Από το Σεμνό & Ταπεινό
Παρακολουθούσα, σεμνά και ταπεινά, το προηγούμενο διάστημα το θέμα με τον «ξυλοδαρμό» των «αναρχο-αντιστασιακο-τρομοκρατών» της Κοζάνης και σκεφτόμουν ότι:
Όταν αποφασίζεις να ορμήσεις στον πόλεμο, είσαι προετοιμασμένος για τα χειρότερα.
Πιο πεζά, όταν πουλάς τσαμπουκά, υποψιάζεσαι ότι μπορεί να φας και καμιά «ψιλή».
Όταν κάνεις το χουλιγκάνο στα γήπεδα, ξέρεις ότι απέναντί σου θα βρεθούν, στην καλύτερη τα ΜΑΤ, και στη χειρότερη αντίπαλοι χουλιγκάνοι και τότε ... γαία πυρί μειχθήτω.
Όταν, όμως, αποφασίζεις να το παίξεις «αγωνιστής» κατά του αστικού κράτους και να επιδιώκεις, παντί τρόπω, ακόμα και με πράξεις που παραπέμπουν σε εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου (βλ. ληστείες τραπεζών, προκειμένου να «χρηματοδοτήσεις» τον «αγώνα» σου), τότε δεν επιτρέπεται να σε αγγίξει, καν, κανείς «μπάτσος»...
Εάν αυτό δεν είναι ο ορισμός του «αγωνιστή του γλυκού νερού», τότε ποιός είναι;
Και είναι τουλάχιστον φαιδρό και άτοπο να επικαλείσαι το τεκμήριο της αθωότητας, τα ανθρώπινα δικαιώματα και κάθε άλλο θεσμό που προστατεύει την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, και αποτελεί κατάκτηση του αστικού δημοκρατικού συστήματος, όταν εσύ ο ίδιος αυτό το Κράτος «δεν το αναγνωρίζεις», δηλώνοντας, μάλιστα, ότι δεν απολογείσαι, διότι δεν αναγνωρίζεις την αντίστοιχη εξουσία που έχει εκχωρηθεί από την Πολιτεία (το κράτος δηλαδή) στον ανακριτή.
Με το συμπάθιο, δηλαδή, αλλά, από τη μία δε θέλουμε Κράτος και στηλιτεύουμε το αστικό δημοκρατικό σύστημα το οποίο «αντιπαλεύουμε», αλλά από την άλλη επικαλούμαστε (οι ίδιοι και οι μαμάδες μας) «τα δικαιώματά μας», βάσει θεσμών και αρχών που αυτό το ίδιο το σύστημα – πολίτευμα – κράτος έχει κατακτήσει ... Διότι, δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι όλα αυτά μπορούν να ειπωθούν στα καθεστώτα τύπου Βορείου Κορέας, Κίνας και λοιπούς «σοσιαλιστικούς» παραδείσους...
Ως εκ τούτου, εδώ ισχύει κανονικά το «σκάσε και κολύμπα» ή το «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς».
Δεν υποννοώ, με όλα τα παραπάνω, ότι καλώς τους τις βρέξανε τα κομμάντα της Κοζάνης, αν τους τις βρέξανε εκτός συμπλοκής. Δεν αντέχω όμως άλλη υποκρισία.
Γι’ αυτό εγώ θα δώσω συγχαρητήρια στους αστυνομικούς (όχι μπάτσους ... βλ. κείμενο ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ: Η «αγιοποίηση» της άκρας Αριστεράς και οι «επαναστάτες» των Βου Που) για την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητά τους και, επιπλέον, δεν μπορώ παρά να εκφράσω και δημοσίως την περηφάνια μου για το πρόσωπο του – προσφιλούς και συμπατριώτη μου κατά το ήμισυ – Υπουργού Δημοσίας Τάξεως (εμένα αυτός ο τίτλος μ’ αρέσει), Νίκου Δένδια.
Η λύσσα, με την οποία τον αντιμετωπίζουν οι Συριζαίοι και οι συν αυτοίς «δημοκράταροι» συνιστά περίτρανη απόδειξη ότι ο άνθρωπος κάνει σωστά τη δουλειά του. Και είναι τουλάχιστον αστείο, για όσους γνωρίζουν τον άνθρωπο και πολιτικό Δένδια, να τον κατατάσσουν στη «μαύρη δεξιά», έναν πολιτικό κατ’ εξοχήν, φύσει και θέση, θιασώτη της φιλελεύθερης πολιτικής και κοσμοθεωρίας.
Αλλά, βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι... για κάποιους «νόμος και τάξη» είναι ισοδύναμο της «χούντας». Δεν πειράζει, θα τους περάσει...
Ξύδι, που λέν και στο χωριό μου.
Υγιαίνετε!
Σεμνός & Ταπεινός
