Σέκτες και βαρωνίες
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει πολλά ακόμη να μάθει αν θέλει να διεκδικήσει την ηγεμονία στον πολιτικό στίβο. Πολλά!
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή και οι διαφορές ανάμεσα στο πώς λειτουργεί το σημερινό κυβερνητικό σύστημα σε σχέση με τα προηγούμενα εξηγούν το πού βρισκόμαστε σήμερα.
Η κυβέρνηση έχει επικοινωνιακό σχέδιο το οποίο εκτελεί με μεθοδικότητα και μπόλικο θράσος. Βαφτίζει το μαύρο άσπρο, δημιουργεί παράλληλα «γεγονότα» για να περισπάσει την προσοχή του κόσμου από τα μέτρα και τα δίνει όλα στον επικοινωνιακό αγώνα. Εχει βρει τρόπο να «μιλάει» με τους πολίτες πέρα και έξω από τα δήθεν συστημικά μέσα. Συχνά εξουδετερώνει τους αντιπάλους της στον δημόσιο διάλογο με την τεχνική του μπούλινγκ, την οποία τελειοποίησε, άλλωστε, τα τελευταία οκτώ χρόνια. Η χορογραφία πριν από κάθε μεγάλο γεγονός είναι προσεγμένη και δικαιούται Οσκαρ σκηνοθεσίας και επικοινωνιακής μαεστρίας.
Η αλήθεια είναι ότι, τελευταίως, και η άλλη πλευρά οργανώνεται, ενώ και το κέφι των μη επαγγελματιών κυβερνητικών οπαδών και προπαγανδιστών έχει μειωθεί αισθητά.
Το δεύτερο που χαρακτηρίζει το κυβερνητικό μπλοκ είναι αυτό που έλειπε και στην κυβέρνηση Σαμαρά και στις προηγούμενες. Οι διαφωνίες μένουν πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν βγαίνει ο κάθε βουλευτής να λέει τον πόνο του στα κανάλια, δεν μαζεύονται βουλευτές στην οδό Νίκης για να κάνουν μπούλινγκ στον υπουργό. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ λειτουργούν με κομματικό πατριωτισμό. Τα φέουδα, οι μικρότητες, οι καβγάδες υπάρχουν. Δεν επισκιάζουν, όμως, την εικόνα της κυβέρνησης.
Ο αστικός πολιτικός κόσμος, κεντρώος και δεξιός, υποφέρει πολλά χρόνια από τις έριδες και τις βαρωνίες. Το 1944 χρειάσθηκε να του επιβάλουν οι Βρετανοί μια λύση (Δαμασκηνός), γιατί δεν μπορούσαν να «τα βρουν» μεταξύ τους την ώρα που οι αντίπαλοί τους πλησίαζαν επικίνδυνα την Αθήνα. Και κατόπιν, όμως, τα προσωπικά, οι μικροφιλοδοξίες κυριαρχούσαν. Τη μεγαλύτερη ζημιά στην κυβέρνηση Σαμαρά αλλά και σε άλλες περιπτώσεις την έκαναν η συστηματική γκρίνια και ο φραξιονισμός, ο οποίος ενδυόταν ενίοτε ιδεολογικό μανδύα που δεν έπειθε κανέναν.
Είναι όμως και κάτι άλλο. Εχεις την αίσθηση με αυτήν την κυβέρνηση –ή τουλάχιστον το στενό της επιτελείο– ότι διαθέτει πολύ τσαγανό. Δαγκώνει τα χείλη, το παίρνει απόφαση και προχωράει ακόμη και στις πιο επικίνδυνες και ακατόρθωτες αποστολές, χωρίς πολλές σκέψεις. Κάνει μεγάλη διαφορά αυτή η νοοτροπία. Τρομάζει και αιφνιδιάζει τους αντιπάλους. Δημιουργεί μια αίσθηση σέκτας που έχει κοινούς στόχους, αίσθηση ανασφάλειας που κρύβει και δεσμούς –σχεδόν– αίματος. Σπάνια το βλέπει κανείς αυτό στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, με μερικές εξαιρέσεις.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι η σημερινή κυβέρνηση θα είναι κυρίαρχη για πάντα. Το κλίμα αλλάζει και θα αλλάξει και άλλο. Τα χρόνια του μνημονίου μάς δίδαξαν ότι οι πρωθυπουργοί είναι σαν κούτσουρα στο τζάκι, λαμπαδιάζουν και λάμπουν για λίγο, αλλά στο τέλος γίνονται στάχτη, νομοτελειακά.
Απλά, καλό είναι να θυμόμαστε αυτό που λέει συχνά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έχοντας ζήσει την πολιτική 60 χρόνια. «Οι αστοί πολιτικοί, και κυρίως οι δεξιοί, έχουν ψυχή καρδερίνας μέσα τους»...
