Ο θαυμαστός κόσμος των μικρότερων οργανισμών
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)
Αυτό που έχω σκοπό να σας περιγράψω θα ήθελα πολύ να το δείτε σαν ένα ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση και τις αθέατες όψεις της. Φαντασθείτε ότι, λ.χ. όπως ο Attenborough στα υπέροχα ντοκιμαντέρ του μας οδηγεί πέρα από το προφανές που συμβαίνει στο κέντρο της αφρικανικής σαβάνας (λιοντάρια π.χ. πάνε να κατασπαράξουν ένα βουβάλι) και μας αποκαλύπτει έναν θαυμαστό κόσμο μικρότερων ζώων (τρωκτικών, εντόμων, ασπόνδυλων κ.ά.) ο οποίος κρύβεται πίσω από το εντυπωσιακό δράμα των μεγάλων θηρίων, παρομοίως και εγώ θέλω να σας δείξω το δράμα των μικρότερων οργανισμών της πολιτικής, πίσω από την πλάτη (κυριολεκτικά) των μεγάλων θηρίων.
Πρώτα όμως ολίγα περί κοινοβουλευτικών ηθών και επιλογής καθίσματος μέσα στη Βουλή. Σε όλα τα κοινοβούλια του κόσμου ίσχυε παλαιότερα και εξακολουθεί να ισχύει ένας άγραφος νόμος, που ορίζει ότι οι μεν παλαιοί βουλευτές κάθονται μπροστά οι δε φρέσκοι πίσω. Στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων, π.χ., θυμάμαι που μου έλεγε βουλευτής των Συντηρητικών, προ εικοσαετίας, ότι με την τρίτη επανεκλογή θεωρείται ο βουλευτής senior Tory και μπορεί να διεκδικήσει θέση πίσω από την κυβέρνηση (ή τη σκιώδη, αν είναι στην αντιπολίτευση).
Κάτι ανάλογο –αλλά αναπόφευκτα στο πιο χαλαρό, ως ελληνικό– ίσχυε και στη Νέα Δημοκρατία. Στις τρεις πρώτες θέσεις, όπως τις βλέπουμε από το βήμα, κάθονται δεξιά ο αρχηγός, στο μέσον ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και, αριστερά, ο αρμόδιος για το νομοσχέδιο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Στην πίσω σειρά κάθονταν είτε οι παλιοί είτε εκείνοι τους οποίους ο αρχηγός ενδεχομένως χρειάζεται για τη συζήτηση. Πολλά άλλαξαν και αλλάζουν στην Ελλάδα μετά τις εκλογές του 2015 που έφεραν την «πρώτη φορά Αριστερά» στην κυβέρνηση, ανάμεσά τους, έπαψε να ισχύει και ο κανόνας για τις θέσεις πίσω από τον αρχηγό.
Στο σημείο αυτό, αρχίζει το ντοκιμαντέρ να γίνεται ενδιαφέρον, γιατί αυτές είναι οι προνομιακές θέσεις (σε πιάνει η κάμερα και μπορείς μετά να κοκορεύεσαι στους ψηφοφόρους ότι ο αρχηγός σε θέλει κοντά...) και γίνονται το αντικείμενο του άγριου, αλλά και κωμικού, ανταγωνισμού μεταξύ μιας ομάδας φρέσκων και φιλόδοξων βουλευτών. Εδώ, όπως θα έλεγε ο Attenborough με τη βραχνή φωνή του, ξεκινά το δράμα της επιβίωσης, ο ανταγωνισμός για πεπερασμένους πόρους (δημοσιότητας), μέσα στην ανελέητη διατροφική αλυσίδα του ζωικού βασιλείου της Βουλής.
Εφθασε η ώρα να γνωρίσουμε τα είδη που μάχονται για τις θέσεις πίσω από τον αρχηγό. Γνωστότερη είναι η Αν-Μισέλ Ασημακοπούλου, η βουλευτίνα που έχει το χάρισμα να προκαλεί άγχος στον ακροατή με τη φωνή της που διαρκώς τρέμει από θυμό – κατά τα λοιπά, μια αξιαγάπητη γυναίκα, είμαι βέβαιος. Είναι επίσης ο Βασίλειος Γιόγιακας από τη Θεσπρωτία, καρδιολόγος διαπρεπής ή, μάλλον, διαπρεπέστατος, αν κρίνω από το ότι το μόνο που αναφέρει στο βιογραφικό του για τη σταδιοδρομία του είναι ότι το 1997 βραβεύθηκε (από κάποιους, δεν διευκρινίζεται ποιους) ως «ο καλύτερος νέος καρδιολόγος» (στη Θεσπρωτία;). Κατά τα λοιπά, στη ζωή του υπήρξε βασικά οννεδίτης. Επειτα είναι ένας άλλος γιατρός, επίκουρος καθηγητής Νοσηλευτικής στα ΤΕΙ Λαρίσης, ο οποίος, όπως και η Αν-Μισέλ, εκλέγεται από το 2012, ο Χρήστος Κέλλας. Τέλος, πολύ δραστήριος στη διεκδίκηση των προνομιακών θέσεων είναι ο Δημήτριος Κυριαζίδης, βουλευτής Δράμας, γνωστός από την τηλεόραση ως συνδικαλιστής αστυνομικός.
