Πολύ καλό άρθρο του Στ. Κασιμάτη για το πτώμα μιας πολιτικής που έχει πεθάνει

Το πτώμα μιας πολιτικής που έχει πεθάνει

Στέφανος Κασιμάτης 

(Πηγή : http://www.kathimerini.gr)

Ενας σπουδαίος πολιτικός της Βικτωριανής περιόδου έχει γράψει ότι το συχνότερο λάθος στην πολιτική είναι «να γαντζώνεσαι από το πτώμα μιας πολιτικής που έχει πεθάνει» (το μεταφέρω με τη δική του γλαφυρότητα)· και το εξήγησε περαιτέρω:
«Οταν χάνεις ένα κατάρτι στο σκάφος δεν κάθεσαι να περισώσεις ένα πανί εδώ κι ένα σκοινί εκεί, επειδή μπορεί να σου χρησιμεύσουν αργότερα. Κόβεις αμέσως τα σκοινιά που το κρατάνε συνδεδεμένο με το σκάφος, γιατί το πρωτεύον είναι μη διακινδυνεύσεις το σκάφος». Πολύ λογικό, δεν νομίζετε; Σχεδόν προφανές. Ομως, στην πράξη δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται στα λόγια. Ισως φταίει ο κτηνώδης εγωισμός, χωρίς τον οποίον δεν ανεβαίνει κάποιος ψηλά στην πολιτική. Ισως πάλι να συμβαίνει για τον λόγο ότι η επιμονή και η προσήλωση στον στόχο είναι αρετές που εκτιμώνται ιδιαίτερα από τους πολιτικούς, καθώς επιβεβαιώνουν τον δυναμισμό που θέλουν να καταδείξουν· και φαίνεται ότι είναι αυτές που συχνά εμποδίζουν τη γρήγορη αντίληψη του λάθους και την απεμπλοκή από αυτό.

Ποιος θα θυμόταν έπειτα από λίγο καιρό τον απόγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ονόματι Θεόδωρο Καρυπίδη και τις γελοίες απόψεις του περί Εβραίων, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αμέσως αναγνωρίσει το λάθος και τον είχε ξαποστείλει με συνοπτικές διαδικασίες; Θα μπορούσαν θαυμάσια να βρουν τον κατάλληλο αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσουν την ευθύνη του λάθους και θα είχαν ξεμπερδέψει. Είναι φυσικό, βέβαια, ότι για μερικές ημέρες θα έπεφτε το σχετικό δούλεμα. Αλλά το βουνό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι συνηθισμένο στα χιόνια; Σε μια, άντε το πολύ σε δύο εβδομάδες, η γκάφα θα είχε ξεχαστεί, επειδή η άμεση αντίδραση θα είχε επικρατήσει. Η διαχείριση του κινδύνου είναι η εσχάτη δοκιμασία στην πολιτική, είναι αυτή που φτιάχνει ή καταστρέφει τη φήμη - ακόμη και αν η υπαιτιότητα είναι δική σου, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι μπορείς να καλύψεις τα ίχνη σου.

Και όμως. Χρειάστηκαν τρεις ολόκληρες ημέρες –ένας αιώνας σε πολιτικό χρόνο– για να αναγνωρίσουν το πασιφανές: την ακροδεξιά προέλευση των απόψεων του Καρυπίδη. Στην αρχή αρνήθηκαν το θέμα, έπειτα προσπάθησαν να στείλουν την μπάλα στην εξέδρα, ύστερα έμπλεξαν με τις τυπικές διαδικασίες, οι οποίες εν τέλει τους εξέθεσαν ακόμη περισσότερο, αφού ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ, ανεπηρέαστος από τον πρόδηλο αντισημιτισμό του Καρυπίδη, εμφανίσθηκε να τον στηρίζει κατά πλειοψηφία. Τόσο καλά! Εν τω μεταξύ, ο πρόεδρος Αλέξης έκανε ό,τι μπορούσε για να βγει από το κάδρο και να αποποιηθεί την ευθύνη: έφυγε για διεθνείς επαφές με περιθωριακούς αριστεριστές στο Παρίσι και τη Ρώμη. Και τι άφησε πίσω του; Την αμφιβολία για τη δυνατότητά του να χειριστεί ένα λάθος ― πόσω μάλλον, δε, για τη δυνατότητά του να συγκρουσθεί με τον διεθνή καπιταλισμό όπως υπόσχεται. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, που τους έχει ζήσει από κοντά και κάτι ξέρει παραπάνω από εμάς τους υπόλοιπους, το συνόψισε έξοχα με επτά λέξεις: «Ετσι δεν ανοίγετε ούτε μπακάλικο στα Πατήσια».

