Ετοιμοι όλοι να ξανασφαχτούν για μνημόνιο και Δημόσιο
Του Αντώνη Πανούτσου
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
To 1983 η Ελλάδα έβαζε τέλος στον Εμφύλιο. Οχι ιστορικά, αφού η περίοδος 1946-49 θα συνέχιζε να έχει ενδιαφέρον, αλλά στην πράξη.
Οι μικρότεροι που είχαν ζήσει στα χρόνια του Εμφυλίου είχαν φτάσει τα 60, τα μίση και οι μνήμες ξεθώριαζαν και το τέλος του δράματος δινόταν πλέον επίσημα με τη συνάντηση του στρατηγού του Ελληνικού Στρατού Θρασύβουλου Τσακαλώτου με τον αρχηγό του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκο Βαφειάδη. Οι δύο παλιοί πολεμιστές αντάλλαξαν λίγα λόγια. «Κάναμε λάθος τότε», είπε ο Τσακαλώτος. «Μάλλον, στρατηγέ μου...» απάντησε ο Βαφειάδης και με μια ενοχική κοινή αναφορά στους νεκρούς του Εμφυλίου «ήσαν όλοι τους καλοί Ελληνες» έκλεισαν τη συζήτηση - μέχρι μια οικονομική κρίση, 27 χρόνια αργότερα, να δείξει ότι οι Ελληνες, όχι για την ελευθερία, αλλά για το μνημόνιο και το Δημόσιο είναι πρόθυμοι να χωριστούν μισοί-μισοί και να ξανασφαχτούν άλλη μία φορά. Το 2010, μέχρι ο Τράγκας να αρχίσει να φωνάζει στο ραδιόφωνο για τον Τσολάκογλου, αν γινόταν η ερώτηση, οι 99 στους 100 Ελληνες θα απαντούσαν ότι ο Τσολάκογλου είναι κατασκευαστής επίπλων γραφείου. Μετά τον Τράγκα, θα απαντούσαν ότι ήταν κατασκευαστής που ξεπούλησε τα έπιπλα στους Γερμανούς. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, ή ό,τι βόλευε τον καθένα, αφού η σχέση του Τσολάκογλου με τους Ελληνες πολιτικούς που ψήφισαν το μνημόνιο ήταν το λιγότερο συμπτωματική. Εκτός φυσικά αν υπάρχουν και Ελληνες που πιστεύουν ότι ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Ελλάδα για να τη βάλει να υπογράψει ένα μνημόνιο, ο Μεταξάς είπε «Οχι» δεν υπογράφω, αλλά ο Τσολάκογλου το υπέγραψε και έκανε απολύσεις στο Δημόσιο.
Οι μικρότεροι που είχαν ζήσει στα χρόνια του Εμφυλίου είχαν φτάσει τα 60, τα μίση και οι μνήμες ξεθώριαζαν και το τέλος του δράματος δινόταν πλέον επίσημα με τη συνάντηση του στρατηγού του Ελληνικού Στρατού Θρασύβουλου Τσακαλώτου με τον αρχηγό του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκο Βαφειάδη. Οι δύο παλιοί πολεμιστές αντάλλαξαν λίγα λόγια. «Κάναμε λάθος τότε», είπε ο Τσακαλώτος. «Μάλλον, στρατηγέ μου...» απάντησε ο Βαφειάδης και με μια ενοχική κοινή αναφορά στους νεκρούς του Εμφυλίου «ήσαν όλοι τους καλοί Ελληνες» έκλεισαν τη συζήτηση - μέχρι μια οικονομική κρίση, 27 χρόνια αργότερα, να δείξει ότι οι Ελληνες, όχι για την ελευθερία, αλλά για το μνημόνιο και το Δημόσιο είναι πρόθυμοι να χωριστούν μισοί-μισοί και να ξανασφαχτούν άλλη μία φορά. Το 2010, μέχρι ο Τράγκας να αρχίσει να φωνάζει στο ραδιόφωνο για τον Τσολάκογλου, αν γινόταν η ερώτηση, οι 99 στους 100 Ελληνες θα απαντούσαν ότι ο Τσολάκογλου είναι κατασκευαστής επίπλων γραφείου. Μετά τον Τράγκα, θα απαντούσαν ότι ήταν κατασκευαστής που ξεπούλησε τα έπιπλα στους Γερμανούς. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, ή ό,τι βόλευε τον καθένα, αφού η σχέση του Τσολάκογλου με τους Ελληνες πολιτικούς που ψήφισαν το μνημόνιο ήταν το λιγότερο συμπτωματική. Εκτός φυσικά αν υπάρχουν και Ελληνες που πιστεύουν ότι ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Ελλάδα για να τη βάλει να υπογράψει ένα μνημόνιο, ο Μεταξάς είπε «Οχι» δεν υπογράφω, αλλά ο Τσολάκογλου το υπέγραψε και έκανε απολύσεις στο Δημόσιο.
