Μαζιώτη να μετάσχει τηλεφωνικά. Οι τρεις συγκεκριμένες παράγραφοι βρίθουν άχρηστων λεπτομερειών με τα «σου ’πα, μου ’πες» μεταξύ του Μαζιώτη και της διεύθυνσης της φυλακής, λεπτομέρειες που ο αναγνώστης δυσκολεύεται να παρακολουθήσει και οι οποίες δεν χρησιμεύουν σε τίποτε άλλο παρά να αναδεικνύουν τον ναρκισσισμό του τρομοκράτη. Διαβάζοντας τες, νιώθεις σαν τηλεθεατής πρωινάδικου που παρακολουθεί τον τάδε ή δείνα «επώνυμο» να αφηγείται με κάθε ανούσια λεπτομέρεια πώς κάποιοι αναίσθητοι του πλήγωσαν τον εγωισμό. Πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται με απελπισία: «Μα τι μ’ ενδιαφέρουν αυτές οι ανοησίες;».
Ακολούθως, ο Μαζιώτης περνάει γενεές δεκατέσσερις το ισχύον πολίτευμα. Παραλείπω, ωστόσο, τη σχετική παράγραφο, διότι δεν λέει τίποτε καινούργιο: καταγγέλλει «τον φασισμό της τρόικας, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΕΚΤ» με την τετριμμένη πλέον φρασεολογία, που ξεκίνησε από τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος και από εκεί πέρασε έπειτα στους ΑΝΕΛ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Χ.Α. και τις λοιπές αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Η κεντρική ιδέα του κειμένου βρίσκεται στην επόμενη παράγραφο, η οποία έχει ως εξής: «Η ενέργεια να κλείσουν το τηλέφωνο του ισογείου των φυλακών Διαβατών για να μη μιλήσω αποδεικνύει ότι το καθεστώς φοβάται τον “Επαναστατικό Αγώνα”. Εδώ και δώδεκα χρόνια το καθεστώς στην Ελλάδα, το ελληνικό κράτος, η ντόπια και υπερεθνική ελίτ, το πολιτικό σύστημα φοβάται τον “Επαναστατικό Αγώνα”. Φοβάται τις ενέργειές του, φοβάται το λόγο του. Φοβάται τα ισχυρά πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει. Φοβάται το κάλεσμα του “Επαναστατικού Αγώνα” στον λαό για ανατροπή και επανάσταση. Φοβάται το κάλεσμα του “Επαναστατικού Αγώνα” για τη δημιουργία κινήματος που θα αποπειραθεί την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους. Φοβάται την αποσταθεροποιητική για το οικονομικό και πολιτικό σύστημα δράση του “Επαναστατικού Αγώνα”. Φοβάται τους κρατούμενους μέλη της οργάνωσης, φοβάται εμένα που είμαι κρατούμενος και τραυματισμένος, με σπασμένο το δεξί χέρι, ανάπηρος ουσιαστικά από το ένα χέρι. Ομως όπως είπε και η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα που έστειλε κείμενο παρέμβασης στην εκδήλωση στις 17 Οκτωβρίου, “όσες σφαίρες κι αν μας ρίξουν, δεν θα μας λυγίσουν”».
Στο σημείο αυτό, μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε τη νοσηρή μεγαλομανία του Μαζιώτη στην πλήρη μεγαλοπρέπειά της. Ο καταδικασμένος τρομοκράτης αφήνεται στη μέθη της οίησης, η οποία τον παρασύρει στη φαντασίωση ότι το κράτος «φοβάται το κάλεσμα του “Επαναστατικού Αγώνα” στον λαό για ανατροπή και επανάσταση». Διόλου τυχαίο δεν είναι ότι το παραλήρημα οίησης του Μαζιώτη κλείνει με έναν στίχο της γυναίκας του Πόλας Ρούπα (η οποία όμως, αν θέλει να συνεχίσει τη στιχουργική, θα πρέπει να δουλέψει πολύ το μέτρο...).
Προφανέστατα, ο άνθρωπος δεν είναι στα καλά του ― αυτό είναι βέβαιο, άλλωστε, από τις πράξεις του και τους λόγους του. Αλλά να κρύβεται μια τέτοια καταγέλαστη ψωνάρα πίσω από τον άνθρωπο που λήστευε τράπεζες, έβαζε βόμβες και, για ένα διάστημα, είχε γίνει ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος, είναι κάτι που ομολογουμένως με ξεπερνά. Ομως σε αυτό ακριβώς το αίσθημα της κατάπληξης που προκαλεί έγκειται η αξία της παρέμβασης Μαζιώτη. Μας επιτρέπει να δούμε πως ο κώδικας των σελέμπριτις και ο κώδικας των τρομοκρατών συγκλίνουν αρμονικά στην ίδια φωνή, με αποτέλεσμα ο Ανδρέας Μικρούτσικος να συνυπάρχει με τον Νίκο Μαζιώτη στο ίδιο πρόσωπο. Επειτα απορούμε πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου εξακολουθεί να υπάρχει πολιτική τρομοκρατία...