Την Κυριακή στη Βουλή, λίγο πριν μιλήσει ο Κυριάκος, σηκώθηκε να μιλήσει ο Ν. Δένδιας, που ως αρμόδιος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος είχε τη μία από τις τρεις μπροστινές θέσεις. Τη θέση που άφησε κενή, όσο ήταν στο βήμα, την κατέλαβε ο Γ. Βρούτσης, επίσης κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Οταν κατέβηκε ο Δένδιας, ο Βρούτσης του παραχώρησε τη θέση που κρατούσε ζεστή όσο ο άλλος αγόρευε και πήγε στη δεύτερη σειρά, όπου ζήτησε από τους νέους να σηκωθούν. Ανταποκρίθηκαν δύο, ο Κέλλας και ο Κυριαζίδης. Δύο, γιατί την ίδια στιγμή κατευθυνόταν προς τα εκεί και ο Κ. Χατζηδάκης. Ομως ο Χατζηδάκης προχώρησε παραπάνω, με αποτέλεσμα, αφού είχε καθίσει ο Βρούτσης, να μένει μια κενή θέση για δύο αρπακτικά κοντά στη βάση της διατροφικής αλυσίδας: Κέλλας και Κυριαζίδης.
Ο δεύτερος, μάλλον ογκώδης, είχε το πλεονέκτημα. Εκανε λοιπόν να πιάσει τη θέση και, για να περάσει, επειδή είπαμε ότι είναι σχετικά ογκώδης, ύψωσε τα χέρια περίπου στο ύψος των ώμων, για να γλιστρήσει ευκολότερα ανάμεσα στους καθισμένους. Ηταν όμως αυτό το μοιραίο λάθος του, διότι δημιούργησε ένα άνοιγμα που το εκμεταλλεύθηκε ο Κέλλας. Πώς τινάζεται η δηλητηριώδης μαύρη μάμπα της Αφρικής; Πώς το γεράκι αρπάζει το ποντίκι μέσα από τα νύχια της κουκουβάγιας; Κάπως έτσι, αγαπητοί μου, ο βουλευτής Κέλλας εκτινάχθηκε κάτω από τη μασχάλη του Κυριαζίδη και του βούτηξε τη θέση!
Το ωραιότερο ακολούθησε μετά. Επί είκοσι δευτερόλεπτα –που είναι αρκετός χρόνος– ο Κυριαζίδης καθόταν και κοίταζε τον Κέλλα. Τι να σκεφτόταν; Μήπως τι τύπου κεφαλοκλείδωμα θα του έκανε αν είχε την ευκαιρία; Αλλά μπορεί να μην ήταν και κάτι διαφορετικό. Μπορεί, ας πούμε, ο Κυριαζίδης να γνωρίζει τίποτε ανατολικές πολεμικές τέχνες και να χρησιμοποιούσε κάποιο κόλπο. Εχω ακούσει, λ.χ., ότι στο Τάι-τσι υπάρχει το «βλέμμα της αλλήθωρης πέρδικας», που υποτίθεται ότι παραλύει τον αντίπαλο. Μπορεί κάτι τέτοιο να δοκίμαζε...
Δεν εκτιμήθηκε
Κάποιος που συνάντησε πρόσφατα τον Σαρκοζί μού είπε, φανερά εντυπωσιασμένος, ότι «ο Σαρκοζί ξέρει πολύ καλά τους Ελληνες». «Και γιατί σου κάνει τέτοια εντύπωση; Αφού είναι φίλος του Καραμανλή», είπα εγώ, αλλά, από την αταραξία του συνομιλητή μου και ένα ρεύμα ψυχρότητας που αισθάνθηκα να με διαπερνά, κατάλαβα ότι το αστείο μου (που εγώ το εννοούσα στα σοβαρά) δεν εκτιμήθηκε...
(Στην φωτογραφία : Αλληλέγγυος clown, στην Ειδομένη. Μάλλον στενοχωρημένος που φεύγουν τα παιδιά...)
