Η λύση του Κάλιαρι
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(Πηγή : http://www.sport.gr)
Κάθε φορά που γίνονται επεισόδια στα ελληνικά γήπεδα θυμάμαι μια παλιά αγαπημένη ιστορία.
Νομίζω ήταν 1996 όταν ο Κάρλο Ματσόνε έφυγε από τη Ρόμα και γύρισε στο Κάλιαρι.
Ο Ματσόνε ήταν προπονητής στην Κάλιαρι το 1992, αν δε με απατά η ταλαιπωρημένη μνήμη μου, και είχε βοηθήσει την ομάδα να βγει στην Ευρώπη –μιλάμε για ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα αν σκεφτεί κανείς ότι εκτός κυπέλλου UEFA είχαν μείνει τότε η πρωταθλήτρια Σαμπντόρια του Βιάλι και του Μαντσίνι, η Νάπολι του Τζόλα, η Ρόμα κτλ.
Ο Ματσόνε ήταν προπονητής στην Κάλιαρι το 1992, αν δε με απατά η ταλαιπωρημένη μνήμη μου, και είχε βοηθήσει την ομάδα να βγει στην Ευρώπη –μιλάμε για ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα αν σκεφτεί κανείς ότι εκτός κυπέλλου UEFA είχαν μείνει τότε η πρωταθλήτρια Σαμπντόρια του Βιάλι και του Μαντσίνι, η Νάπολι του Τζόλα, η Ρόμα κτλ.
Ο Ματσόνε άφησε την ομάδα και πήγε στη Ρώμη για να αναλάβει τη Ρόμα – καψούρα της καριέρας του, σπάζοντας μάλιστα με το έτσι το θέλω ένα συμβόλαιο παραμονής στο Κάλιαρι που είχε υπογράψει τον Απρίλιο του 1992. Μετά από τρία άγονα χρόνια στη Ρώμη, ξαναγύρισε στο Κάλιαρι νομίζοντας ότι θα τον περιμένουν σαν το Μεσσία, όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι το πράγμα. Κάποιοι τον δέχτηκαν σαν τον άσωτο υιό, αφού του αναγνώριζαν το ιστορικό κατόρθωμα να βγάλει την ομάδα στην Ευρώπη.
Κάποιοι άλλοι όμως, ίσως περισσότερο περήφανοι, δεν ήθελαν ούτε ν ακούν το όνομά του και στην παρουσίαση πριν το παιγνίδι ξεκινήσει τον σφύριζαν. Επειδή η ομάδα δεν ξεκίνησε και σούπερ, τα σφυρίγματα αποδοκιμασίας μεγάλωσαν και όπως συνήθως συμβαίνει η άλλη πλευρά του γηπέδου άρχισε να αποδοκιμάζει αυτούς που δεν γούσταραν τον προπονητή. Κάποια στιγμή άρχισε στο γήπεδο να γίνεται της κακομοίρας!
Η τοπική αστυνομία, αδυνατώντας να βάλει τάξη στο χάος έκανε κάτι που παραμένει ιστορικό: ήρθε σε συνεννόηση με τους οπαδούς και τους είπε, όχι επίσημα βέβαια, ότι είναι διατεθειμένη να τους βοηθήσει να λύσουν τις οξυμένες διαφορές τους. Τους πρότεινε να περιφρουρήσει κάποιο συγκεκριμένο μέρος, προς το αεροδρόμιο δηλαδή εκτός πόλης, και τους ζήτησε να ορίσουν εκεί το δικό τους ραντεβού – αφού ωστόσο δεσμευτούν πως όποιος χάσει τη μάχη θα αποδεχτεί τι ακριβώς θέλει ο άλλος.
Εγινε κανονική στρατολόγηση, ορίστηκαν τριακόσιοι ματσονιάνοι και τριακόσιοι αντιματσονιάνοι, σκοτώθηακν στο ξύλο για ώρες, υπήρξαν δεκάδες τραυματίες και μαχαιρωμένοι και τελικώς υπήρξε ένας νικητής: κέρδισαν αυτοί που ήταν υπέρ του Ματσόνε. Οι χαμένοι δεν ξαναπάτησαν στο γήπεδο – κάποιοι λίγοι συμβιβάστηκαν με την ήττα. Μετά ο χρόνος τα γιάτρεψε όλα.
