Η ανάλυση ενός σημαντικού Τούρκου εθνικιστή διανοούμενου για την εκεχειρία του ΡΚΚ
Αφιερώνεται στους Έλληνες, για να έχουν ένα επί πλέον εργαλείο, όταν σκέπτονται και αναλύουν γεωπολιτικά γεγονότα που συμβαίνουν στην περιοχή μας, και για να βγάλουν πιο ασφαλή συμπεράσματα για τη θέση που πρέπει να λάβει ο Ελληνισμός απέναντι σ' αυτά!
Η "Προκαταρκτική Διαταγή" του Άπο και το σκέλος της Συρίας
Του Σαντί Σομουντζούογλου*
Οι διαπραγματεύσεις που συνεχίζονταν τα τελευταία επτά χρόνια, περατώθηκαν στις 8 Ιανουαρίου 2013, με τη "Συμφωνία του Ιμραλί". Γι' αυτό ο διοικητής της ΜΙΤ, που έκανε τον διαπραγματευτή μεταξύ του πρωθυπουργού και του καταδικασμένου σε θανατική καταδίκη τρόφιμου του Ιμραλί Οτζαλάν, επισκέφθηκε τον φυλακισμένο έξι φορές. Είναι πλέον φανερό ότι η "συμφωνία" αυτή συνομολογήθηκε αφού το ΡΚΚ επέβαλε στην κυβέρνηση να αποδεχτεί τους όρους του, με αντάλλαγμα την παύση της τρομοκρατίας. Αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά.
Όσον αφορά το ποιοι είναι οι όροι του PKK, αυτό είναι ολοφάνερο. Ας δούμε ποια είναι η "Προκαταρκτική Διαταγή" του αρχηγού των τρομοκρατών, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σαμπάχ, στις 24 Ιουλίου 2009:
- Στο νέο σύνταγμα θα αναφέρεται ότι όσοι κατοικούν στην Τουρκία θα έχουν υπηκοότητα Τουρκίας, ενώ θα αφαιρεθεί το άρθρο που λέει "όσοι κατοικούν στην Τουρκία είναι όλοι Τούρκοι". (Το κράτος θα είναι πλέον άχρωμο, χωρίς ταυτότητα και ανυπεράσπιστο, έτοιμο για διαμοιρασμό. Υπάρχει στη Συμφωνία)
- Τα Κουρδικά θα αναγνωριστούν ως γλώσσα της εκπαίδευσης. Θα υπάρξει συνταγματική κατοχύρωση. (Υπάρχει στη Συμφωνία)
- Θα συνεχιστεί η εκεχειρία. Θα ανακηρυχθεί γενική αμνηστία άνευ όρων. (Υπάρχει στη Συμφωνία)
- Η Επιτροπή Σοφών να αναλάβει πρωτοβουλίες κατά τη μεταβατική περίοδο. (Υπάρχει στη Συμφωνία)
- Όλοι, ακόμα και τα αμνηστευθέντα στελέχη του ΡΚΚ, θα αποκτήσουν δικαίωμα ανάμειξης στην πολιτική . (Υπάρχει στη Συμφωνία)
- Να αρθεί η απομόνωση του ΟΑμπντουλλάχ Οτζαλάν. (Υπάρχει στη Συμφωνία αλλά και στις δηλώσεις του αρχιτρομοκράτη)
- Να ενισχυθούν οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Να γίνει αποδεκτή η δημοκρατική αυτονομία. (Υπάρχει στη Συμφωνία)
- Να συγκροτηθεί Επιτροπή Διερεύνησης που θα ερευνήσει τα ενεξιχνίαστα εγκλήματα και τα γεγονότα της εποχής εκείνης. (Είναι και σήμερα στην επικαιρότητα και στο προσκήνιο)
- Να αρθεί ο θεσμός των πολιτοφυλάκων. (Θα σταματήσει από μόνος του)
- Να γίνει αναθεώρηση της ιδιοκτησίας της γης.
Τώρα ας δούμε τι υπάρχει στη "Συμφωνία" από τα διαλαμβανόμενα στην "Προκαταρκτική Διαταγή":
- Να βγει η "τουρκική ταυτότητα" από το σύνταγμα και να μην αναγράφεται ούτε η "κουρδική ταυτότητα". Έτσι οι δυο ταυτότητες θα εξισωθούν και θα είναι ισότιμες.
- Ναι μεν δεν θα αναφέρεται η λέξη "Αυτόνομο Κουρδιστάν" στο Σύνταγμα, όμως οι σχετικές αρμοδιότητες θα δοθούν στην "τοπική διοίκηση".
- Ναι μεν δεν θα αναγράφεται στο σύνταγμα το δικαίωμα εκπαίδευσης στη μητρική γλώσσα, όμως το δικαίωμα αυτό θα αναγνωριστεί-εκχωρηθεί στις τοπικές διοικήσεις.
- Δεν θα κηρυχθεί γενική "Αμνηστία", όμως θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που θα επιτρέψει τα καταδικασμένα στελέχη του ΡΚΚ να αποκτήσουν την ελευθερία τους και θα εξασφαλιστεί η δυνατότητα να ασχοληθούν και να συμμετέχουν στην πολιτική.
