Ενας σπουδαίος Ελληνας για Πρόεδρος
Αλέξης Παπαχελάς
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Αντιλαμβάνομαι πλήρως την ανάγκη για πολιτική σταθερότητα στη χώρα, η οποία καθιστά επιτακτική την εκλογή Προέδρου από τη σημερινή Βουλή. Την ίδια, όμως, στιγμή θεωρώ ότι είναι λάθος να εκλεγεί ένας οιοσδήποτε πολιτικός Πρόεδρος. Δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη τώρα ο τόπος και ο ελληνικός λαός. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ένα ακόμη προϊόν συμβιβασμών, για μια λύση που μοιάζει με τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Χορτάσαμε μετριότητες τις τελευταίες δεκαετίες. Τώρα έχουμε ανάγκη για έναν Πρόεδρο που θα τονώσει το κύρος της πατρίδας μας στο εξωτερικό, κάποιον που θα έχει λάμψη και αξιοπιστία διεθνώς. Η Ελλάδα δυσφημήθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια και χρειάζεται έναν κορυφαίο εκπρόσωπο που θα μιλάει και θα ακούγεται.
Χρειαζόμαστε όμως και έναν Πρόεδρο που θα κάνει τον μέσο Ελληνα να νιώσει μια αίσθηση ανάτασης, να πει «ναι, βρε παιδί μου, μπράβο, αυτός αξίζει!». Και αυτό το έχουμε ανάγκη. Οταν ένας λαός βρίσκεται σε μια περίοδο παρατεταμένης παρακμής, ψάχνει να βρει ένα ηθικό στήριγμα, κάπου να ακουμπήσει, για να πεισθεί ότι η χώρα αλλάζει σελίδα.
Για μένα θα ήταν κορυφαία κίνηση αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος να διαλέξει έναν μη πολιτικό για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Θα ήταν μία πράξη αυτοκριτικής που θα έδειχνε στους πολίτες ότι πιάνει τα μηνύματα της εποχής. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο για κανέναν από τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες να βγει έξω από το σπίτι του. Ορίζοντάς τους είναι, δυστυχώς, η επιβίωση αύριο ή μεθαύριο το πρωί. Η σκληρή διαχείριση μιας περίπλοκης πραγματικότητας τους έχει εγκλωβίσει σε μια καθημερινότητα χωρίς φαντασία, χωρίς ίχνος οράματος.
Επειδή στην Ελλάδα ζούμε, φαντάζομαι ότι ένα κλασικό νεοελληνικό μυαλό της «πιάτσας» θα αρχίσει αμέσως να σκέπτεται «πού το πάει τώρα αυτός; Ποιον να προωθεί, τι θέλει;». Είναι γλυκό το ζουμί του κυνισμού και της παράνοιας στο οποίο βράζουμε εδώ και χρόνια... Να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν έχω κανέναν συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Σίγουρα, πάντως, δεν σκέπτομαι κάποιον ή κάποια εξοχότητα των δημοσίων σχέσεων που πέρασε στο μεταπολιτευτικό πάνθεον χωρίς καμία πραγματική περγαμηνή, ούτε διάφορους νάρκισσους, επίδοξους σωτήρες. Το μόνο που σκέπτομαι είναι πόσο υπέροχο θα ήταν να έχουμε, επιτέλους, ένα σπουδαίο Ελληνα Πρόεδρο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω...
