Το άλλοθι της βλακείας...
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(Πηγή : http://www.sport.gr)
Περισσότερο και από τα όσα τραγικά έκανε ο Κατίδης στον αγώνα και μετά τον αγώνα της ΑΕΚ με την Βέροια μου έχει κάνει εντύπωση ένα μυστήριο κύμα συμπαράστασης που στο μεταξύ μας προέκυψε μετά την πρώτη τιμωρία του – δηλαδή τον ισόβιο αποκλεισμό του από τις Εθνικές ομάδες.
Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία του Κατίδη πρέπει να σας πω ότι δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που πρόσεξαν περισσότερο τα κλιμάκια των Εθνικών ομάδων και οι προπονητές τους. Από τότε που έπαιζε στις μεικτές και στις προεθνικές Νέων οι ομοσπονδιακοί τον είχαν σαν τα μάτια τους: στη Νέων τον έκαναν και αρχηγό και οι προπονητές του αναρωτιόντουσαν δημόσια και σε κάθε ευκαιρία πως γίνεται «ο Γιωργάκης» να μην παίζει βασικός στην ΑΕΚ.
Ο «Γιωργάκης», παρόλο που δημιουργούσε προβλήματα κατά καιρούς στις ομάδες του (και στον Αρη πέρυσι, αλλά και στην ΑΕΚ) είχε εξασφαλίσει την προνομιακή μεταχείριση του αδικημένου ιδιόρρυθμου: όλοι ορκίζονται στο ταλέντο του (που προσωπικά ποτέ δεν είδα…) και όλοι συμφωνούσαν πως με την κατάλληλη μεταχείριση το παιδί θα κάνει θαύματα.
Όταν η μεταχείριση κάποιου, γίνεται σημαντικότερη από την όποια απαίτηση για ένα μίνιμουμ επαγγελματικής σοβαρότητας από την πλευρά του, προκύπτει ό,τι είδαμε: όποιος υποχρεώνει τους άλλους να του φέρονται όπως θέλει, στο τέλος λειτουργεί τελείως ανεύθυνα. Οι υποχρεώσεις του Κατίδη, στο πλαίσιο της επαγγελματικής του συμπεριφοράς, είναι γραμμένες στο συμβόλαιό του – συμβόλαιο που αποκλείω να διάβασε.
Βλέπετε για πολλούς αθλητές, αθλητισμός σημαίνει προβολή, προσπάθεια και αναγνώριση – το ότι όλα αυτά απαιτούν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά οι πιο πολλοί το ξεχνάνε. Συνέβη το καλοκαίρι και με την Παπαχρήστου που επίσης δεν ήξερε (;) ότι η συμμετοχή της στην ολυμπιακή ομάδα απαιτεί σεβασμό κάποιων κανόνων. Αν έχει ένα άλλοθι (;) ο Κατίδης είναι ότι στην διοικητικά διαλυμένη ΑΕΚ δεν υπάρχει κανείς να του κάνει κάποια στοιχειώδη μαθήματα συμπεριφοράς – αλλά κινδυνεύω κι εγώ να ρίξω στους άλλους τις υποχρεώσεις που έχει ο ίδιος και επομένως το σταματάω εδώ. Ας πρόσεχε.
Πιο πολύ πάντως από τη δική του αδικαιολόγητη βλακεία μου κάνει εντύπωση η περίεργη συμπαράσταση προς το πρόσωπό του. Ο ίδιος προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από την παραδοχή της κουταμάρας λέγοντας ότι δεν ξέρει – αυτοί όμως που του συμπαραστέκονται ξέρουν τι έκανε και απορώ για το θράσος τους. Επρεπε λέει η ΕΠΟ να είναι επιεικής με τον Κατίδη κι ας έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια κάθε κανονισμό συμπεριφοράς που όφειλε να γνωρίζει!
Συγνώμη, αλλά αν είναι έτσι γιατί υπάρχουν οι κανονισμοί και γιατί μπαίνουν στα συμβόλαια; Να τα λέει αυτά ο κάθε δημοσιογράφος που μπορεί με την ΕΠΟ να έχει πρόβλημα – το καταλαβαίνω: αν εχεις αποφασίσει πως ό,τι κάνει η ομοσπονδία είναι λάθος κι αυτό λάθος θα το πεις κι ας είναι αυτονόητο. Μπορείς επίσης να παραπληροφορείς μιλώντας για διαδικασίες που δεν προβλέπονται (όπως π.χ η απολογία του παίκτη…) ή να μπλέκεις τον κόσμο μπερδεύοντας εσκεμμένα τον αποκλεισμό του από τις Εθνικές (πράξη βάση συμβολαίου αυτόματη) με τον αποκλεισμό του από τα γήπεδα – που είναι κάτι άλλο.
Κανείς δε στέρησε στον Κατίδη το επαγγελματικό του μέλλον: θα τιμωρηθεί όπως προβλέπεται κι αν βρει εργοδότη θα ξαναπαίξει, αλλά τη φανέλα της Εθνικής θα την ξεχάσει γιατί έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις υποχρεώσεις του.