Με βάση την ανάλυση αυτή, όλοι οι όροι που έθεσε το ΡΚΚ, με τους οποίους του παραχωρείται ένα είδος συνεταιρισμού στο κράτος, την πατρίδα και το έθνος, έγιναν αποδεκτοί από την κυβέρνηση, με έναν τρόπο που δεν είναι δυνατόν να αποδεχτεί το Τουρκικό Έθνος. Γι' αυτό οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. υποδέχτηκαν και στηρίζουν με ενθουσιασμό τη συμφωνία.
Τώρα ας αναρωτηθούμε αν αυτή η συμφωνία μπορεί να εφαρμοστεί. Αν αφυπνιστεί το Τουρκικό Έθνος, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ! Ας δεχτούμε, όμως, ότι θα εφαρμοστεί. Τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Ας κάνουμε μια εκτίμηση-αξιολόγηση.
Ας υποθέσουμε ότι οι τρομοκράτες αποσύρονται με τον οπλισμό τους στο Ιράκ. Τότε η τρομοκρατία θα σταματήσει και θα παύσει η αιματοχυσία. Ως αντάλλαγμα, με ανάλογες νομοθετικές ρυθμίσεις, το κράτος μας θα ανήκει σε δυο εταίρους, θα υπάρχουν δυο επίσημες γλώσσες και θα μετατραπεί σε ένα καθεστώς με τοπικές αυτονομίες.
Τότε το ΡΚΚ, όταν θα έχει διασφαλίσει ότι έχουν εφαρμοστεί όλα αυτά, θα μετακινήσει όλη την ένοπλη δύναμή του στη Συρία και έτσι θα αρχίσει η οικοδόμηση του τρίτου σκέλους του "Κουρδιστάν" που θα φθάνει μέχρι τη Μεσόγειο.
Ας υποθέσουμε ότι θα ολοκληρωθεί και αυτή η φάση.
Τότε θα έχουμε στο προσκήνιο μια "Τουρκία που θα ανήκει σε δυο εταίρους", και τα "ομόσπονδα (κουρδικά) κράτη του Ιράκ και της Συρίας". Με την ένωση αυτών των τριών κομματιών, θα ιδρυθεί ένα "συνομοσπονδιακό" κράτος. Νάτο λοιπόν μπροστά σας το "Μεγάλο Κουρδιστάν", το οποίο φυσικά θα είναι φίλα διακείμενο στο Ισραήλ.
Ο πρωθυπουργός και ο Νταβούτογλου είπαν ότι "μεγαλώνουμε την Τουρκία" και ο αρχιτρομοκράτης στο μήνυμά του στο Νεβρόζ είπε ότι “Σήμερα καλωσορίζουμε μια νέα Τουρκία, μια νέα Μέση Ανατολή, ένα νέο μέλλον... Σήμερα ενώνονται οι Κούρδοι, οι Τουρκομάνοι, οι Ασσύριοι και Άραβες του Ιράκ και της Συρίας, που διασπάστηκαν κατά παράβαση του Εθνικού Όρκου”. Αυτά τα δυο δεν έχουν το ίδιο νόημα;
Ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι λοιπόν. Πιστεύει κανείς ότι ο ιθύνων νους αυτού του σχεδίου είναι ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου, ο αρχιτρομοκράτης ή ο Μπαρζανί;
Σε καμία περίπτωση.
Όσοι ενδιαφέρονται με την πορεία αυτού του πράγματος, γνωρίζουν ότι ο Ερντογάν έχει πει μέχρι σήμερα τουλάχιστον 30 φορές ότι "μας έχει δοθεί η συμπροεδρία".
Σε τι;
Μα στο "Σχέδιο της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής", του οποίου ιθύνων νους είναι οι "Σταυροφόροι" ιμπεριαλιστές!
Εν περιλήψει, μιλάμε για μια παγίδα των ΗΠΑ, της παλιάς κλασσικής συνταγής "κάνε όνειρα να μεγαλώσεις, για να σε μικρύνω".
*Ο Sadi Somuncuoğlu (1940) είναι πολιτικός, δημοσιογράφος και πρώην υπουργός. Συμμετείχε από νεαρή ηλικία στις Τουρκικές Εστίες, όπου συναντήθηκε με τους εθνικιστές διανοούμενους της εποχής. Διετέλεσε πρόεδρος των Τουρκικών Εστιών (1994-1995), ενώ από το 1967 συμμετείχε στην ιδεολογική καθοδήγηση της Νεολαίας του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ), που δεν είναι άλλοι από τους Γκρίζους Λύκους, στο διοικητικό συμβούλιο των οποίων συμμετείχε το 1970.
Εξελέγη βουλευτής Νίγδης το 1977, με το ΜΗΡ και το 1996 βουλευτής Άκσαράι, με το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας (ΑΝΑΡ). Διετέλεσε υπουργός Επικρατείας του ΜΗΡ στην 57η κυβέρνηση συνασπισμού.
Έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, προκαλώντας την μήνη του κόμματός του, το οποίο τον καθαίρεσε από τη θέση του υπουργού.
Έχει γράψει επτά βιβλία.
Είναι τακτικός αρθρογράφος της εφημερίδας Γενί Τζαγ και πρόεδρος του Κέντρου Εθνικιστικής Διανόησης (Milli Düşünce Merkezi)
http://www.millidusunce.org
