Η αλαζονεία της απόλυτης αλήθειας
Του Στέφανου Κασιμάτη
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Θα ήταν μόνο για γέλια, αν η χώρα δεν διέτρεχε τον κίνδυνο να κυβερνηθεί από αυτούς. Αναφέρομαι στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα· και, ειδικά, στο ύφος της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέμφεται την κυβέρνηση, επειδή, λέει, «έχασε την ευκαιρία» να τα ψάλει στους μνημονιακούς, να τους τα πει ένα χεράκι για το περιβόητο «λάθος» του πολλαπλασιαστή κ.λπ. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι τουλάχιστον αλαζονικό να μέμφεσαι ως αντιπολίτευση την κυβέρνηση, επειδή «έχασε την ευκαιρία» να παίξει τον ρόλο της αντιπολίτευσης; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Θα μπορούσαν, πράγματι, να μιλούν για χαμένη ευκαιρία αν συνέβαινε το απίθανο η κυβέρνηση να συμμερίζεται τις θέσεις της αντιπολίτευσης. Καλώς ή κακώς, όμως, στα δημοκρατικά καθεστώτα, παρά τις όποιες ιδιομορφίες και παθογένειες τα κατατρύχουν, τέτοιες συμπτώσεις δεν συνηθίζονται. Μόνον σε κάτι «λαϊκές δημοκρατίες», που φαίνεται ότι τις νοσταλγούν πολλοί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαιναν αυτά. Εκτός, βέβαια, αν η αλαζονική διατύπωση οφείλεται στην ενόχληση του συντρόφου προέδρου, επειδή αγνοήθηκε από τον «Ολαντρέου», παρά την επιθυμία του να τον συναντήσει.
Η ρίζα αυτής της αλαζονείας βρίσκεται στην πεποίθηση -κοινή και ακλόνητη στους μαρξιστές όλων των τύπων- ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Την έχει και το ΚΚΕ· ωστόσο, υπάρχει η ειδοποιός διαφορά. Ενώ το ΚΚΕ την έχει χαραγμένη σε πέτρινες δέλτους, που μένουν αναλλοίωτες εις τους αιώνες των αιώνων (αμήν), ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει κάπου, αλλά δεν ξέρει πού. Οπως ακριβώς όταν ξέρεις, φερ’ ειπείν, ότι κάπου μέσα στο συρτάρι που πετάς κάθε χρόνο τις φορολογικές δηλώσεις βρίσκεται η δήλωση της τάδε χρονιάς και, αν ψάξεις, κάποια στιγμή θα τη βρεις. Ετσι είναι και η αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ: κάπου υπάρχει μέσα στο σύμπαν της μαρξιστικής θεωρίας, αλλά πού ακριβώς δεν ξέρουν. Εχουν τη βεβαιότητα της αλήθειας, χωρίς την αλήθεια. Βοήθειά μας, έτσι που μπλέξαμε...
Κραυγή βοήθειας
Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία κραυγή αγωνίας από τα βάθη του καλάθου των αχρήστων. Εννοώ την ανακοίνωση που εξέδωσε πρώην πολιτικός, του οποίου η σταδιοδρομία έληξε άδοξα και ατιμωτικά, με την οποία διαψεύδει τα γραφόμενα στον Τύπο ότι σκοπεύει να ιδρύσει κόμμα. Ομως, ποια γραφόμενα και πού; Ουδείς ασχολείται μαζί του! Το μέλλον του αφορά τον ίδιο και μόνον. Οπότε, ας μην του κάνω τη χάρη να γράψω εδώ το όνομά του. Ας μείνει εκεί όπου βρίσκεται. Είναι πολύ καλά.
Μια χαρά...
Ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ έλεγε ότι όταν οι γνωστοί σου που τους συναντάς στον δρόμο σου λένε ότι φαίνεσαι μια χαρά, αυτό είναι η ασφαλέστερη ένδειξη ότι έχεις πια γεράσει. Πού το θυμήθηκα; Να, προ ημερών πέτυχα στον δρόμο τον Γεράσιμο Γιακουμάτο, τον οποίο είχα πολύ καιρό να δω, καθώς μάλιστα δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Σας πληροφορώ -όσους, όπως κι εγώ, δεν βλέπετε τηλεόραση- ότι φαινόταν μια χαρά...