Χρόνια τώρα στην Ελλάδα όταν προκύπτουν χουλιγκανισμοί επαναλαμβάνονται τα ίδια και τα ίδια. Μιλάμε για ευθύνες των οργανωμένων, ευθύνες των διοικήσεων των ΠΑΕ και των ΚΑΕ, ευθύνες των διαιτητών, του Τύπου, της αστυνομίας που είναι και ο ευκολότερος φταίχτης. Ολο αυτό το συνηθισμένο μπαϊλάμ, πασπαλισμένο με κραυγές περί ντροπής και άρθρα αυτοκριτικής δημοσιογράφων ή εκκλήσεις αθλητών για αλλαγή νοοτροπίας, είναι κάτι σαν το Πάσχα: είναι μια κινητή «γιορτή», αφού ποτέ δεν ξέρεις πότε όλα αυτά θα συμβούν, αλλά έχει πάντα το δικό της εορτασμό, αφού ακούγονται διαρκώς τα ίδια πράγματα και όλα επαναλαμβάνονται, όπως το τελετουργικό προβλέπει.
Στην πραγματικότητα όλο αυτό είναι ένα φεστιβάλ υποκρισίας. Η Πολιτεία αδιαφορεί παντελώς για το τι γίνεται στα γήπεδα – μην πω ότι πάντα θέλει και να εκτονώνεται σε αυτά η νεανική αδρεναλίνη. Οι ομάδες είναι αδύνατο να ελέγξουν τους οργανωμένους, όχι γιατί τους χρειάζονται, αλλά γιατί αν τους έχουν κόντρα θα έχουν τεράστια προβλήματα επιβίωσης πλέον: σου κάνουν εύκολα το γήπεδο γης μαδιάμ, σε γονατίζουν στις τιμωρίες και διώχνουν και όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι ίδιοι οι σύνδεσμοι υπάρχουν ακριβώς επειδή σε χιλιάδες ανθρώπους αρέσει η βία: πρώτα η ευκολότερη, δηλαδή η λεκτική και μετά όλα τα άλλα. Υπάρχει επίσης μια κοινωνία που έχει σταματήσει από τη βία να σοκάρεται: το μαράζι του έλληνα δεν είναι ότι γίνονται επεισόδια στα γήπεδα, αλλά γιατί όταν γίνονται δεν τα δείχνει η τηλεόραση, όπως παλιά.
Η ίδια η αστυνομία δηλώνει αδυναμία και κάπου κάπου την καταλαβαίνω: η αστυνομία δεν μπορεί να ελέγξει χίλια άτομα αποφασισμένα να σκοτωθούν, όπως συνέβαινε την Κυριακή στο Ελληνικό. Ούτε προφανώς μπορεί να συλλάβει όποιον ήταν στο γήπεδο: τόσο μεγάλες φυλακές δεν έχουμε ακόμα.
Η λύση του Κάλιαρι είναι η μόνη εφαρμόσιμη. Η αστυνομία θα έπρεπε κάθε φορά, πριν από αυτά τα μεγάλα ματς να περιφρουρεί ένα χώρο και να τον δίνει αποκλειστικά στους οργανωμένους: να τους παραχωρεί π.χ το γήπεδο του Ελληνικού για εκτόνωση πέντε ώρες πριν αρχίσει το ματς με μόνη υποχρέωση να μπουν όλοι μέσα και να μην κυκλοφορεί κανείς έξω και γύρω από αυτό.
Θα σκοτωθούνε; Πιθανότατα ναι: η Λαυρίου διδάσκει ότι στα ραντεβού θανάτου μπορεί να έχουμε και θύματα, αλλά τι να κάνεις αν κάποιος θέλει να σκοτωθεί; Θα πει κάποιος ότι αυτό δεν είναι συμπεριφορά μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
Συγνώμη, αλλά αυτό που γίνεται τώρα είναι πολιτισμός; Είναι δυνατόν να απασχολούνται κάποιες εκατοντάδες αστυνομικών για να αποτρέψουν κάποιους από το να σκοτωθούνε; Αμα γουστάρουν ας το κάνουν! Να ξέρετε και κάτι: αν τους αφήνανε μόνους, τη δεύτερη φορά δεν θα γίνονταν σχεδόν τίποτα. Ολο το σόου στήνεται γιατί νοιώθουν τη σιγουριά της αστυνομίας: ποντάρουν στην παρέμβασή της.
Νομίζω ότι κακώς στεναχωριόμαστε: ας τα αφήσουν τα παιδιά να σκοτωθούν ευτυχισμένα. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι λόγος μας πέφτει. Μήπως τους νοιάζει αυτούς αν εμείς π.χ θέλουμε να δούμε το ματς;
