Από τον «Πρώτο τυχόντα»
Με αφορμή τις διαπιστώσεις-παρατηρήσεις του Μυστήριου επί του σχεδίου Αθηνά του υπουργείου Παιδείας, θα ήθελα να σχολιάσω έναν όρο παρεξηγημένο : Αξιολόγηση.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, καλό ή κακό, αξιολογεί τους εκπαιδευόμενους σε όλες τις βαθμίδες του.
Ο μαθητής του δημοτικού, του γυμνασίου, του λυκείου και του πανεπιστημίου αξιολογείται καθημερινά και στο τέλος κάθε εκπαιδευτικής ή εξεταστικής περιόδου, τόσο από τους δασκάλους, καθηγητές Β'θμιας και Γ'βαθμιας εκπαίδευσης, όσο και από τους συμμαθητές του και συμφοιτητές του.
Αυτόν, τον επί 20περίπου χρόνια αξιολογούμενο επιστήμονα πολίτη εντός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, η πολιτεία τον ...φτύνει! Και εξηγώ γιατί. Διότι τον βάζει στην ίδια μοίρα με όλους αυτούς, που ενώ για 11-12 χρόνια Α'βάθμιας και Β' θμιας τους αξιολογούσε αρνητικά, ξαφνικά μετά από σπουδές εκτός Ελλάδος σε "γνωστούς" και "άγνωστους" εκπαιδευτικούς προορισμούς, εμφανίζονται και διεκδικούν ίση μεταχείριση ή και καλύτερη από τον επί 20 χρόνια θετικά αξιολογημένο επιστήμονα πλέον.
Έτσι έχει γεμίσει η Ελλάδα ιατρούς, οδοντιάτρους, φαρμακοποιούς, δικηγόρους, μηχανικούς και ό,τι άλλο είχε ή έχει πέραση. Ο αριστούχος μαθητής ή και φοιτητής εντός ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος π.χ. μηχανικός, βλέπει τον πρώην συμμαθητή του που μετά βίας περνούσε τις τάξεις, να είναι "κορυφαίος επιστήμονας με διεθνείς σπουδές" χάρη στην ευστροφία του πατέρα του, μηχανικού επίσης, να κάνει το υιό του και αυτόν μηχανικό.
Ή την επίσης αριστούχο εντός Ελλάδος φαρμακοποιό να ψάχνει εναγωνίως να ανοίξει ένα φαρμακείο στο τελευταίο χωριό του Έβρου ή της Κρήτης, με 200 κατοίκους, ενώ η συμμαθήτριά της που η μόνη σχέση της με το διάβασμα ήταν το Cosmopolitan, να έχει περίοπτη θέση επιστήμονα φαρμακοποιού δίπλα στη μαμά φαρμακοποιό σε κεντρικό φαρμακείο μεγαλούπολης!
Ή ο γιατρός που έπρεπε να γράψει σχεδόν 20 για να εισαχθεί σε κάποια ελληνική ιατρική σχολή, να πρέπει να περιμένει τη σειρά του για ειδικότητα μαζί με τις ορδές των "συναδέλφων " του από χώρες και σχολές αμφιβόλου ποιότητας και ηθικής εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Και θα μου λέγατε εύλογα, τι σε πειράζει εσένα; Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και ο καθένας κάνει τις επιλογές του, εντός και εκτός Ελλάδος. Άλλωστε ο επαγγελματικός στίβος είναι ένας και ο καλύτερος ξεχωρίζει! Θα μπορούσε αυτή η άποψη να μπει στη διπλανή στήλη, δηλ. του ανέκδοτου της ημέρας, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για το τι θεωρούμε αξιολόγηση και ποιους θέλουμε ως επιστήμονες στην Ελλάδα.
Ή εκτός εάν μας βολεύει αυτή η κατάσταση ως κράτος για να κάνουμε το παιχνίδι μας (βλέπε δηλώσεις Προέδρου ΕΟΠΥΥ: "Ε, και εάν δεν θέλουν τους όρους μας, είναι χιλιάδες αυτοί που περιμένουν από πίσω...")
Υ.Γ. οι εξαιρέσεις που υπάρχουν παντού, είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Μετά τιμής
«Ο πρώτος τυχόν»