Γιατί και τέτοιοι θα υπάρχουν, αφού οι Ελληνες στο άγχος τους να χωριστούν και να ρίξουν τα βάρη ο ένας στον άλλον έχουν βρει τις πιο απίθανες διαφορές. Χωρίζονται σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Λες και το αντικείμενο να μην είναι οι όροι που η Ελλάδα υπόγραψε για να συνεχίσει να παίρνει λεφτά αλλά να μπορούσε να πάρει δάνειο χωρίς κανέναν όρο. Σε τσαβικούς και αντιτσαβικούς. Λες και ο Τσάβες να είναι ο νέος μας εθνικός ήρωας ή ο δαίμονας που θα καταστρέψει την Ελλάδα. Και το γελοιότερο όλων, σε κομμουνιστές και αντικομμουνιστές. Λες και υπάρχει κομμουνισμός κάπου, εκτός από τη Βόρεια Κορέα, ώστε να υπάρχει και αντικομμουνισμός.
Συγκρούσεις χωρίς νόημα. Ανόητοι γέροντες στις ανοιχτές ραδιοφωνικές γραμμές μιλάνε για υποσημειώσεις της Ιστορίας επειδή τότε ήταν μικροί και νομίζουν ότι κάτι έκαναν. Χουλιγκάνια του Διαδικτύου που κατάλαβαν ότι στην πολιτική έχει μεγαλύτερο τζέρτζελο από το ποδόσφαιρο παύουν να είναι Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, γίνονται κομμουνιστές και φασίστες και θέλουν να πλακωθούν. Η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε η στιγμή να κάνουν κάτι. Η Ν.Δ. να ξεκαθαρίσει στους δικούς της ότι ο αντικομμουνιστικός αγώνας, ελλείψει κομμουνιστών, έχει τελειώσει, και ο ΣΥΡΙΖΑ στους δικούς του ότι, όταν κατηγορείς τους άλλους για δωσίλογους και Τσολάκογλου, και αυτοί εύκολα θυμούνται τον Μελιγαλά. Κάτι ξέρανε από αυτά ο Τσακαλώτος και ο Βαφειάδης όταν πριν από 30 χρόνια δίνανε τα χέρια.
Oι πράξεις Καραμανλή
Οι πράξεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν έγιναν σε οποιονδήποτε χρόνο αλλά όταν ο ελληνικός λαός τις απαιτούσε. Αν οι νικητές του Εμφυλίου το ’50 ήθελαν το ΚΚΕ ταπεινωμένο και παράνομο, οι ίδιοι αλλά ταλαιπωρημένοι από τη δικτατορία πολίτες του ’70 το ήθελαν νόμιμο και όχι να υπονομεύει την προσπάθεια για εξομάλυνση. Αν η Ελλάδα του ’50 χρειαζόταν το κεφάλαιο κάτω από τους οποιουσδήποτε όρους και έδινε τα «Πράσινα» και τον Ηλεκτρικό στον Ανδρεάδη, δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσει να τα δίνει ύστερα από 20 χρόνια. Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο «Κώτσος» ο επαρχιώτης το ’50, το ’70 ήταν ο Παριζιάνος που έπαιζε γκολφ. Στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο καθένας βρίσκει στοιχεία για να τον λατρεύει ή να τον μισεί, αλλά αυτή είναι η δουλειά του πολιτικού: να προσπαθεί να τους ικανοποιήσει όλους. Οσο το σκέφτονται οι σημερινοί που προσπαθούν να ικανοποιήσουν αποκλειστικά την κομματική τους πελατεία τόσο το καλύτερο για όλους.
