Αυτές οι «καταραμένες» επενδύσεις...
Της Ζέζας Ζήκου
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Στην Ελλάδα τα πάντα καταρρέουν. Επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία καλπάζει, δεν κινείται τίποτε – εκτός από το θρίλερ των επενδύσεων που πήρε διαστάσεις λόγω Ολάντ. Ο Γάλλος πρόεδρος μας διαβεβαίωσε ότι ήρθε για επενδύσεις στην Ελλάδα και όχι για να πουλήσει όπλα!
«Ηρθα να κινητοποιήσω τις γαλλικές επιχειρήσεις να επενδύσουν στην Ελλάδα, συμφέρει και αυτούς και τη χώρα», δήλωσε. Ο κ. Ολάντ αναφέρθηκε σε τομείς που θα υπάρξει συνεργασία, όπως στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στον τουρισμό, στο φορολογικό, στο κτηματολόγιο, στην ενέργεια, στο νερό, στους σιδηροδρόμους, και προανήγγειλε ότι οι γαλλικές επιχειρήσεις θα συμμετάσχουν με κάθε διαφάνεια σε όλους τους διαγωνισμούς για τις αποκρατικοποιήσεις!
Και με τους συνήθεις γαλλικούς λεκτικούς λεονταρισμούς, έσπευσε να παροτρύνει τον Αντώνη Σαμαρά στο επίμαχο θέμα της ΑΟΖ, λέγοντας «είμαι παρών» στο «τραπέζι της ενέργειας». «Τα κοιτάσματα πρέπει πρώτα να βρεθούν και στη συνέχεια να τύχουν εκμετάλλευσης, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας και το διεθνές δίκαιο. Αν η Γαλλία μπορέσει να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων, θα το πράξει», είπε ο Γάλλος πρόεδρος.
Από τη φιλία που επιδιώκει με τη χώρα μας ο Φρανσουά Ολάντ, φαίνεται να προσπαθεί να αλλάξει την ισορροπία των εξαρτήσεων της χώρας. Πράγματι φαίνεται να υπάρχει αξιόλογος ενεργειακός πλούτος στον ελλαδικό χώρο. Οι ενεργειακοί πόροι μπορούν να αποτελέσουν σημαντικά κομμάτια της ελληνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση. Προφανώς κάθε χώρα οφείλει να αναπτύσσει μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και να διευρύνει τα γεωπολιτικά ερείσματά της. Ωστόσο, όταν προκληθεί ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία εις βάρος μας, θα προστρέξει η Γαλλία; Προφανώς ΟΧΙ.
Αρκούντως τολμηρή ήταν η τοποθέτηση του Αντώνη Σαμαρά σχετικά με την ΑΟΖ για την εκμετάλλευση των φυσικών κοιτασμάτων: «Είναι δικαίωμά μας να ανακηρύξουμε την ΑΟΖ, δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και θα το πράξουμε όταν πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει. Μαζί με την Κύπρο θα παίξουμε σημαντικό ρόλο στην προμήθεια υδρογονανθράκων στην Ευρώπη»· και πρόσθεσε ότι σε 15 ημέρες θα μεταβεί στην Τουρκία, συνοδευόμενος από πολλά μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Τρέμε, Ερντογάν...
Ο κεντρικός στόχος του Σαμαρά είναι η ανακήρυξη της ΑΟΖ και η χρησιμοποίησή της ως ατμομηχανής για την αποπληρωμή του χρέους και την ανάπτυξη. «Μόλις μπήκε η Κύπρος στην Ευρώπη, ανακήρυξε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Και σήμερα μοιράζει συμβόλαια έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων, έχει γίνει το επίκεντρο του επενδυτικού ενδιαφέροντος και σπεύδουν να την προσεγγίσουν πολύ ισχυρά κράτη». Και ερωτά: «Θα μπορούσαμε εμείς να προχωρήσουμε, αν απομονωνόμασταν από την Ευρώπη ή αν μας έβγαζαν από την Ευρώπη;». Ok...
Κατά τα λοιπά, αξίζει να υπενθυμίσω τον Τζόζεφ Στίγκλιτζ, που έχει υπηρετήσει τους σύγχρονους δεσμοφύλακες του χρέους, την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οταν έλαβε το βραβείο Νομπέλ για την Οικονομία, είχε αποκαλύψει στον δημοσιογράφο Γκρεγκ Πάλαστ της βρετανικής εφημερίδας Observer το πώς γεμίζουν σήμερα οι σύγχρονες φυλακές του χρέους με ολόκληρους λαούς. «Αναλύουμε ξεχωριστά την οικονομία κάθε χρεωμένης χώρας», έλεγε τότε ο Στίγκλιτζ. «Και παραδίδουμε σε κάθε υπουργό ένα πανομοιότυπο πρόγραμμα που αποτελείται από τέσσερα στάδια».
Πρώτο στάδιο: οι ιδιωτικοποιήσεις. Ή, ακριβέστερα, το «λάδωμα». Γιατί οι ηγέτες αυτών των χωρών ξεπουλούσαν πρόθυμα τις δημόσιες υπηρεσίες των χωρών τους!
Δεύτερο στάδιο: η απελευθέρωση στην κυκλοφορία του κεφαλαίου. Θεωρητικά, η απελευθέρωση επιτρέπει την εισροή και την εκροή κεφαλαίων. Στην πράξη, όμως, τα κεφάλαια έφευγαν μόνο έξω. Εμπαιναν για κερδοσκοπία στην αγορά ακινήτων και έφευγαν στον πρώτο κίνδυνο. Υστερα οι χώρες τα «καλόπιαναν» για να επιστρέψουν με αστρονομικά επιτόκια, που συνέτριβαν τις οικονομίες τους και τα δημόσια ταμεία τους.
Τρίτο στάδιο: η προσαρμογή στις αγοραίες τιμές. Ενας ευφημισμός για αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων, του νερού και του φυσικού αερίου. «Οι ταραχές που ακολουθούσαν ήταν μια επώδυνη φυσική συνέπεια», συνεχίζει ο Στίγκλιτζ.
Τέταρτο στάδιο: το «άνοιγμα» της οικονομίας. Ο Στίγκλιτζ το παραλληλίζει με τους πολέμους του οπίου. Οι ισχυρές χώρες υποχρέωναν τις ασθενέστερες να ανοίξουν τα σύνορά τους στα προϊόντα τους, ενώ ταυτόχρονα προστάτευαν τις δικές τους αγορές από τα προϊόντα των ασθενεστέρων.
