Ζήτω το νέο λαϊκό μνημόνιο
ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ
(Πηγή : http://www.athensvoice.gr/)
Είμαι πολύ χαρούμενος και αρκετά ανακουφισμένος που και αυτή η αντιμνημονιακή κυβερνησάρα του Αλέξη του Φούιτ (θυμίζω πως όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν αντιμνημονιακές με κορυφαία του Αντώνη του Σαμαρά που αν θυμάστε τα έσκιζε τα μνημόνια σελίδα σελίδα) ψήφισε το δικό της μνημόνιο. Είναι κάπως πιο ζόρικο και πιο ακριβό από τα προηγούμενα αλλά δεν παύει να είναι μνημόνιο, πράγμα που σημαίνει πως ο Αλέξης ο Φούιτ, ο πιστός του υπηρέτης ο Καμμένος ο Πάνος και οι υποτακτικοί τους (τους οποίους για να μην τους προσβάλουμε τους αποκαλούμε υπουργούς και βουλευτές) μπορεί να είναι αδίστακτοι απατεώνες (με την πολιτική έννοια του όρου) αλλά τουλάχιστον δεν είναι αδίστακτοι παράφρονες.
Αν κρίνω από τις αντιδράσεις, αυτό το μνημόνιο είναι με διαφορά το πιο αγαπητό και δικαίως: Είναι το μνημόνιο που προετοίμασε το 60% των ψηφοφόρων του δημοψηφίσματος και ενέκρινε το 39% των ψηφοφόρων των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015 και υπό αυτήν την έννοια δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως πρόκειται για ένα μνημόνιο από το λαό για το λαό.
Παρόλα αυτά, ακόμα και γι’ αυτό το μνημόνιο, το μνημόνιο που έχει αναδειχθεί μέσα από τους λαϊκούς αγώνες, υπάρχουν κάποιοι που διαμαρτύρονται. Δεν είναι πολλοί (η μεγάλη αντιμνημονιακή συγκέντρωση τη μέρα της ψηφοφορίας μάζεψε όσους μαζεύει ένα μέτριας σημασίας ματς του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο) αλλά υπάρχουν. Ομολογώ πως δεν τους καταλαβαίνω.
Δεν τους καταλαβαίνω καθόλου όλους αυτούς που ακούραστα φωνάζουν για την εθνική ανεξαρτησία την οποία το μνημόνιο περιορίζει. Στο κάτω-κάτω ανεξάρτητοι είναι μόνο οι πεθαμένοι. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε είναι κράτη είτε άνθρωποι, εξαρτώνται, άλλοι πολύ και άλλοι λίγο, από τους γύρω τους. Υπάρχει βέβαια η φωτεινή εξαίρεση της ευημερούσας Βορείου Κορέας αλλά δεν παύει να είναι εξαίρεση. (Από την άλλη, καταλαβαίνω πως η καραμέλα της «εθνικής εξάρτησης» είναι πολύ βολική, κυρίως επειδή αθωώνει τους ψηφοφόρους και τις επιλογές τους. Οι καημένοι αγνοί ψηφοφόροι που παρασύρθηκαν από τους πολιτικούς-μαριονέτες των κακών ξένων που αυτοί φταίνε και μπλα μπλα μπλα. Σε ακόμα πιο ωραίες εκδοχές αθωώνει και τους πολιτικούς που εκβιάζονται από τους αδίστακτους ξένους που μπλα μπλα μπλα).
Αναρωτιέμαι αν οι αντιμνημονιακοί συμπολίτες μας αντιλαμβάνονται πως στην πραγματικότητα ζητούν να μπορούν να κάνουν οι Έλληνες πρωθυπουργοί ό,τι τους κατέβει. Αν δεν καταλαβαίνετε πού είναι το κακό σε αυτό σκεφτείτε τους Έλληνες πρωθυπουργούς και μετά σκεφτείτε αν είναι το είδος των ανθρώπων που θα θέλατε να αποφασίζει ανεξέλεγκτο για το μέλλον σας.
Όσο κακό κι αν είναι ένα μνημόνιο δεν παύει να είναι η διαβεβαίωση πως κανένας Τσίπρας, κανένας Σαμαράς και κανένας Κούλης δεν θα διορίσουν, συνταξιοδοτήσουν, επιδοτήσουν όπως τους κατέβει. Το κακό είναι πως τους δίνεται η δυνατότητα να φορολογήσουν όπως τους κατέβει, αλλά και αυτή η δυνατότητα όλο και εξασθενεί και πολύ σύντομα το δημόσιο θα πάψει να είναι το μοναδικό μαγαζί του οποίου οι περικοπές είναι δυσανάλογες της αποτυχίας του.
Καταλαβαίνω πως μπορεί τίποτα από τα παραπάνω να μη σας συγκινεί. Καταλαβαίνω πως μπορεί τίποτα από όσα έγραψα να μη σας κάνει να φωνάξετε μαζί μου «Ζήτω το νέο μνημόνιο». Είμαι όμως σίγουρος πως μπορείτε να το ψιθυρίσετε καθώς βλέπετε τους βουλευτές της Νέας της Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τις –καθαγιασμένες στον αντιμνημονιακό αγώνα– λέξεις «ξεπούλημα», «αξιοπρέπεια», «προδοσία» σε μια φιλότιμη προσπάθεια να μας θυμίσουν πως η μόνη μεταρρύθμιση που υπάρχει και στο δικό τους μυαλό είναι αυτή του υφάσματος της καρέκλας της εξουσίας που πάνω της ονειρεύονται τον ποπό τους. Και πως η μόνη διέξοδος από την κρίση εξακολουθεί να είναι η μετανάστευση. Και μπράβο τους.