Η νεκρή πολιτική στην οποία γαντζώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, ασφαλώς, το ασήμαντο πρόσωπο του Καρυπίδη. Είναι μάλλον το υπόβαθρο που οδήγησε στη συγκεκριμένη επιλογή· και αυτό υποψιάζομαι ότι δεν είναι άλλο από κάποια συμφωνία συνεργασίας για τις δημοτικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξέλεγκτους Ελληνες, στο πνεύμα των οποίων κινείται ο Καρυπίδης. Δεν έχω τα στοιχεία να αποδείξω την ύπαρξη μιας τέτοιας συμφωνίας. Εχω όμως κάθε δικαίωμα να το υποψιάζομαι βασίμως. Και μου το δίνει η αμηχανία και η διστακτικότητα στον χειρισμό του προβλήματος.

Το πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει μάθημα για τη Ν.Δ. κυρίως, η οποία και αυτή δείχνει να επιμένει σε μια πολιτική αλυσιτελή. Εννοώ τη διεκδίκηση του δήμου Αθηναίων, όπου ακόμη δεν μπορεί να βρει πρόθυμο υποψήφιο και διατρέχει τον κίνδυνο να υποστεί τον εξευτελισμό μιας υποψηφιότητας Πατούλη ή ακόμη και Κακλαμάνη. Από την προσπάθεια που καταβάλλω να καταλάβω την αιτία του προβλήματος, μένω με την εντύπωση ότι μάλλον οι συζητήσεις μεταξύ ιθυνόντων και πιθανών υποψηφίων δεν γίνονται με την ειλικρίνεια που θα βοηθούσε την κατανόηση του θέματος. Ξέρετε τι εμποδίζει σοβαρούς ανθρώπους να αποδεχθούν την πρόκληση; Ο φόβος τους, για να μην πω η βεβαιότητα, ότι για την εκλογή τους θα βρεθούν εξαρτημένοι από έναν διεφθαρμένο κομματικό μηχανισμό, τον οποίον όχι μόνον σιχαίνονται, αλλά και χαίρονται βλέποντας τον Καμίνη να τον βγάζει στο περιθώριο. «Γιατί να μπλέξω με τα ***;» Είναι μια φράση που άκουσα συχνά τον τελευταίο καιρό στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης. Πώς λοιπόν να δεχθούν, όταν μάλιστα πολλοί από αυτούς τυγχάνει να έχουν εκφράσει κατ’ ιδίαν την εκτίμησή τους στο πρόσωπο του Γιώργου Καμίνη και στην αθόρυβη δουλειά ουσίας που κάνει στον δήμο; Ας ξεκολλήσει, επομένως, η Ν.Δ. από την εμμονή της στο τρόπαιο μια κομματικής νίκης στην Αθήνα. Το πραγματικό τρόπαιο θα είναι η ταύτισή της με την εντιμότητα και τη διαφάνεια. Αυτό θα της αναγνωρίσει ο κόσμος που δεν ανήκει στις τάξεις της και είναι αυτός ο κόσμος τον οποίον έχει ανάγκη και σήμερα και στο μέλλον.

Ακούει Τερλέγκα;

Στην τρίωρη κυβερνητική σύσκεψη της περασμένης Τετάρτης για τους σεισμοπαθείς της Κεφαλονιάς, έκανε ένα σύντομο πέρασμα και το ζωογόνο πνεύμα της θυμηδίας. Για να σας δώσω όμως να καταλάβετε το χαριτωμένο του πράγματος, πρέπει προηγουμένως να περιγράψω την ατμόσφαιρα. Με μια λέξη, βαριά. Είκοσι άτομα, υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι, υπό τον πρωθυπουργό, εμφανώς καταπονημένο από τις ταλαιπωρίες των τελευταίων ημερών, να συζητούν για ένα θέμα με ιδιαίτερες δυσκολίες, δεδομένου ότι οι σεισμοπαθείς δεν είναι οι όποιοι τυχαίοι, αλλά συμβαίνει να είναι Κεφαλονίτες, αν με εννοείτε. Εχει ήδη περάσει μία ώρα και μιλάει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με τον χαρακτηριστικό, συγκοπτόμενο ρυθμό που έχει στην εκφορά του λόγου, ενώ την ίδια ώρα ο Γιάννης Στουρνάρας, μάλλον βαριεστημένος, παίζει με το iPad του, το οποίο και στριφογυρίζει πάνω κάτω. Προφανώς κάτι πρέπει να πάτησε κατά λάθος και ξαφνικά, για μερικά δευτερόλεπτα, ένα βαρύ λαϊκό, αλλά πολύ βαρύ, αρχίζει να ακούγεται στην διαπασών από το iPad του υπουργού Οικονομίας. Να ήταν Τερλέγκας; Κόλλιας; Θα σας γελάσω ― δεν αποκλείεται και τίποτε ακόμη χειρότερο. «Α, συγγνώμη», λέει εντελώς ψύχραιμα σε όλους και το κλείνει, για να προσθέσει απολογητικά: «Αυτό μου έχει συμβεί και στο Eurogroup»...