Μεγαλειότατος, πομπώδης, λαϊκιστής
Της Μαρίας Κατσουνάκη
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Η πολιτική χρεοκοπία είναι χειρότερη από την οικονομική. ΄Η, για να μην είμαστε απόλυτοι, βιώνοντας κανείς αφενός τις επιπτώσεις της παρατεταμένης κρίσης, αφετέρου τα καμώματα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, δεν ξέρει ποιο είναι το χειρότερο, καθώς υφίσταται και τα δύο.
Τα πρόσωπα, οι συνήθειες και οι αντιδράσεις τους, ό,τι λένε και κυρίως ό,τι δεν κάνουν, συνθέτουν την ιδιότυπη ανθρωπογεωγραφία του πολιτικού συστήματος και των ρετιρέ του.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θα περιοριστούμε σε τρία όχι γιατί είναι τα μόνα, αλλά γιατί εκφράζουν πληρέστερα, αρτιότερα, ευκρινέστερα τις επικρατούσες τάσεις:
«Ο πομπώδης»: Δεν έχει σημασία σε ποιο υπουργείο βρίσκεται. Γιατί το βασικό είναι να φωτογραφίζεται, να τον ακολουθούν οι κάμερες, να συντηρεί τις σωστές δικτυώσεις, να κάνει δηλώσεις, να «αξιοποιεί» οτιδήποτε συμβαίνει (ή δεν συμβαίνει) στον (εκάστοτε) τομέα του, υπέρ του. Ο νυν υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος, μέσα στο μικρό διάστημα που ανέλαβε -εκ του ανασχηματισμού- τη θέση δεν έχει σταματήσει λεπτό. Να φωτογραφίζεται (σε παραστάσεις), να διοχετεύει τις απόψεις του. Οπως για τη «Μήδεια» που παρακολούθησε στην Επίδαυρο: «Ενα εγχείρημα που πέτυχε». Και παρεμπιπτόντως: «Θα θέλαμε να σφίξουμε το χέρι σε όλους τους ανθρώπους του πολιτισμού που αυτό το κρίσιμο καλοκαίρι δείχνουν ποια είναι η Ελλάδα στους εκατομμύρια ξένους επισκέπτες». Προχθές συνέτρωγε με τον Μπαρίσνικοφ και τον Νταφόε (αίτημα που είχε διαβιβάσει αρμοδίως και επιμόνως). Από αύριο θα βρίσκεται στο Παρίσι για να ανακινήσει το θέμα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα. Οτιδήποτε· αρκεί να κινείται· να επιδεικνύει δραστηριότητα. Η επίσημη Ελλάδα του 21ου αιώνα ταξιδεύει στο εξωτερικό με ατζέντα της δεκαετίας του ’80. Λεπτομέρειες. Οι εντυπώσεις μετρούν. Ούτως ή άλλως, όπως διακηρύσσει: «Ασχολούμαι με την πολιτική, γιατί με συναρπάζει ως πεδίο δράσης, καθώς με φέρνει σε επαφή με τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους». Δηλαδή;
«Ο λαϊκιστής»: Ευρύτατη κατηγορία. Εμπλουτισμένη στα χρόνια της κρίσης, καθώς η κοινωνική δυσφορία και αγανάκτηση έχουν διογκωθεί τόσο, ώστε δεν υπάρχει τίποτα πιο «βολικό» από την αντιπολίτευση. Ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης πολιτεύεται ως πρώην δήμαρχος Αθηναίων και, κυρίως, ως αντίπαλος του Γιώργου Καμίνη. Πρόσφατα τον εγκάλεσε γιατί πρότεινε «τιτλοποίηση χρεών» (παραχώρηση σε εισπρακτικές εταιρείες των οφειλών τρίτων προς τους δήμους) και τον έθεσε προ του διλήμματος: δήμαρχος ή τραπεζίτης. Προφανώς η δημαρχία κατά τον κ. Κακλαμάνη μεταφράζεται σε γενναιόδωρη και εθελότυφλη διαχείριση του δημόσιου χρήματος ακόμη και αν συνεπάγεται έλλειμμα 230 εκατ. ευρώ. Τόσο ήταν το ύψος των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τον δήμο που άφησε αποχωρώντας. Αλλά ο κ. Κακλαμάνης δεν είναι «τραπεζίτης». Είναι πάντα με το μέρος του ελληνικού λαού «που έχει φθάσει στα όριά του».
«Ο μεγαλειότατος»: Υπερθετικός του μεγαλείου. Εδώ ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος κερδίζει με άνεση. Ο νυν υπουργός Αμυνας και πρώην Εξωτερικών, ντυμένος πάντα στην τρίχα, με άνεση διπλωμάτη, παραμένει ατσαλάκωτος. Τουτέστιν, ο χρόνος σταμάτησε για εκείνον πριν από το 2008. Τα σύννεφα της οικονομικής κρίσης δεν θόλωσαν το διαυγές οπτικό πεδίο του. Εξ ου και με μια κίνηση του χεριού, κάτι μεταξύ ηγετικού χαιρετισμού και χαλαρής συγκατάβασης, απομάκρυνε κάθε ενοχλητική σκέψη.
Αξιολόγησε τις προτεραιότητές του και έσπευσε με αγωνία να εξασφαλίσει τα αυτονόητα: τροπολογία στο πολυνομοσχέδιο που θα του έδινε τη δυνατότητα να πετά με τα κυβερνητικά αεροσκάφη. Ομως την τελευταία στιγμή χτύπησε συναγερμός στο Μαξίμου και... «δεν τίθεται θέμα αλλαγής, τα αεροσκάφη Embraer και Gulfstream της Μοίρας Μεταφοράς Υψηλών Προσώπων της Πολεμικής Αεροπορίας διατίθενται μόνο για τις μετακινήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών». Η τροπολογία απεσύρθη. Ο κ. Αβραμόπουλος παρέμεινε ολύμπιος, στητός, στοχαστικός. Κοίταξε το ακριβό ρολόι του και σκέφτηκε: «Εχει ο καιρός γυρίσματα».
Οι τρεις κατηγορίες θα μπορούσαν να είναι πέντε ή δέκα, τα πρόσωπα πολλαπλάσια. Η συνθήκη όμως είναι πραγματική και ενδεικτική της άρνησης του πολιτικού προσωπικού να αντιληφθεί τις συνταρακτικές αλλαγές που συντελούνται στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο. Μπορεί να αναφέρονται στις «δυσκολίες» αλλά ως λέξη που έχει καταχωριστεί στις αναγκαίες της τρέχουσας πολιτικής γλώσσας. Η ελληνική πολιτική σκηνή μπορεί να έχει επηρεαστεί, δεν έχει όμως αλλάξει από την κρίση. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα, σε έναν ιδιότυπο αυτισμό, στο δικό της Τρούμαν Σόου.
