Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: το βαρύ χέρι της Γερμανίας
Της Ζέζας Ζήκου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν έχει κανένα πρόβλημα να απειλεί τους «άσωτους» λαούς των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης. Θα έλεγε, μάλιστα κανείς, χωρίς υπερβολή, ότι το απολαμβάνει κιόλας όταν διευκρινίζει πως οποιαδήποτε γερμανική «βοήθεια» θα έχει και το ανάλογο τίμημα.
Και αναδεικνύει την υποταγή της εθνικής πολιτικής στην οικονομική εξουσία της Γερμανίας και των Βρυξελλών. Τα κράτη, όμως, κάνουν εκλογές, οι λαοί ψηφίζουν, οι αντιπρόσωποί τους ορκίζονται στη Βουλή. Ολο το τελετουργικό της δημοκρατίας τηρείται απαρέγκλιτα. Αλλά η επικράτεια εντός της οποίας μπορεί να υλοποιηθεί η δημοκρατία, το εθνικό κράτος, έχει αλωθεί από υπέρτερες εξωτερικές δυνάμεις.
Η δημοκρατία όμως, δεν στηρίζεται στην ιδέα πως οι ψηφοφόροι θα αποφασίζουν σωστά, αλλά στο δικαίωμά τους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις (όποιες κι αν είναι οι συνέπειες). Αντί γι’ αυτό, οι πληθυσμοί των χωρών που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα καλούνται σήμερα να υποστούν τις συνέπειες πολιτικών οι οποίες υπαγορεύονται από τους αξιωματούχους της τρόικας που δεν είναι αιρετοί, δεν υπόκεινται σε κανέναν δημοκρατικό έλεγχο και δεν φοβούνται την αποδοκιμασία από κανέναν λαό, αφού δεν αντλούν την εξουσία τους από τον λαό. Ποιος είναι, πράγματι, ο υπουργός που ενορχήστρωσε το σχέδιο διάσωσης της Κύπρου, το οποίο επικρίθηκε σφοδρά, από ειδικούς και μη και με τον υπέρμετρο κυνισμό του αποκάλεσε ασήμαντη απειλή μια κυπριακή άτακτη χρεοκοπία κι έξοδο από το ευρώ;
Ο πολιτικός που φερόταν ως ο πιθανότερος διάδοχος του Χέλμουτ Κολ στη γερμανική καγκελαρία καθηλώθηκε για το υπόλοιπο της ζωής του στην αναπηρική πολυθρόνα το 1990, όταν δέχθηκε τρεις σφαίρες, στο πρόσωπο και τη σπονδυλική στήλη, από ψυχικά διαταραγμένο πολίτη. Ωστόσο, δεν ήταν η αναπηρία, αλλά εντελώς διαφορετικοί λόγοι που ανέκοψαν τον δρόμο του προς το ανώτατο πολιτικό αξίωμα: Το 2000, ο εσωκομματικός αντίπαλος της Αγκελα Μέρκελ αναγκάστηκε να παραιτηθεί πρώτα από πρόεδρος της χριστιανοδημοκρατικής CDU και ύστερα από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος συνασπισμού λόγω της θρυλούμενης εμπλοκής του σε μέγα οικονομικό σκάνδαλο.
Μέχρι πρόσφατα ακόμη, ο Σόιμπλε είχε χτίσει το πολιτικό του προφίλ κατά κύριο λόγο πάνω σε ζητήματα «νόμου και τάξης». Το 1999 ηγήθηκε αντιμεταναστευτικής εκστρατείας της Δεξιάς εναντίον της κεντροαριστερής κυβέρνησης Σρέντερ, απορρίπτοντας τη διπλή υπηκοότητα των μεταναστών. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, έγινε πολιορκητικός κριός της ισλαμοφοβίας στη Γερμανία. Επίσης, υποστήριξε ένθερμα τον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ και κατήγγειλε την ενεργειακή συνεργασία Βερολίνου - Μόσχας. Τα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα του έθιξαν τόσο βάναυσα τα δημοκρατικά δικαιώματα, που οι αντίπαλοί του βάφτισαν το υπουργείο Εσωτερικών υπό τον Σόιμπλε «Στάζι 2.0», παραπέμποντας στη μυστική αστυνομία της Ανατολικής Γερμανίας.
Γιος λογιστή και πρώην αξιωματούχος της εφορίας, ο Σόιμπλε μετακόμισε στο υπουργείο Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2009. Εδώ, η οργή του σκληροτράχηλου Γερμανού πολιτικού βρήκε άλλη διέξοδο, αυτή τη φορά προς τους μικρούς και άσωτους μεσογειακούς εταίρους του. Δύο σπουδαίοι Γερμανοί, ιδρυτές της μεγαλύτερης φιλοσοφικής σχολής του εικοστού αιώνα, ο Μαξ Χορκχάιμερ και Τέοντορ Αντόρνο έγραψαν στη «Διαλεκτική του Διαφωτισμού»: «Ο Γερμανός όμως βλέπει την ομορφιά ως συνάρτηση του μεγέθους… και δεν μπορεί να απαλλαγεί από την ιδεαλιστική συνήθεια που θέλει να δει τους μικρούς κλέφτες στην κρεμάλα, αλλά επιμένει να θεωρεί τις ιμπεριαλιστικές ληστρικές εκστρατείες ως κοσμοϊστορικές αποστολές».
