Ο μεγαλύτερος πολλαπλασιαστής
Του Αλέξη Παπαχελά
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Aυτό που λείπει πολύ έντονα αυτή την ώρα είναι ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο ανόρθωσης της χώρας. Οι πολίτες βρίσκονται σε απελπισία, άλλος γιατί έχει σοκαρισθεί με τις παρακρατήσεις φόρων στο τέλος του μήνα και άλλος γιατί απλά δεν έχει να πληρώσει τους φόρους για τα ακίνητα.
Η κυβέρνηση, ή μάλλον ο πρωθυπουργός και 2-3 υπουργοί ακόμη, δίνουν μια σκληρή μάχη μέσα σε συνθήκες χάους. Στο παρασκήνιο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένας αδυσώπητος πόλεμος συμφερόντων, καθώς φτάνει η στιγμή που θα κριθεί -αυτήν τη φορά στα αλήθεια- η βιωσιμότητα πολλών «μαγαζιών» και θα ξαναμοιρασθεί η πίτα.
Και όλα αυτά ενώ η χώρα βαδίζει σε ένα πολύ τεντωμένο σχοινί ανάμεσα σε 20χρονα με καλάσνικοφ και φαινόμενα που θυμίζουν έντονα τη δεκαετία του 1930. Ενα, δυο στραβοπατήματα και η άβυσσος της βίας και της αυτοκαταστροφής περιμένει να μας υποδεχθεί, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν μας...
Ορθώς θα ρωτήσετε αν είναι τώρα συνεπώς η ώρα για εθνικά σχέδια, οράματα κλπ. Και όμως κάθε λαός χρειάζεται ένα πειστικό αφήγημα για το πού πάει. Εδώ έχουμε εμπλακεί σε ένα φαύλο κύκλο: οι μισοί υπερασπίζονται κάθε απόφαση, προκειμένου να «μείνουμε πιστοί στις υποχρεώσεις του προγράμματος» και οι άλλοι μισοί δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι όπου να 'ναι «έρχεται η χαλάρωση, επειδή το ΔΝΤ παραδέχθηκε το λάθος του».
Αυτό που χρειάζεται είναι μια εθνική στρατηγική για τα στοιχειώδη. Θέλουμε η Αθήνα να γίνει βασικός προορισμός για την Ευρώπη; Θέλουμε ο αγροτικός τομέας να ξεφύγει από τους ντενεκέδες του λαδιού; Θέλουμε να γίνουμε κέντρο logistics για τη Νότια Ευρώπη;
Θέλουμε ιδιωτικά ή δημόσια πανεπιστήμια που να βγάζουν ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούν να βρουν δουλειά στον τουρισμό ή τη ναυτιλία και να προσελκύουν και ξένους φοιτητές;
Θέλουμε μια ενεργειακή πολιτική που βοηθά την εγχώρια παραγωγή και τις εξαγωγές; Μάλιστα. Αν θέλουμε μια άλλη Ελλάδα πρέπει να φωνάξουμε τα καλύτερα μυαλά μας σε κάθε τομέα, μακριά από μικροσυμφέροντα και αρρωστημένα λόμπυς, και να χαράξουμε ένα σχέδιο το οποίο θα υπηρετήσουν το κράτος, οι τράπεζες, τα συνδικάτα, όλοι. Δεν είναι τρομακτικά δύσκολο αυτό. Απαιτεί όμως να ξεφύγουμε, έστω για λίγο, από την καταραμένη μιζέρια, τη διχόνοια, τη μισαλλοδοξία και να δούμε πώς θα κάνουμε τη χώρα πλουσιότερη. Ο μεγαλύτερος πολλαπλασιαστής, αν το αποφασίσουμε, θα είναι ο συνδυασμός ελληνικού πείσματος και απαράμιλλου δαιμονίου...