Ο Κατίδης δεν είναι γελοίος – είναι για λύπηση. Πιθανότατα έχει ήδη καταλάβει το λάθος του, πιθανότατα η τιμωρία του θα του μάθει να διαβάζει τα συμβόλαια του και να γνωρίζει τις υποχρεώσεις του, πιθανότατα η περιπέτεια αυτή θα τον κάνει καλύτερο ή μπορεί και χειρότερο – το μέλλον θα δείξει.
Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους συνειδητοποιημένους φασίστες ή τους συνειδητοποιημένους κομμουνιστές: ξέρω ότι υπάρχουν και ότι η δημοκρατία - την οποία ανάθεμα κι αν αυτοί σέβονται - στηρίζεται στην αρχή της συνύπαρξης, αλλά και στην τήρηση του νόμου και στο σεβασμό του όποιου κανονισμού.
Αν στην ιστορία αυτή κάτι με διαολίζει είναι οι απόψεις εκείνων που θεωρούν την εφαρμογή του κανονισμού (και ίσως και το νόμου) θέμα προς συζήτηση. Που μιλάνε για «δεύτερες ευκαιρίες», που θεωρούν την ανοχή στους φασιστικούς χαιρετισμούς κάτι σαν υποχρέωση όσων με αυτή αηδιάζουν, που φοβούνται λέει για το μέλλον του παιδιού, λες και το κλείσανε φυλακή (!) και που είναι έτοιμοι να χαρακτηρίσουν ως υποκριτές όσους τον τιμώρησαν αθωώνοντας τον ίδιο στο όνομα, όχι της βλακείας του (που ο ίδιος επικαλείται), αλλά της νιότης του, που έχουμε καταφέρει να την κάνουμε κι αυτή συνώνυμο του ωχαδερφισμού, της σαχλαμάρας, της ηλιθιότητας.
Οποιος τον Κατίδη τον συγχωρεί επικαλούμενος το νεανικό της ηλικίας του, θίγει πρώτα από όλα εκατομμύρια εικοσάχρονους που δεν συμπεριφέρονται έτσι. Θίγει τα παιδιά που ξέρουν τι θα πει κανόνας, τα παιδιά που δεν προκαλούν, τα παιδιά που γνωρίζουν ότι κάθε βλακεία έχει επιπτώσεις, τα παιδιά που σέβονται το συνάνθρωπό τους, τα παιδιά που δεν περνούν τις ώρες τους χαζογελώντας με τα video της Χρυσής Αυγής του Youtube. Μ αρέσει επίσης που κάποιοι μιλάνε για σεβασμό στις πολιτικές αντιλήψεις – λες κι του Κατίδη του απαγόρευσε κανείς να ψηφίζει ή να διαδηλώνει!
Στη δουλειά που κάνει η προβολή πολιτικών θέσεων δεν επιτρέπεται: είναι συμβατική επαγγελματική του υποχρέωση, αναγράφεται στο συμβόλαιό του και την έχει αποδεχτεί. Όποιος θεωρεί ότι τα γήπεδα μπορεί να είναι χώρος έκφρασης πολιτικών αντιλήψεων των ποδοσφαιριστών, αδιαφορώντας για το είδος της βίας που αυτές μπορεί να προκαλέσουν, ας φροντίσει ν αλλάξει το πολίτευμα ή τους κανόνες του σπορ που λέγεται ποδόσφαιρο: όσο δεν τα καταφέρνει, ας καταλάβει τουλάχιστον ότι η ανοχή έχει όρια και ευτυχώς αυτά προβλέπονται και είναι σαφή.
Καταλαβαίνω ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια γενιά που μεγάλωσε με ανοησίες του τύπου νόμος είναι «το δίκαιο του εργάτη» και «κανείς θεσμός μόνο ο λαός». Καταλαβαίνω την ανωριμότητα του «εδώ και τώρα», την φασίζουσα διθενιά «της ανώτερης ελληνικής φυλής», για την οποία μιλούσε πρώτος ο Μεταξάς, τα ετσιθελικά «δεν πληρώνω» που βαφτίζουν τη βολική ανυπακοή στο νόμο, σε αντίσταση κατά της αρχής.
Η αντίληψη ότι κανόνας είναι ό,τι μας βολεύει οδηγεί και τη βλακεία του Κατίδη στην αθώωση, αλλά μόνο για όσους μπερδεύουν την δημοκρατία με την έλλειψη κάθε υποχρέωσης. Αυτοί, αν τον θέλουν τον Κατίδη χάρισμά τους – δεν θα τους τον στερήσει κανείς.
Κανείς δεν έκοψε τη μπάλα στον Κατίδη – ούτε και πρόκειται. Αν βρει ομάδα να τον χρειάζεται μπορεί, αφού εκτίσει την τιμωρία του, να πάει να παίξει. Η ΕΠΟ σωστά τον έδιωξε από τις Εθνικές: πρώτος το ξέρει ο ίδιος και για αυτό και δεν είπε το παραμικρό. Κι όσοι θέλουν να τον βλέπουν να χαιρετάει ναζιστικά ατιμώρητος ας κάνουν λίγη υπομονή: ακόμα δεν γίναμε ούτε Γερμανία του Χίτλερ, ούτε Ιταλία του Μουσουλίνι. Ναζί και χαζοί παραμένουν μια θορυβώδης μειοψηφία και τίποτα περισσότερο…
