«Κάτι» συμβαίνει με την ΕΚΤ...
Της Ζέζας Ζήκου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Τρεις από τις εγκυρότερες γερμανικές εφημερίδες -Der Handelsblatt, Sueddeutsche Zeitung και Die Welt- αποκάλυψαν το ενδεχόμενο να αποχωρήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) από τα προγράμματα στήριξης, δηλαδή από μέλος της τρόικας.
Οι τρεις εφημερίδες επισήμαναν ότι εντείνονται οι αμφιβολίες σχετικώς με τη διατήρηση του ανεξάρτητου χαρακτήρα της ΕΚΤ, λόγω της συμμετοχής της στα προγράμματα διάσωσης των χρεοκοπημένων χωρών της Ευρωζώνης.
Ορισμένα υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΚΤ καταγγέλλουν πως η συμμετοχή της κεντρικής τράπεζας στις προσπάθειες διάσωσης της Ευρωζώνης μπορεί να προκαλέσει σύγκρουση συμφερόντων και να περιορίσει την ανεξαρτησία της. «Το επίπεδο της δυσφορίας έχει φτάσει σε εκρηκτικό επίπεδο», ανέφερε η Die Welt, επικαλούμενη πηγή που δεν θέλησε να κατονομάσει.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διέψευσε, αμέσως χθες, ως αβάσιμες τις γερμανικές πληροφορίες ότι εντείνονται οι αμφιβολίες στους κόλπους της ΕΚΤ σχετικά με τη συμμετοχή της στην τρόικα. Σχολιάζοντας τα δημοσιεύματα, ο Γιοργκ Ασμουσεν, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ, είπε: «Η ΕΚΤ δεν θα αποχωρήσει από την τρόικα και όποια δημοσιεύματα αναφέρουν κάτι τέτοιο είναι αβάσιμα. Δεν βλέπουμε κάποιο κίνδυνο για την ανεξαρτησία μας από τη συμμετοχή μας στην τρόικα. Η συμμετοχή της ΕΚΤ στην τρόικα είναι σημαντική. Γνωρίζουμε καλά την Ευρώπη, τους θεσμούς της, την οικονομία της και παρέχουμε τεχνογνωσία σε μακροοικονομικά και χρηματοοικονομικά θέματα. Δεν θα αποχωρήσουμε από την τρόικα».
Βέβαια, αμέσως, και ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της Ε.Ε. Ολι Ρεν διέψευσε τις γερμανικές πληροφορίες. Οπως μετέδωσε ο γερμανικός τηλεοπτικός σταθμός NTV, ο Ολι Ρεν δήλωσε «δεν ξέρω για ποιο θέμα μιλάτε» και πρόσθεσε ότι η συνεργασία με τον επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, αλλά και τους άλλους εταίρους της τρόικας είναι «πολύ εποικοδομητική». Αρνητικά απάντησε στην ίδια ερώτηση και ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ.
Ωστόσο, οι φήμες πως η κατάσταση στην Ιταλία βρίσκεται στο επίκεντρο της αναθέρμανσης των σχετικών επικρίσεων για τον ρόλο της ΕΚΤ, δίνουν και παίρνουν. Δεν είναι τυχαίο πως η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία και ο κίνδυνος να αναζωπυρωθεί η κρίση χρέους της Ευρωζώνης εξαιτίας της αναμένεται να βρεθεί στο επίκεντρο της τακτικής συνόδου του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αύριο Πέμπτη. Η κρίση στην Ιταλία, όπου οι βουλευτικές εκλογές δεν επέτρεψαν να σχηματιστεί σαφής πλειοψηφία στη Γερουσία, αυξάνει τους κινδύνους το πρόγραμμα αγοράς δημόσιου χρέους της ΕΚΤ να τεθεί εκτός ελέγχου.
Απλώς να θυμίσω πως αυτό το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν αφορά καθόλου την Ελλάδα. Απευθύνεται αποκλειστικά σε χώρες οι οποίες εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται από τις αγορές κεφαλαίων! Σχεδιάστηκε για χώρες επισήμως εκτός Μνημονίων, με το ένα πόδι όμως στον τάφο: δηλαδή, την Ιταλία και την Ισπανία. Οντως, πρόκειται για δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Λίγο λίγο, ο Μάριο Ντράγκι, ο Ιταλός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πήρε έναν θεσμό, αποστολή του οποίου ήταν να διατηρεί υπό έλεγχο τον πληθωρισμό -η εμμονή που δημιούργησε το γερμανικό μάρκο- και τον μετέτρεψε σε δανειστή τελευταίας ευκαιρίας, έτοιμο να ρίξει όλο του το βάρος στην αγορά χρέους κρατών με προβληματικές οικονομίες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία. Και έτσι διέσωσε το ευρώ.
Πολλοί Γερμανοί όμως δεν χάρηκαν, πεπεισμένοι ότι πρόκειται για μια πληθωριστική ανοησία των Νοτίων. Αλλά ο Ντράγκι έχει δίκιο. Η Ευρώπη είναι μη αναστρέψιμη, γι’ αυτό το ίδιο πρέπει να ισχύει και για το ευρώ.
Ομως, πόσο καλή είναι μια Ευρώπη στην οποία ο ρόλος που έχει δοθεί από τις επίσημες συνθήκες στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλάζει στα χέρια του Σούπερ Μάριο, όπου η Γερμανία αρνείται να επιδοτήσει αδύναμες χώρες με τεράστια χρέη, όπου η κατάθλιψη και η ανεργία κυριαρχούν σε πιο φτωχές χώρες, ανίκανες να κερδίσουν την ανταγωνιστικότητά τους μέσω της υποτίμησης; Η απάντηση είναι ότι αυτή δεν είναι μια καλή Ευρώπη.
Το άμεσο μέλλον θα είναι σκληρό, καθώς η ταραχώδης εναλλακτική πιθανότητα να διαλυθεί η Ευρώπη επανήλθε. Το ευρώ ήταν ένας βιαστικός γάμος που προωθήθηκε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ως αντάλλαγμα προς τους ανήσυχους γείτονες της Γερμανίας, ώστε να δεχθούν την επανένωσή της. Το συμφέρον των πολιτικών διακυβεύεται. Οι οικονομίες συρρικνώνονται. Παρά τις αντιδράσεις, είναι ξεκάθαρο ότι η «ακόμα πιο στενή ένωση» αποτελεί έμμονη ιδέα που έχει εισέλθει στην ευρωπαϊκή συνείδηση, ακόμα και εάν δεν αναφέρεται συχνά.
