Ζητείται λύση για την ανεργία
Αντώνης Πανούτσος
(Πηγή : http://www.protothema.gr)
Ζητείται ένα χρονοδιάγραμμα που να λέει πώς και μέχρι πότε μπορεί να απορροφηθεί το 20% των ανέργων ώστε η Ελλάδα να επιστρέψει σε ένα λογικό ποσοστό ανεργίας. Και τα κόμματα θα πρέπει να μας πουν το πώς με αριθμούς και όχι να οχυρωθούν πίσω από το κλισέ «να μη σας κουράζουμε με αριθμούς». Με το μόνο που έχουν κουράσει είναι με τις γενικότητες.
Τα ποσοστά ανεργίας που ανακοίνωσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή είναι τραγικά. Το 28%, που σημαίνει 1.069.341 άνεργοι, είναι το ποσοστό που ανακοινώθηκε για τον Νοέμβριο του 2013 και είναι μεγαλύτερο κατά 0,3% από τον Οκτώβριο και κατά 1,7% από τον Νοέμβριο του 2012. Το τραγικό, όμως, είναι ότι η Ιστορία δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Τουλάχιστον σχετικά με τον τρόπο που λύθηκε το πρόβλημα της ανεργίας στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’50.
Το εν λόγω πρόβλημα μετά τον Πόλεμο, σε μια κοινωνία που από αγροτική έγινε αστική, λύθηκε με τη μετανάστευση. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες έφυγαν στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στην Αμερική, στο Βέλγιο και τη Βραζιλία βγάζοντας το ψωμί τους μόνιμα είτε επιστρέφοντας αργότερα στην Ελλάδα. Και δεν αντιμετωπίζω τη μετανάστευση με τρόμο. Με τον πατέρα καπετάνιο, τη μητέρα μου από την Ισμαηλία της Αιγύπτου και συγγενείς από γιατρό στο Χαρτούμ μέχρι κατασκευαστή καπέλων στο Μομπίλ της Αλαμπάμα, η μετανάστευση ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Ο μεγάλος όγκος των μεταναστών από τη Βόρεια Ελλάδα πήγε στις φάμπρικες της Γερμανίας και τα παιδιά τους σε 20-30 χρόνια αφομοιώθηκαν στη γερμανική κοινωνία. Μόνο που οι συνθήκες τότε ήταν εντελώς διαφορετικές. Πρώτον, οι Ελληνες τότε περίμεναν λιγότερα από τους σημερινούς. Αμφιβάλλω αν σημερινός Ελληνας θα μπορούσε να ζήσει στις καζάρμες της Γερμανίας, όπου έξι και οκτώ άτομα κοιμόντουσαν σε ένα δωμάτιο. Δεύτερον, υπήρχαν δουλειές. Αναφέρομαι στις χειρωνακτικές δουλειές του ανειδίκευτου εργάτη, τις οποίες κάποιος μετανάστης μπορεί να κάνει χωρίς να ξέρει τη γλώσσα. Σήμερα, με τις μεγάλες βιομηχανίες να βρίσκονται στην Ανατολή, ο Ελληνας και να θέλει να δουλέψει εργάτης σε μια δυτική κοινωνία δεν θα βρει δουλειά. Επίσης, δεν θα πάει να πάρει τα μεροκάματα των Κινέζων στην Κίνα ή των Ινδών στις Ινδίες. Πάμε λοιπόν στο πιο ανησυχητικό στοιχείο των πινάκων ανεργίας.
Σε αντίθεση με αυτό που επαναλαμβάνεται για τις στρατιές των ανέργων με πτυχία, τελικά μόνο το 16,75% έχει τελειώσει τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δηλαδή από το 83,25% που μένει, αν αφαιρεθούν οι τεχνίτες, οι περισσότεροι είναι αδύνατον να απορροφηθούν από τις δυτικές οικονομίες. Και στην ανεργία δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας ή Δημόσιο, καθώς θα προστεθούν κάποιοι και από τους 85.000 συμβασιούχους, τη νομιμότητα της μονιμοποίησης των οποίων εξετάζει το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Ζητείται ένα χρονοδιάγραμμα που να λέει πώς και μέχρι πότε μπορεί να απορροφηθεί το 20% των ανέργων ώστε η Ελλάδα να επιστρέψει σε ένα λογικό ποσοστό ανεργίας. Αν η Ν.Δ. πιστεύει ότι οι άνεργοι θα απορροφηθούν από τον ιδιωτικό τομέα, τι θα παράγουν και σε τι χρονικό περιθώριο θα έχουν απορροφηθεί; Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι θα απορροφηθούν από το Δημόσιο, τι θα κάνουν και από πού θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρώνονται; Μόνο θα πρέπει να το πουν με αριθμούς και όχι να οχυρωθούν πίσω από το κλισέ «να μη σας κουράζουμε με αριθμούς». Με το μόνο που έχουν κουράσει είναι με τις γενικότητες.
