Ο Ράμπο της επανάστασης
Του Τακη Θεοδωροπουλου
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Τον θυμάμαι στην αυλή ενός αγροτόσπιτου, μπροστά σε έναν ορνιθώνα, να τηλεφωνεί σε έναν υπουργό του για να του δώσει εντολή να λύσει το πρόβλημα που του είχε θέσει η οικογένεια των φτωχών αγροτών που συμπρωταγωνιστούσε στην τηλεοπτική εκπομπή.
Δεν μάθαμε ποτέ αν το πρόβλημα λύθηκε, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι η θεατρικότητα του Τσάβες ήταν και πρωτότυπη και επιτυχημένη.
Ηταν εύστροφος και οι ατάκες του δεν ήταν κοινότοπες. Εκεί όπου λίγο πριν είχε μιλήσει ο Μπους, ο Τσάβες είπε πως μύριζε θειάφι γιατί είχε περάσει ο διάβολος. Ηταν και διαβασμένος. Τον ενέπνευσαν οι «Αθλιοι» του Βίκτωρος Ουγκώ για να κάνει την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος.
Οπως είπε προχθές ο Ταρίκ Αλί στο BBC, του τηλεφωνούσε μες στη νύχτα για να τον ρωτήσει αν είχε διαβάσει το τάδε μυθιστόρημα. Μου θύμισε το επεισόδιο με τον Στάλιν, που έπαιρνε τηλέφωνο τον Ερεμπουργκ στις τρεις η ώρα το πρωί για να μιλήσουν για λογοτεχνία.
Βοήθησε τους φτωχούς στη χώρα του; Σίγουρα ναι. Και όπως είπε ο Γάλλος δημοσιογράφος Jean Francois Kahn, είναι καλύτερα να έχει να φάει μια φτωχή οικογένεια στη Βενεζουέλα παρά να βλέπεις ένα καινούργιο κότερο στις Κάννες. Συμφωνώ. Ομως, αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να κρίνεις τη δημοκρατικότητα μιας πολιτείας. Και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, χαρίζοντας τα αγροτικά χρέη, είχε ανακουφίσει πολλές οικογένειες από τα οικονομικά τους βάρη.
Οπως και ο βαθμός της δημοκρατικής επάρκειας δεν κρίνεται από τον βαθμό του αντιαμερικανισμού. Γιατί σίγουρα η συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες για την αποτίμηση της πολιτείας του Λατινοαμερικανού Ράμπο του σοσιαλισμού δεν γίνεται για χάρη της επιστήμης της Ιστορίας. Γίνεται μέσα στο πλαίσιο της αναζήτησης διεθνών προτύπων από τις πάλαι ποτέ «δημοκρατικές» δυνάμεις του τόπου μας. Δεν είναι δυνατόν να σε εμπνεύσουν οι ανθρώπινες καρικατούρες που διοικούν τη Βόρειο Κορέα. Ομως, η Λατινική Αμερική με την ωραία μουσική της και την «έξω καρδιά» ιδιοσυγκρασία της ταιριάζει στον μεσογειακό μας χαρακτήρα.
Ο Τσάβες δεν ήταν που θα μας έδινε φτηνό πετρέλαιο; Και πόσο άγγιξε πολλούς από εμάς όταν κατήγγειλε την επέμβαση εναντίον του Καντάφι ή όταν, λόγω «αντιαμερικανισμού», συμμάχησε με τον Αχμεντινετζάντ; Τι σημασία έχει αν έκλεισε στη φυλακή τους αντιφρονούντες, αν δεν έπειθε για την ακεραιότητα των εκλογικών αποτελεσμάτων που τον αναδείκνυαν σε πρόεδρο, τη στιγμή που βοηθούσε τους φτωχούς; Οσο για την προσωπολατρία, ε, αυτή έχει κατοχυρωθεί ιστορικά ως βασικός μέτοχος στη βιομηχανία της επανάστασης. Κάποιος φτωχοδιάβολος που ζει σε μια παράγκα στο Καράκας είπε πως ο Τσάβες ήταν η Βενεζουέλα. Πόσες φορές πρέπει να πέσουμε έξω για να καταλάβουμε πως, όταν ένας ολόκληρος λαός ταυτίζεται με ένα πρόσωπο, κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατία;
Ο Ντε Γκολ έλεγε πως αποσύρεται για να συνομιλήσει με το πνεύμα της Γαλλίας. Δεν είπε ποτέ πως είναι ο ίδιος το πνεύμα της Γαλλίας. Και όταν σκέφτομαι τη δημοκρατία, στον νου μου έρχεται ο Ντε Γκολ και όχι ο Ράμπο της επανάστασης από τη Βενεζουέλα.
