Από τον B-Rok-er
Στην ελληνική κοινωνία, πολιτική, μικροπολιτική ή μεγαλοπολιτική το πρόβλημα όσο και αν εμφανίζεται ως οικονομικό, κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι.
Σε όλους φταίει η μείωση των χρημάτων, ή έστω και η εξάλειψη της ευκολίας με την οποία τα εξασφάλιζαν. Δεν θα μπω στην λογική να μειώσω κάποια επαγγελματική τάξη ώστε να εμφανιστώ υπέρμαχος μιας άλλης. Άλλωστε παντού θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι θέμα παιδείας και κουλτούρας. Είναι θέμα παιδείας ενός λαού που ενώ έχει να καυχιέται για τόσα πράγματα, έφτασε τα τελευταία χρόνια να θεωρεί ο καθένας ατομικά ότι είναι κατάλληλος για όλα και χωρίς αυτή του η πεποίθηση να συνοδεύεται από κάποια εσωτερική πνευματική θεώρηση των πραγμάτων. Ο καθένας θεωρεί ότι κάνει για Δήμαρχος (ασχέτως αν μπορεί να προσφέρει κάτι φρέσκο στην «νέα τάξη πραγμάτων»), ο καθένας θεωρεί ότι ειδικά αυτός δικαιούται να πληρώνεται περισσότερο από τους άλλους κλάδους γιατί έχει προσφέρει και περισσότερο, ο καθένας θεωρεί εν τέλει ότι ξέρει κάτι περισσότερο.
Στο σημείο αυτό αρκεί να θυμηθούμε την πιο πετυχημένη «ατάκα» που συνόδευε διαφημιστικά κάποτε το υπουργείο παιδείας, έστω και αν το νόημα της δεν συνόδευσε εν συνόλω μια κυβερνητική πολιτική. Το «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ».
Έδειξε όμως κάτι (έστω σε εμένα...) για το που πρέπει να κινηθεί η κατάσταση. Και αυτό έχει σημασία ασχέτως της μόρφωσης ενός ανθρώπου. Άλλο ο μορφωμένος και άλλο ο πεπαιδευμένος. Από τους εθνοπατέρες μας που ο καθένας βρίσκει αφορμή για προσωπικούς λόγους να σηκώνει ανάστημα σε άκαιρα ζητήματα, μέχρι και την δημιουργία εντυπώσεων για προσωπικές φιλοδοξίες. Από την αγένεια που επεκτάθηκε σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής μέχρι και τον παραγοντισμό που γιγαντώθηκε καταρρίπτοντας κάθε έννοια ιεραρχίας (πνευματικής για να μην παρεξηγούμαι) και σεβασμού αυτής στην κοινωνική διαστρωμάτωση.
Η λύση στην ελληνική κοινωνία θα έρθει μόνο όταν καταφέρουμε ο καθένας μας ατομικά να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα και καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι πολίτες. Όταν σταματήσουμε να αναζητούμε ευθύνες για όλα στους άλλους και σταθούμε στο που κάνουμε λάθος εμείς. Όταν απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας να σεβαστούν τους θεσμούς τότε θα δούμε ότι οι θεσμοί είμαστε όλοι εμείς.
Θα μου πείτε έχουν καταρρεύσει τα πάντα δεν θα αντιδράσουμε; Θα απαντήσω με ένα παράδειγμα για να δούμε εάν και οι αντιδράσεις είναι μερικές φορές προσχηματικές: Αποτέλεσμα φέρνει μια μονοήμερη απεργία κάθε διαφορετική μέρα ενός συγκεκριμένου κλάδου ή μια πενθήμερη όλων των κλάδων; (για το ζήτημα αυτό θα επανέλθω). Ας σκεφτούμε και εμείς αν οι αντιδράσεις μας έχουν συγκεκριμένο αποτέλεσμα ή εν τέλει εξυπηρετούν την στασιμότητα.
Νομίζω λοιπόν ότι όταν μάθουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά και να εκφραζόμαστε ειλικρινά θα αλλάξουν και τα πράγματα. Το «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ» για μένα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ, και μέσα από αυτό θα βρεθούν και πολλές απαντήσεις σε σημερινά ζητήματα.
B-Rok-er
