Ο Φαράτζ αλλάζει το πολιτικό τοπίο στη Βρετανία
(Πηγή : http://www.kathimerini.gr/)
Ποιος είναι, λοιπόν, ο Νάιτζελ Φαράτζ, ο ευρωσκεπτικιστής Βρετανός πολιτικός που βγήκε από τη «ζώνη του... αλλόκοτου» για να διεκδικήσει για το κόμμα του, το Κόμμα της Ανεξαρτησίας, όχι απλά μία θέση ανάμεσα στα βρετανικά κόμματα εξουσίας αλλά, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, να εκτοπίσει από την πρώτη θέση στις ευρωεκλογές το Συντηρητικό Κόμμα;
O Nάιτζελ Πολ Φαράτζ γεννήθηκε στη Βρετανία στις 3 Απριλίου του 1964. Από τα μαθητικά του χρόνια υπήρξε μέλος του Συντηρητικού Κόμματος το οποίο εγκατέλειψε το 1992 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Κόμματος της Ανεξαρτησίας με το οποίο εξελέγη ευρωβουλευτής το 1999, το 2004 και το 2009, ενώ ήδη το 2006 γίνεται αρχηγός του, αξίωμα στο οποίο επανεκλέγεται το 2010.
Ο Νάιτζελ Φαράτζ, όμως, είναι περισσότερο γνωστός για τη δριμεία ρητορική του και τις οξύτατες επιθέσεις τις οποίες έχει εξαπολύσει από τα έδρανα του ευρωκοινοβουλίου. Ισως η γνωστότερη από αυτές είναι η επίθεση εναντίον του Χέρμαν βαν Ρομπέι, του πρώτου πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και τέως πρωθυπουργού του Βελγίου, στις 24 Φεβρουαρίου του 2010. Ανάμεσα στα άλλα ο Φαράτζ λέει για τον βαν Ρομπέι ότι «είναι εξίσου χαρισματικός με ένα βρεγμένο σφουγγαρόπανο» και «μοιάζει με χαμηλόβαθμο τραπεζοϋπάλληλο» τονίζοντας ότι «πρόθεση του βαν Ρομπέι είναι να γίνει ο σιωπηλός δολοφόνος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών κρατών εθνών». Επίσης ερωτηθείς ποιον πολιτικό θαυμάζει, ο Φαράτζ απάντησε «ως διαχειριστής και όχι ως άνθρωπος, πρέπει να απαντήσω τον Βλαντιμίρ Πούτιν χωρίς, ωστόσο, να τον εγκρίνω πολιτικά». Πάρα πολλές φορές εξάλλου έχει εκφράσει τις διαφωνίες του για το ευρώ, λέγοντας ότι το ενιαίο νόμισμα δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε τόσο διαφορετικές οικονομίες όπως αυτή της Ελλάδας και της Γερμανίας. Απλώς, σημειώνει ο Guardian, ο Φαράτζ είναι ένας ακόμα πολιτικός με ιδιαίτερα ανεπτυγμένες ικανότητες εκμετάλλευσης του χάσματος ανάμεσα στην κοινή γνώμη και την καθεστηκυία τάξη, ιδιαίτερα όταν αυτή μαστίζεται από εσωστρέφεια και έχει χάσει την επαφή με τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα.
Τη δυναμική νίκης την επέδειξε ο Φαράτζ τις περασμένες εβδομάδες κατά τους τηλεοπτικούς διαξιφισμούς του με τον αναπληρωτή πρωθυπουργό Νικ Κλεγκ, ηγέτη των Φιλελευθέρων Δημοκρατών, των εταίρων στην κυβέρνηση συνασπισμού του Ντέιβιντ Κάμερον.
Ηδη δύο δημοσκοπήσεις δίνουν σαφές προβάδισμα στον Φαράτζ στην εκλογική αναμέτρηση του ερχόμενου Μαΐου για το ευρωκοινοβούλιο.
Ο ίδιος ο Φαράτζ, άλλωστε, μοιάζει να προέρχεται από μία μακρά σειρά εκκεντρικών πολιτικών, οι οποίοι καταπλήσσουν προτού τελικά συνθλιβούν από τον δικομματισμό που διέπει το βρετανικό σύστημα με το Εργατικό και το Συντηρητικό Κόμμα να διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία. Η επιρροή που έχουν τέτοιοι πολιτικοί σχηματισμοί σε συγκεκριμένες βραχείες χρονικές περιόδους, ωστόσο, μπορεί να είναι εντυπωσιακή.
Κατά πόσον θα συμβεί αυτό και στην περίπτωση του Κόμματος της Ανεξαρτησίας παραμένει επί του παρόντος άγνωστο. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από την ICM μετά τους τηλεοπτικούς διαξιφισμούς, το 77% των ψηφοφόρων του Συντηρητικού Κόμματος τάχθηκε υπέρ του Φαράτζ και της ρητορικής του, γεγονός που δεν προκαλεί στους πολιτικούς αναλυτές εντύπωση, αν λάβει κανείς υπόψη τη δύναμη του ευρωσκεπτικισμού στους «Τόριδες».
Το Κόμμα της Ανεξαρτησίας, σημειώνει ο Guardian, είναι το κόμμα των απειλούμενων και όσων έχουν μείνει πίσω. Eρευνα της Populus έδειξε ότι οι οκτώ στους δέκα ψηφοφόρους του δεν έχουν φοιτήσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι το κόμμα όλων όσοι φοβούνται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την κοινωνική και οικονομική αλλαγή. Πρόκειται για ανθρώπους τρομαγμένους, γεμάτους αγωνίες. Γι’ αυτό και η ρητορική που χρησιμοποιείται είναι πλήρης αναφορών στο παρελθόν όταν οι θέσεις εργασίας ήταν ασφαλείς, οι έφηβοι ήταν γεμάτοι σεβασμό για τους μεγαλυτέρους τους και οι καπνιστές - όπως είναι και ο ίδιος ο Φαράτζ- δεν πέθαιναν από καρκίνο. Στην πραγματικότητα, το μοναδικό όραμα των ψηφοφόρων του Κόμματος της Ανεξαρτησίας είναι αυτό ενός καλύτερου... παρελθόντος. Oι καλύτερες ημέρες που φαίνονται να έρχονται για τη Βρετανία διαλύουν τη φούσκα του ευρωσκεπτικιστή πολιτικού.
