Από τον B-Rok-er
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι δημιούργημα του σήμερα. Η Χρυσή Αυγή είναι το αποτέλεσμα της ασύδοτης ακροαριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας των τελευταίων ετών.
Είναι αποτέλεσμα αντίδρασης εκνευρισμένων ίσως και «εξοργισμένων» πολιτών με ένα σύστημα που χαρακτηριζόταν από αντιφάσεις. Από τη μια οι ελεύθεροι επαγγελματίες να θεωρούνται συλλήβδην κλέφτες και από την άλλη να γίνονται πορείες στήριξης για όσους «απαλλοτρίωσαν» τράπεζες.
Από τη μία το μίσος για το στρατό και το λοχία και τις δυνάμεις ασφαλείας ενός Κράτους (και Έθνους υπερήφανου) και από την άλλη η προσκυνηματικού χαρακτήρα επισκέψεις σε «λοχίες» άλλων κρατών.
Από τη μια οι πολιτικές καριέρες ανεπάγγελτων παραγοντίσκων στηριζόμενες σε γεγονότα του παρελθόντος ερμηνευόμενα κατά το δοκούν κάθε φορά και από την άλλη το μίσος για εθνικούς «μύθους».
Από τη μια το μίσος για το στέμμα και από την άλλη η ασύδοτη οικογενειοκρατεία.
Από τη μία το υπέρτατο ατομικό γλείψιμο για τακτοποίηση στο δημόσιο και από την άλλη ο εν τω συλλογικώ πνεύματι καταγγελτικός λόγος.
Από τη μια ο λαός και ο σοσιαλισμός του '80 και από την άλλη τα μανικετόκουμπα των μεταλλαγμένων εκσυγχρονιστικών managers 2000.
Από τη μια η αγωνία των γονιών για μόρφωση και «ψωμί παιδεία ελευθερία» και από την άλλη το συνδικαλιστικό υπερπαραγοντιλίκι του αμόρφωτου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» (με το οποίο σημειωτέον γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές).
Από τη μία η «δικαιολογημένη επανάσταση» των νέων παιδιών (το ένα άκρο) και από την άλλη η «η φασιστική ακροδεξιά» (το άλλο άκρο).
Από τη μια η αδιαφορία για τις χιλιάδες απολύσεις του ιδιωτικού τομέα και την εκτόξευση της ανεργίας και από την άλλη το λαϊκό πανηγυράκι με το κλείσιμο της ΕΡΤ και με «πόνο» για την ανεργία 2.000 και κάτι από τους πιο συστημικούς υπαλλήλους (βάσει στοιχείων που δημοσιεύτηκαν για διαδικασίες προσλήψεων), οι οποίοι διέθεταν και κρατικό βήμα επί τριήμερο για να αντιδρούν.
Δεν θα συνεχίσω με πλείστες άλλες αντιφάσεις που μας είναι άλλωστε γνωστές στην καθημερινότητα μας. Η ουσία είναι ότι τα άκρα δεν δημιουργούνται από το πουθενά. Εν τέλει το ένα άκρο (αριστερό) δημιούργησε το άλλο (δεξιό).
Το πως δημιουργήθηκε το πρώτο ας το σκεφτούν οι ιστορικοί ερμηνευτές, χτίστες, γκρεμιστές, αρμενιστές κλπ. Ας σκεφτούμε και όλοι μας πως καταστρατηγήθηκαν θεσμοί στην πορεία της σύγχρονης ιστορίας για ιδεολογήματα ανεδαφικά και δήθεν ρομαντικά τα οποία εν τέλει με πρόσχημα τον ανθρωπισμό καλλιέργησαν δυνατά μίση σε μια κοινωνία που άλλοτε διδασκόταν την ενότητα και την εθνική σύμπνοια.
Δεν δικαιολογώ την υποστήριξη των άκρων καθώς και για να φτάσεις σε αυτήν υπάρχει ζήτημα παιδείας. Οι λύσεις είναι στην θετική δράση και όχι στην στείρα αντίδραση.
Νομοτελειακά βέβαια (δική μου η εκτίμηση βέβαια) θεωρώ ότι η σημερινή ύπαρξη δύο άκρων θα ισορροπήσει το πολιτικό κέντρο με την σταδιακή εξαφάνιση τους. Και αυτό γιατί οι ισορροπημένες δυνάμεις του κέντρου μπορούν αν αποδειχτούν ορθολογικές και όχι συμφεροντολογικές (όπως τις κατηγορούν τα άκρα και όπως ενδεχομένως να έδρασαν πολλές φορές στο παρελθόν) να αποδείξουν ότι είναι οι εκφραστές των καιρών και οι υπεύθυνες δυνάμεις. Σε αυτό συνηγορούν κινήσεις, όπως η συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων νέων ανθρώπων, αυτοδημιούργητων και όχι «ξένων» προς την κοινωνία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκλογή νέου Γραμματέα στη Νέα Δημοκρατία, κάτι που άλλοτε θα φάνταζε με ανέκδοτο, σήμερα ήταν κοινωνική επιταγή. Το πιο σημαντικό μάλιστα ήταν ότι το νεανικό στοιχείο δεν ήταν αυτό καθεαυτό το πρωτεύον, καθώς η συγκεκριμένη επιλογή αποδεικνύει ότι η νέα γενιά διαθέτει και πολλές φορές καλύτερη παιδεία από την παραδοσιακή μέση ηλικία. Επιλογή που αν συνοδευτεί συνολικά και πλαισιωθεί από φρέσκιες ιδέες δύναται να καταδείξει ότι οι λύσεις είναι στο σήμερα των νέων ανθρώπων.
Είναι η παιδεία η λύση και η συμμετοχή της νέας γενιάς στο πως πραγματικά να χτίσουμε αυτό που χρειαζόμαστε και όχι να λέμε ότι είμαστε οι χτίστες αλλά να θέλουμε να γκρεμίσουμε τα πάντα. Φταίνε κάποιοι που μπόλιασαν νεανικά μυαλά με μίσος και αντίδραση, με μίσος «ταξικό». Όλοι μας το έχουμε αντιληφθεί και κάποιες φορές παρασυρθεί. Εδώ είναι η νέα γενιά, εδώ είναι και η ελπίδα. Το «ωραίο να είσαι αριστερός στα νιάτα σου» ήταν και το καλύτερο πρόσχημα για να είσαι σαν νέος στην απέξω.
Αρκεί οι ώριμες και υπεύθυνες δυνάμεις να απομονώσουν φωνές που ανήκουν στο παρελθόν, φωνές που θεωρούν ότι η «δημαρχία» ανήκει στο λαό αλλά εν τέλει στον εξής ένα, φωνές που χρησιμοποιούν το λαό μόνο για να τον φανατίζουν, φωνές που δεν δούλεψαν, παρά μόνο έσκουζαν. Φωνές που δεν σπούδασαν παρά μόνο κληρονόμησαν την «ρητορική», φωνές γραφικές και ποταπές.
Η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι επάγγελμα, ούτε ψυχοθεραπεία για εκτόνωση. Η συμμετοχή πρέπει να είναι δημιουργία (όχι ξανά).
B-Rok-er
