Η Αριστερά των δακρύων
Αλέκος Παπαναστασίου
(Πηγή : http://www.protagon.gr)
Η όποια αναζήτηση για το πώς η Αριστερά είναι δυνατό να ψηφίσει αυτά που έφεραν στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Αλέξης Τσίπρας, αποδεικνύεται μάλλον μάταιη.
Οι απαντήσεις για το πώς ένας Αριστερός μπορεί να αποδεχθεί όλα όσα δεν τόλμησε καν να συζητήσει ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου, είναι πλέον δεδομένες.
Θα τα αποδεχθεί, αλλά κλαίγοντας και θρηνώντας. Και θα τα αποδεχθεί, επειδή αν δεν το κάνει, θα έλθει στην εξουσία η ΝΔ και αυτό είναι κάτι που γενικώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν το θέλουν.
Η γραμμή έχει δοθεί ήδη από τα προκαταρκτικά της συνεδρίασης για το υπερμνημόνιο, κατά τις ημέρες όπου το νομοσχέδιο συζητιόταν στις συναρμόδιες επιτροπές της Βουλής.
Ο βουλευτής Κυκλάδων του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Συρμαλένιος το ομολόγησε: θα ψηφίσει, ακόμη και την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, όπου εκλέγεται, επειδή αλλιώς θα έκανε «το χατίρι» στη ΝΔ. Ενδιαφέρει αλήθεια αυτό τους ψηφοφόρους του;
Πολύ πιο προβληματισμένος και συγκινησιακά φορτισμένος, ο βουλευτής Β’ Αθήνας Γιώργος Δημαράς διαβεβαίωσε ότι κατάλαβε αυτά που τόσοι άλλοι είχαν καταλάβει πολύ πριν αυτόν. Και θρηνώντας για την Αριστερά, είπε: «Θρηνώ γιατί θα ψηφίσω μέτρα που δεν θέλω, αλλά δεν έχω άλλη εναλλακτική για την πατρίδα μου».
Οι δικαιολογίες αυτές είναι προφανώς η κεντρική γραμμή, τώρα που ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύουν ολοταχώς προς τον πολιτικό τοίχο του μνημονίου.
Λένε πόσο τους στενοχωρεί, αλλά αν καταψηφίσουν θα είναι προδότες και θα απολογηθούν για την ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Οι αναφορές αυτές, πέραν της λογικής ανισορροπίας που αναδεικνύουν, αποτελούν μνημεία κυνισμού που όμοιά τους δεν έχουν ακουστεί στο Κοινοβούλιο. Είναι δε ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο του μοναδικού σκοπού που έχουν πολλοί από αυτούς τους πολιτικούς: να παραμείνουν βουλευτές ή μέλη της κυβέρνησης όσο το δυνατόν περισσότερο.
Το σκεπτικό που επικαλούνται οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου στην Βουλή είναι το ίδιο με το αντίστοιχο των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η μοναδική διαφορά είναι πως στις προηγούμενες κάποιοι καταψήφισαν. Ομως πλέον οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται είτε στους ΑΝΕΛ, είτε στον ΣΥΡΙΖΑ και ανακαλύπτουν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική».
Οπότε, «για το καλό της χώρας» ψηφίζουν το μνημόνιο και διατηρούν και τις θέσεις τους στο Κοινοβούλιο.
Η λογική του «για τα λεφτά τα κάνεις όλα» εδραιώνεται, αποτελεί πλέον πολιτικό δόγμα και σε συνδυασμό με την εργαλειοποίηση της φτώχειας γα την μάζα και την έφοδο κομματικών «επιλέκτων» στο κράτος, αναδεικνύεται ως μία νέα εφαρμογή των σταλινικών μεθόδων κυριαρχίας. Οπως και στην Σοβιετία του 20ου αιώνα, οι μάζες οδηγούνται προς μία οικονομική και κοινωνική ομοιομορφία δια της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου, ενώ παράλληλα δημιουργείται μία νομενκλατούρα που ελέγχει τα νευραλγικά πεδία και απολαμβάνει ειδικά προνόμια.
Θα πετύχει το πείραμα στη μεσογειακή εκδοχή του;