...και δυο τρομάρες
Ο Απόστολος Κακλαμάνης εξερράγη - για μία ακόμη φορά. Αφορμή του πάταγου το γεγονός ότι ο Γιάννης Στουρνάρας δεν προσήλθε αυτοπροσώπως στη Βουλή για να απαντήσει σε επίκαιρη ερώτηση του τέως προέδρου της Βουλής (επί των ημερών του οποίου η Βουλή έγινε από ναός της Δημοκρατίας Ekali club της Δημοκρατίας...), αλλά έστειλε στη θέση του τον υφυπουργό Κώστα Μαυραγάνη. Χαρακτήρισε τον Στουρνάρα «περιφερόμενο μπιζιμπόντη» και είπε ότι ευχαρίστως θα υπέγραφε μια πρόταση μομφής εναντίον του. Η συνολική αποτίμηση του γεγονότος είναι, πάντως, θετική. Ο τέως πρόεδρος παραμένει όπως τον θυμόμαστε: ευέξαπτος, λιγάκι εριστικός και όσο χρειάζεται εγωκεντρικός. Είναι, δηλαδή, μια χαρά· και αυτό είναι που έχει σημασία...
Βρε τον κακόμοιρο!
«Ενα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας κι ας είναι και με νοίκι». Με αυτή την φράση, που εκφράζει άψογα το ύφος και την ουσία της πολιτικής του (δηλαδή, την εξιδανίκευση της μιζέριας ως υψηλού ιδεώδους...), ο μπάρμπα Αλέκος Αλαβάνος μας προσκαλεί μεθαύριο στη 1 μ.μ. στην οδό Σολωμού 13, στα Εξάρχεια, στα εγκαίνια του γραφείου του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, της πολιτικής κίνησης που ίδρυσε για να σπείρει το Ευαγγέλιο της επιστροφής στην δραχμή. Εκείνο που κάπως ξενίζει, στην κατά τα άλλα ευγενική πρωτοβουλία της πρόσκλησης, είναι ότι το γραφείο βρίσκεται στον δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας, ενώ με την κλάψα και τη κακομοιριά που αποπνέει η πολιτική παρουσία του θα ταίριαζε περισσότερο να ήταν στο δεύτερο υπόγειο. Δεν πειράζει. Ξενίζει, επίσης, ένας υπαινιγμός αισιοδοξίας στο κείμενο: Θα έχουμε την ευκαιρία», γράφει, «να τα πούμε και να τα πιούμε, να γνωριστούμε με όσους δεν έχουμε ακόμη γνωριστεί από κοντά». Μα πιστεύει ότι θα έλθουν άνθρωποι για να τον γνωρίσουν;
Εκ του άλλου κόσμου
«Και να ήθελε ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να είναι Ζαχαριάδης. Ποια σχέση μπορεί να έχει ο Τσίπρας, ηγέτης ενός κόμματος της διαχείρισης, με ηγέτες του κομμουνιστικού κινήματος, ηρωικές μορφές που πάλεψαν για την ανατροπή; Τέτοιοι ηγέτες ανήκουν σε άλλον κόσμο, που δεν συναντάται πουθενά με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, πλάστηκαν από υλικά άγνωστα σε δαύτους». Μικρό απόσπασμα της οργισμένης απάντησης που έδωσε προ ημερών ο «Ριζοσπάστης» στον Αλ. Τσίπρα, με αφορμή το γεγονός ότι ο τελευταίος τόλμησε να πει σε συνέντευξή του: «Εγώ δεν θα είμαι σαν άλλος Ζαχαριάδης, ένας ηγέτης της Αριστεράς που θα εξοντώνω τους αντιπάλους μου». (Φαντασθείτε, δηλαδή, τι θα του είχαν σούρει, αν είχε τολμήσει να πει ότι θα είναι σαν τον Ζαχαριάδη!) Διαμάχη περί σκιών, εν πάση περιπτώσει - η δική τους νέκυια, κατά κάποιο τρόπο...
