Αστική τάξη δίχως ύφος
Tου Κώστα Iορδανίδη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Από τον Δεκέμβριο του 1975, όταν δολοφονήθηκε από τη 17Ν ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα Ρίτσαρντ Γουέλς, το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολιτεύσεως αγωνίζεται -θεωρητικώς εν πολλοίς και πρακτικώς ενίοτε- για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.
Επιτυχίες υπήρξαν σημαντικές ασφαλώς, με κορυφαία την εξάρθρωση της 17Ν. Αλλά το θέμα επανέρχεται με πρωταγωνιστές όχι πληβειακά στοιχεία, αλλά νέους προερχόμενους κατά συνθήκη από «αστικές» οικογένειες. Αυτή είναι τουλάχιστον η γενική εντύπωση.
Το αστυνομικό σκέλος του προβλήματος δεν εμπίπτει στα ενδιαφέροντα αυτής της στήλης. Είναι θέμα τεχνικό και οφείλουν να το χειρισθούν αρμόδιοι. Το παράδοξο με την περίπτωση της Ελλάδος είναι η κατά κάποιον τρόπο «κατανόηση» αν όχι «ανοχή» της βίας, που ασκείται εν ονόματι «κοινωνικών αιτιών».
Προσχωρήσεις ατόμων προερχομένων από την αστική τάξη -ακόμη και από τα ανώτατα στρώματά της- σε οργανώσεις επαναστατικής διαμορφώσεως, σε ευθεία αντίθεση με τις παραδοσιακές αρχές και τα υλικά συμφέροντα των οικογενειών τους, υπήρξαν στο παρελθόν, κατά την εποχή της παντοκρατορίας του ΕΑΜ.
Την «κυβέρνηση του βουνού» είχαν στελεχώσει και γόνοι αστικών οικογενειών. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις οι παρεκκλίσεις από την ταξική νομιμότητα ήταν αιτίες δράματος, με τους γονείς να πράττουν παν το δυνατόν διά την σωτηρίαν των παιδιών τους, δίχως να δικαιολογούν και πολύ περισσότερο να υιοθετούν τις «ιδεολογικές τους εκτροπές».
Το παράδοξο είναι ότι η αστική τάξη της μεταπολιτεύσεως εμφανίζει έλλειμμα ιδεολογικό και αγωνίζεται να συνδυάσει τη διαρκή προσπάθεια διογκώσεως του πλούτου της με έναν πολιτικό «αριστερισμό», που διαρκώς υπονομεύει τη δημιουργία κράτους αποτελεσματικού για τη διασφάλιση του κυριάρχου ρόλου της. Ανάλογο προηγούμενο δεν συναντά κανείς σε χώρες της Ευρώπης - τουλάχιστον της παλαιάς.
Ενας από τους λόγους είναι η κατάρρευση του παλαιού καθεστώτος με την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, του 1967, που επί της ουσίας υπήρξε η «επανάσταση» πληβειακών και μικρομεσαίων στοιχείων της δεξιάς εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τότε βασιλεύς Κωνσταντίνος επεχείρησε κίνημα έστω ανεπιτυχές εναντίον της χούντας, ότι η Ελένη Βλάχου αρνήθηκε να εκδώσει τις εφημερίδες της και δραπέτευσε στο Λονδίνο και ότι εκπρόσωποι της αστικής τάξεως, ακόμη και της ανωτάτης, στελέχωσαν αντιστασιακές οργανώσεις.
Η νέα αστική τάξη της μεταπολιτεύσεως, που δημιουργήθηκε πρωτίστως επί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, στερείται ύφους. Εχει ανάγκη επιβεβαιώσεως και προβολής του πλούτου που απέκτησε, και εξαντλείται στο επίπεδο αυτό. Η έλλειψη βάθους που τη χαρακτηρίζει ανέδειξε σε life style τον «αριστερισμό». Αισθάνεται αμηχανία να αναλάβει τον ρόλο που της αναλογεί. Οσοι αντιλαμβάνονται το πρόβλημα σιωπούν. Διόλου παράδοξο ότι η κοινωνία σύρεται σε ακραίες καταστάσεις - της δεξιάς ή της αριστεράς. Ας μην αναζητούν αλλού τους υπευθύνους της καταστάσεως που έχει δημιουργηθεί
