1911-2013
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr/)
Χάρη στο έξοχο άρθρο του φίλου Κώστα Λεονταρίδη, την περασμένη Τετάρτη στην «Κ», έμαθα ότι στις αρχές Οκτωβρίου (στις 4, για την ακρίβεια) μας είχε αφήσει χρόνους ο στρατηγός Γκιαπ. Μα δεν είχε πεθάνει εδώ και χρόνια, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι;
(Σε τελευταία ανάλυση, «οld soldiers never die, they just fade away», που είπε ο Μακ Αρθουρ...) Ζούσε στα 102, ο μπαγάσας;
Κανείς δεν ξέρει πώς ζούσε στα 102, τι είδος ζωής ήταν αυτό στο τέλος, αλλά μπορώ να σας πω τι έκανε αυτός ο άνθρωπος προτού πεθάνει και τυπικά. Κατέκτησε την τέχνη του πολέμου επειδή την είδε ως αυτό που πραγματικά είναι: ως ένα πρόβλημα management, ένα πρόβλημα διαχείρισης των πόρων που είχε στη διάθεσή του και των σκοπών που ήθελε να πετύχει. Γι’ αυτό έλεγε πάντα ότι «η τακτική είναι για τους ερασιτέχνες, η επιμελητεία για τους επαγγελματίες». Εχοντας μια πρώτης τάξεως γαλλική παιδεία, ο Γκιαπ μελέτησε δύο παραδείγματα, του Ναπολέοντα (τον οποίο θαύμαζε μέχρι τέλους για το επιθετικό πνεύμα του) και τον Μάο. Ετσι, έφτιαξε, εκ του μη όντος και με τα υλικά που είχε, έναν στρατό αξιόμαχο, ο οποίος νίκησε δύο υπερδυνάμεις (στην εποχή τους): τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. (Για την πρώτη, αδιαφορώ· για τη δεύτερη, πονάω...) Αξιοποιώντας την ιδεολογική προπαγάνδα, στην οποία πάντα έδινε μεγάλη σημασία, έφτιαξε ένα στράτευμα από αγρότες, το οποίο διακρινόταν για αυτό που όλοι οι πολέμαρχοι ανά τους αιώνες θεωρούν σημαντικότερο: το μαχητικό πνεύμα.
Η νίκη του το 1954 στην πολιορκία του Ντιεν Μπιεν Φου, μετά την οποία οι Γάλλοι αποχώρησαν από την Ινδοκίνα, ήταν το αποκορύφωμα της τέχνης του. Αργότερα, κατά των Αμερικανών, μεγαλούργησε στο Κε Σαν, παρασύροντας και εμπλέκοντας τις δυνάμεις του Γουεστμόρλαντ σε μια μεγάλη μάχη, ενώ ο κύριος όγκος των δικών του προωθούσε τον στρατηγικό στόχο του, που ήταν η διείσδυση στις πόλεις του Νοτίου Βιετνάμ. Κατά τον ιστορικό Τζέφρυ Πέρρετ, ειδικό στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Γκιαπ ανήκει στις μεγάλες μορφές της στρατιωτικής ιστορίας, επειδή, με τον τρόπο του πετύχαινε αυτό που ο μέγας θεωρητικός του πολέμου Σουν Τζου θεωρούσε το σημαντικότερο: να νικάς τον αντίπαλο πρώτα μέσα στο μυαλό του και έπειτα στο πεδίο της μάχης. Δυστυχώς, αυτός ο ευφυέστατος άνθρωπος περί τα στρατιωτικά ήταν κομμουνιστής. Κανείς δεν είναι τέλειος, όμως. (Κάποιοι ήσαν ναρκομανείς. Κάποιοι άλλοι ομοφυλόφιλοι. Κάποιοι κομμουνιστές. Για Ολυμπιακούς δεν ξέρω...)
