Από το Μυστήριο
Σήμερα το πρωί ήμουν στο ακροατήριο των ασφαλιστικών μέτρων αναμένοντας την εκδίκαση μίας υποθέσεώς μου. (Ναι, οφείλω να παραδεχθώ μετά από τόσα χρόνια της Μυστήριας Ομάδας, ότι στον ελεύθερο χρόνο μου είμαι δικηγόρος. Ναι, κι εγώ λυπάμαι…)
Περιμένοντας λοιπόν να έλθει η σειρά μου, παρακολουθούσα την εκδίκαση των προηγούμενων υποθέσεων. Οι περισσότερες αφορούσαν αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων κατά αποφάσεων που θέτουν εργαζομένους του ευρύτερου – κυρίως –
δημοσίου τομέα σε εργασιακή εφεδρεία. Και ήταν αρκετές αυτές οι υποθέσεις.
Δεν θα επεκταθώ στα νομικά ζητήματα που τίθενται από το εν λόγω μέτρο. Δεν ενδιαφέρει άλλωστε και τόσο, ούτε έχω ασχοληθεί με το εν λόγω θέμα για να εκφράσω μία απολύτως τεκμηριωμένη και εμπεριστατωμένη νομική θέση.
Θα αναφερθώ μόνο στην ανθρώπινη διάσταση του θέματος.
Ως είναι επόμενο, κάθε υπόθεση είχε και την δική της πονεμένη ιστορία ενός εργαζομένου, ο οποίος εν μία νυχτί βρέθηκε εκτός εργασίας. Ενός ανθρώπου που είχε κτίσει τη ζωή του με συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία πίστευε – όπως όλοι μας άλλωστε – ότι δεν πρόκειται ποτέ να αναιρεθούν.
Φθάνει λοιπόν κι η εκδίκαση της αιτήσεως μίας εργαζομένης, η οποία μάλιστα ήταν παρούσα. Επρόκειτο για μια κοπέλα 30-32 το πολύ ετών που φαινόταν καθαρότατα ότι αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας. Ήταν ΑΜΕΑ και σύμφωνα με το συνήγορό της έφερε ποσοστό αναπηρίας άνω του 70%. Η καρδιά όλων όσων παρακολουθούσαν την υπόθεση πάγωσε. Η βουβαμάρα μετατράπηκε αυτοστιγμής σε οργή.
Διάολε, αυτήν την κοπέλα βρήκαν να απολύσουν όλοι αυτοί οι «αρμόδιοι»; Το «εύκολο» θύμα, βρε αλήτες; Το Δημόσιο δηλαδή θα εξυγιανθεί με την απόλυση μίας ΑΜΕΑ; Ντροπή και πάλι ντροπή.
Πραγματικά ελπίζω η δικαστής να αντιμετωπίσει την περίπτωσή της με ευρύτητα πνεύματος, ειδεμή το μέλλον της κοπέλας διαγράφεται ιδιαιτέρως ζοφερό.
Το κρίσιμο θέμα όμως είναι ότι για νιοστή φορά την πληρώνουν τα «πρόβατα», και γλυτώνουν οι «λύκοι». Οι εν λόγω «αρμόδιοι» απολύουν ανερυθρίαστα μία ΑΜΕΑ ή κάποιον άλλον φουκαρά, την ίδια στιγμή που χιλιάδες επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι ουχί μόνο είναι ακόμη στη θέση τους, αλλά μισθοδοτούνται κιόλας.
Μάλλον δεν τολμούν, καθώς αν μερικοί απ’ αυτούς τους «επίορκους» ανοίξουν το στόμα τους και «τραγουδήσουν» θα πάρουν μαζί τους κι πολλούς άλλους δήθεν άμεμπτου ηθικής. Φοβούνται λοιπόν κάποιοι και καλύπτουν τα λαμόγια. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια…
Πολλοί, με πρώτο πολλές φορές εμένα, έχουμε ζητήσει τη μείωση του δημόσιου τομέα. Ελαφρά τη καρδία επί της ουσίας ζητάμε να απολυθούν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, χιλιάδες άνθρωποι. Βλέπουμε μόνο αριθμούς και στατιστικά. Καθείς όμως εξ αυτών των ανθρώπων είναι μία ξεχωριστή περίπτωση. Ενδεχομένως κι ένα ανθρώπινο δράμα, όπως η περίπτωση της κοπέλας που ανέφερα ανωτέρω. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε την ανθρώπινη διάσταση του θέματος, αλλά να τσουβαλιάζουμε όλες τις περιπτώσεις.
Σαφέστατα ο πόνος ενός απολυμένου στον δημόσιο τομέα δεν είναι μεγαλύτερος από εκείνον του ιδιωτικού τομέα. Σαφέστατα μυριάδες ήσαν αυτοί που διορίστηκαν στο δημόσιο επειδή είχαν μπάρμπα στην Κορώνη, και μάλιστα εκτός ΑΣΕΠ. Σαφέστατα τα κόμματα δίνουν πολύ μεγαλύτερη σημασία στους κομματικούς στρατούς που είναι διορισμένοι στο δημόσιο, αδιαφορώντας επί της ουσίας για την τύχη εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που έχουν απολυθεί στον ιδιωτικό τομέα.
Πράγματι, αποτελεί εθνική ανάγκη να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας, η προκρούστεια όμως λογική και οι ανθρωποθυσίες εργαζομένων δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Μόνο «παράπλευρες απώλειες» αθώων μπορούν να επιφέρουν.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
