Από το Μυστήριο
Το χθεσινό όχι της κυπριακής βουλής στο κούρεμα των καταθέσεων παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν από τον «διεθνή παράγοντα» και τις ψυχολογικές επιχειρήσεις τρομοκράτησης του κυπριακού λαού και των εκπροσώπων του, ήταν αναμφίβολα μία πολύ σημαντική εξέλιξη.
Την εποχή του Μνημονίου και μέχρι σήμερα στην Ελλάδα δύο «σχολές», δύο τρόποι σκέψης και πολιτικής έχουν επικρατήσει. Τη μία πρεσβεύει η παράξενη συμμαχία μηδενιστών και καταστροφολόγων αφενός μεν της παλαβής Αριστεράς, αφετέρου δε της άκρας δεξιάς. Με τη λογική του να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» και με άναρθρες κραυγές όλοι τους καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα, υιοθετούν θεωρίες συνομωσίας και επί της ουσίας δεν προτείνουν τίποτε. Εκτός τόπου και χρόνου φαντασιώσεις. Η απήχηση όμως τους στην κοινωνία είναι ιδιαιτέρως σημαντική λόγω των πρωτοφανών κακουχιών της. Και τα δύο μέρη πιστεύουν ότι έφτασε η ώρα της επανάστασης του ελληνικού λαού, τον οποίο θεωρούν ότι μόνοι εκείνοι εκφράζουν και εκπροσωπούν. Διαφωνούν φυσικά ποιος θα ηγηθεί της επανάστασης και κυρίως που θα καταλήξει…
Από την άλλη είναι οι θιασώτες του άκρατου νεοφιλευθερισμού και της «ελίτ» του τόπου, οι οποίοι συνήθως δεν έχουν εργαστεί ποτέ τους και πουθενά, εκτός – ίσως –
από την επιχείρηση του μπαμπά τους. Όντας αποκομμένοι πλήρως από την ελληνική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα αποδέχονται ασμένως όλα τα κελεύσματα του «διεθνούς» παράγοντα. Διακρίνονται για τον ραγιαδισμό τους σε όλα τα εθνικά μέτωπα, τον οποίο βαφτίζουν ως «μετριοπάθεια» και «σύνεση». Τρέμουν και μόνο στην ιδέα ότι θα δυσαρεστήσουν τους εξωχώριους πάτρωνες τους στους οποίους οφείλουν την θέση τους και από τους οποίους αντλούν την εξουσία τους.
Εχθές λοιπόν η κυπριακή βουλή και κυρίως ο κυπριακός λαός έδειξε ότι υπάρχει και ο τρίτος δρόμος, εντός μεν της ευρωζώνης και με την οικονομική βοήθεια των ευρωπαϊκών εταίρων αλλά χωρίς παραιτηθούν από τα εθνικά τους συμφέροντα. Οι Κύπριοι αποφάσισαν όχι να έλθουν σε ρήξη με τους Ευρωπαίους αλλά να διαπραγματευτούν μαζί τους στο μέτρο των δυνατοτήτων τους και να προσπαθήσουν να κερδίσουν από αυτή την διαπραγμάτευση. Δεν φοβήθηκαν να πουν όχι, έστω και μερικώς, και να αντιπροτείνουν άλλες λύσεις. Τόλμησαν να διαφοροποιηθούν και να εκφράσουν την βούλησή τους. Έκαναν δηλαδή, ό,τι έπρεπε να είχαν πράξει όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, και κυρίως η μοιραία για τον ελληνισμό του Γιώργου Παπανδρέου που υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, χωρίς να το έχουν διαβάσει οι κορυφαίοι υπουργοί της.
Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο, οι υπουργοί όχι να προτείνουν, άλλα ούτε τη γνώμη τους να μην τολμούν να πουν. Δυστυχώς η επισήμανση αυτή δεν είναι σχήμα λόγου, είναι πραγματική.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η επιλογή αυτή θα ωφελήσει την Κύπρο. Ρίσκο πήραν οι Κύπριοι και ελπίζουν ότι θα τους βγει σε καλό.
Φυσικά οι αναλογίες των περιπτώσεων της Ελλάδος και της Κύπρου δεν είναι κοινές. Το μέγεθος της Ελλάδος και κυρίως του χρέους της ουδεμία σχέση έχει με εκείνο της Κύπρου. Οι δανειακές ανάγκες της χώρας μας ήταν πολλαπλάσιες της Κύπρου. Η δε Ρωσία, παρόλο που έχει τεράστια συμφέροντα στο νησί, από την περίοδο της ΕΣΣΔ, το σκέφτεται να δανείσει 5 δισ. ΕΥΡΩ και αν το πράξει θα θέσει σκληρούς όρους εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων της.
Όμως, το μείζον εν προκειμένω ήταν ότι οι Κύπριοι επέλεξαν τον τρίτο δρόμο, εκείνον της διαπραγμάτευσης. Δεν φοβήθηκαν να πουν την γνώμη τους και να την υπερασπιστούν. Και θα είναι κρίσιμο να πετύχουν το σκοπό τους, και για την Κύπρο αλλά και για την Ελλάδα.
Τα Σέβη μου.
ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ
